Barcelona es buona και μάλιστα πολύ!

Ξεκινάω να γράψω τουριστικόν οδηγό Βαρκελώνης για τους ταξιδιώτες του μέλλοντός μας, και καταλήγω να βουλιάζω στην ομορφιά της μνήμης και να χαμογελάω σα βλάκας – Ανχελίτο τι μου έκανες! Τεσπα, μπαίνω στο τριπ και λέω ότι αγαπάω.

Ισπανία για μένα είναι πρώτα η Βαρκελώνη (Οι καταλανοί ευχαρίστως θα με βουρδούλιζαν που λέω Ισπανία την Καταλούνια, αλλά τι να κάνω η κόρη της απωλείας, έτσι νοιώθω…).

Την αγάπησα πριν πάω. Είναι η πατρίδα του Ντουρούτι, του Ασκάσο, των αναρκίστας που μακάριοι εδίψασαν δικαιοσύνη. Την αγαπάω ακόμη πιο πολύ τώρα, που γνωριστήκαμε. Είναι πατρίδα μου – μια πατρίδα που επέλεξα. Έχω τα στέκια μου, τις αγαπημένες βόλτες, ξέρω τα ονόματα των δρόμων και μπορώ να δώσω οδηγίες στους τουρίστες (ξιπασμένη, όχι αστεία!), καταλαβαίνω τους τσαντάκηδες από ένα χιλιόμετρο, ξέρω που είναι τα νεκροταφεία αυτοκινήτων και που ζουν οι τσιγγάνοι μου. Δε θα σας πω, λοιπόν, για τον μαρμαρωμένο Αντόνι, για το Φαουνταθιόν Μιρό και το Μουζέου Πικάσσο, για το ίδρυμα Τάπιες και τα μουσεία της Αουτονομίας. Ούτε να μη φάτε στη ράμπλα θα σας πω, γιατί θα πέσετε στα τουριστικά, ούτε να πάρετε μπότες Τόνυ Μóρα που έχουν μισή τιμή απ ότι στην Ελλάδα. Αυτά θα τα βρείτε μπροστά σας. Θα σας πω μονάχα αυτά τα μικρούτσικα που, μες σ όλα τα πανέμορφα γνωστά και τουριστικά, κάνουν την πόλη δική μου.

*Χάνι: Οστάλ Ρεζιντένθια Ράμος, στην κάγιε Οσπιτάλ (κάθετη στη Ράμπλα, πίσω από τη μποκερία – σταθμός μετρό Λυσέου). Φτηνό, καθαρό και μεσογειακό. Έχει κάμποσες κατηγορίες δωματίων – τα με δικό τους μπάνιο που κοιτούν στην μικρούλα πλάθα είναι τα καλύτερα. Του υιού μου του αγαπητού του αρέσει το πάτωμα-σκακιέρα (ιδανικό για κουτσό) κι η μεγάλη, στριφογυριστή σκάλα της εισόδου. Είναι στον πρώτο όροφο ενός κτιρίου μοντερνίστα, του 1900, με έναν ελαφρύ αέρα ντεκαντάντσας. Οι άνθρωποι του εξαίρετοι, τσακίζονται να βοηθήσουν. Δεν έχει πρωινό αλλά έχει δίπλα έναν ωραιότατο φούρνο που κάνει εξαιρετικές μίνι μανταλένες (μπουκίτσα) και διάφορα μπογαδίλιος, και έχει βάλει και δύο τρία τραπεζάκια για τον κόσμο από το Ράμος. Και, άλλα είκοσι βήματα πιο πέρα έχεις μπει στη Μποκερία – με τα χαμόν και τα κέσος (τυράκια πολύ ωραία – ειδικώς τα κατσικίσια) και τα μανιτάρια κι ότι τραβάει η ψυχή σου. Και κυρίως το χαμόν θίνκο χότας, πέντε ιώτα δηλαδή, το οποίον δεν παίζεται, και παρά το κόστος αξίζει να το δοκιμάσετε. Εμείς πήραμε από μία φετούλα κι από άλλη μια από ένα πάγκο στην μποκερία (τα κάνω αυτά έξω. Εδώ με κοιτάνε σα γύφτο αμα ζητώ ένα σοκολατάκι. Μα, αφού ένα θέλω γιατί να πάρω δέκα; Ε;)

*Το πρωί συνήθως η ψυχή μου τραβάει γκράνχα Ντουλσινέα για σοκολάτα ή καφέ δελ Οπερά για καφέ. Τα τσούρος μου τα προτιμώ του δρόμου (όμοιος στον όμοιο κι η κοπριά στα λάχανα). Για τα μη του δρόμου, οι διευθύνσεις στο τέλος.

*Η Γκράνχα, είναι είδος παραδοσιακού καφενείου. Η Ντουλτσινέα, αριστερά, σε ένα στενάκι παράλληλο στη ράμπλα, όπως πας από την πλάθα Καταλούνια προς τη θάλασσα, είναι η παράδοση ζωντανή. Ζεστή κι όμορφη, ντυμένη ξύλο, με γκαρσόνια γέρικα, όμορφα, ολόλευκα πουκάμισα, μανικέτια και παπιγιόν η στολή τους, γλυκά σκαμμένα μεσογειακά πρόσωπα η μνήμη. Μετά τις δύο-τρεις πρώτες φορές, δεν παραγγέλνεις- θυμούνται. Κι ένα χρόνο μετά θυμούνται.

*Η Ντουλτς προσφέρει την καλύτερη σοκολάτα της Βαρκελώνης, εθιστική και ερωτική -- σκέτη αμαρτία. Τη ζητάτε ως σουίθο, σερβίρεται με μισο κιλό σαντιγύ από πάνω – η Στέλλα της Σοκολάτας, μόνο που κρατάμε κουτάλι… Στη Ντουλτς κάνουν και ωραίο μπικίνι (δηλαδή μισό τοστ με χαμόν και τυρί. Οι πονηρούληδες είδατε πως το ονόμασαν…). [Granja Dulcinea, Petritxol 2, μετρό Λυσέου].

*Τώρα αν τη σοκολάτα σου τη θες πιο μοντέρνα ή προτιμάς γλυκό για πρωινό, λίγο πιο πέρα, είναι το xocoa, με σοκολάτες παντός είδους (και τάρτες και κρέμα καταλάν, που μας την κλέψαν οι κλεφτογάλλοι όπως και τη μαγιονέζα, και κανουν ότι είναι δικά τους. Τσου γε Λακί, που θα μου πεις και τον Πικάσο γάλλο ζωγράφο..).

*Το Καφέ δελ Οπερά είναι απέναντι από την όπερα, στη Ράμπλα. Είναι τουριστικό και ολίγον ακριβούτσικο, αλλά δεν πραζ, είναι χάρμα– στο τραπεζάκι στο βάθος βάθος δεξιά έχω χτίσει πολύ όμορφες ιστορίες – να πείτε σε όποιον κάθεται εκεί ότι το τραπέζι έχει καλό κάρμα (κι ας μη πιστεύω στο κάρμα).

(Νύχτα έχω δει τον πολιτισμό του λαού μου, νύχτα που έπαιζε ο Ροστροπόβιτς στην όπερα. Είχαν μαζευτεί οι πουτάνες που κάνουν πιάτσα στα γύρω στενά, κι όταν βγήκε από την αίθουσα, πολύ μετά τον κόσμο, τον ανέβασαν στους ώμους τους, κάποιες γυμνώσαν τα στήθη τους για χάρη του, και τον αποθέωσαν. Αξέχαστη νύχτα.).

*Τα τσούρος είναι μακρόστενοι λουκουμάδες άγλυκοι, που στα σερβίρουν με ένα μπωλ καυτής σάλτσας σοκολάτας. Τα τρων συνήθως το βράδυ –μετά το γλέντι και το ποτό, που ζητάει ο οργανισμός το κατιτίς του. Τώρα, ευγενής λαός που έχει ανακαλύψει τον πατσά γιατί τρώει σοκολάτες για βράδυ, θα σε γελάσω… Ίσως για να υποκαταστήσει το σεξ – τα χουν αυτά οι ρωμαιοκαθολικοί…

*Τα πρωινά της Κυριακής, οι καταλανοί μου τιμούν την ελληνική τους ρίζα (έχουν κι από αυτή φυσικά). Μαζεύονται στην πλάθα δε λα Καθεδράλ, αφού λειτουργηθούν στον Καθεδράλ (δεν άντεξα εκεί μέσα ούτε πέντε λεπτά), και χορεύουν τη σαρδάνα. Εστιν ουν σαρδάνα χορός κυκλωτικός, που οι καταλανοί μου αναγνωρίζουν ότι πήραν από τους έλληνες της Σαρδηνίας (χενς ελ νόμπρε) και τον έκαναν εθνικό τους χορό (άμα σου λέω, στο βάθος όλοι οι καλοί δικοί μας είμαστε…). Δεν ξέρω γιατί αλλά ο περσότερος κόσμος που πάει Βαρκελώνη δεν τιμά τη σαρδάνα. Μάλλον τους πέφτει βαρύ το πάπλωμα την Κυριακή… Όμως, αλήθεια, αξίζει η εμπειρία.

*Τάπα είναι η …τάπα. Τα παλιά χρόνια τα μελαχροινά αγόρια της Ανταλούθ σκεπάζαν με μια φέτα ψωμάκι το κρασί τους, να μη το μαγαρίζουν τα έντομα του θέρους. Το ταπώναν, δηλαδή. Ε, οι ταβερνιάρηδες αρχίσαν να τους δίνουν και το κατιτίς τους με το ψωμάκι κι εξεκίνησε η ωραία παράδοση… Πάντως, στη Βαρκελώνη τα τάπας άνοιξαν ως περιφερειακή κουζίνα (από άλλη περιφέρεια), πολλαπλασιάστηκαν για τους τουρίστες και δεν είναι καθόλου καταλανική παράδοση.

*Τα καλύτερα τάπας μπαρ, αυτά που πάνε οι ντόπιοι, είναι πίσω από το πάρκο της Αουτονομίας. Για την ακρίβεια, πάνω από το σταθμό της Φράνθιας και αριστερά όπως κοιτάς το πάρκο από την παραλία (δεξιά από το Αρκ δε Τριούμφο, που θα πας με το μετρό). Άμα δε σας πάρουν παραγγελία, μη τρομάξετε! Σε κάποια από τα τάπας, κυρίως τα βασκικής καταγωγής, περνούν οι δίσκοι με τους μεζέδες, παίρνετε ότι θέλετε με την οδοντογλυφίδα, κρατάτε στο πιατάκι τις οδοντογλυφίδες και στο τέλος ο σερβιτόρος μετράει τις οδοντογλυφίδες και σου βγάζει το λογαριασμό.

*Μπορεί τα τάπας να μην είναι καταλανική παράδοση, καταλανικά πιάτα όμως έχουν στον κατάλογό τους. Ότι είναι αλιόλι είναι καταλάνικο, ότι έχει μαζί ψάρι και κρέας, ότι έχει υπέροχες σάλτσες, όπως οι πατάτες μπράβες, ότι έχει πολλά μανιτάρια ή την ωραιοτάτη σάλτσα πικάδα (σκορδαλιά με αμύγδαλο – άμα σου λέω πολύ τους πάω!). Μ αρες πολύ κι η εξαιρετική φακή με καταλανικά χωριάτικα λουκάνικα και λαρδί (για χειμώνα ότι πρέπει) αλλά αυτή την έχω φάει σε σπίτι – δεν ξέρω που την πουλάνε έξω.

*Παντού θα δεις ψωμί με λαδάκι και τριμμένη ντομάτα. Κάποτε βάζουν και κατιτίς από πάνω (ως κι ένα αγριογούρουνο, μα τον Τουτατη). Στην καταλανική λέγεται pa amb tomaquet, δηλαδή ψωμί και ντομάτα κι είναι ο ντάκος της Καταλούνιας και προϊόν της επανάστασης. Τότε, που λέτε, στα λέητ θέρτιζ, το ψωμί ξεραινόταν αλλά δεν το πετάγαμε. Μετά μου κακομάθατε με τις σπατάλες. Τρίβαμε λίγη ντομάτα από πάνω και το ζουμάκι της το μαλάκωνε, ώστε να τρώγεται. Άντε και λίγο σκορδάκι που το αγαπάμε για τη γεύση, να το το φαγητάκι, που λέει κι ο Μαμ(αλακης). Ε, μετά ήρθε ο Φράνκο η βιολέτα, τσιγκολελέτα, και είχαμε και χαμόν και κέσος και πράσσινα κουφέτα– ελευθερία δεν είχαμε αλλά αυτό δεν είναι της ώρας – οπότε η συνταγή της ανάγκης εμπλουτίστηκε κι έγινε παραδοσιακό πρωινό, δεκατιανό, απογευματινό, έχωμιαλιγουριανό.

*Πολύ μ αρες το μαύρο ρύζι (arroz Negro), για το οποίο είχε δώσει ο Αθήναιος μια εξαιρετική συνταγή, μ αρες ο εμπλουτισμένος αρτίσιμα φιδές fideua, και μ αρες και το τυρί με μέλι – το κανουμε κι εμεις μ ανθότυρο αυτό κι είναι πολύ ωραίο.

*Την τελευταία φορά που πήγαμε, ο Κοπίτο δε νιέβε, ο χιονονιφάδας, ήταν ζωντανός. Πόσο τον είχαμε αγαπήσει – έχω φωτογραφία και τη δείχνω του χαϊδεμένου να μη ξεχνά πόσο τυχερός στάθηκε. Έχει λατρεία με τους γορίλλες. Ο Κοπίτο ήταν ο μόνος αλμπίνος γορίλας που έζησε ποτέ σε κλουβί. Εμπειρία είναι και το ακουάριο στη Μπαρσελονέτα…

*Τον καιρό των ιντερέηλ, άφραγκοι να ’μασταν, μια και μόνο μια μέρα, πηγαίναμε στο καλύτερο μαγαζί με τοπική κουζίνα. Αυτό αλλάζει – η Βαρκελώνη έχει πολύ δυνατή γαστρονομική σκηνή (και το ελ μπουλί που όμως ως του χρόνου δεν υπάρχει ελεύθερο τραπέζι). Τις υπόλοιπες μέρες τη βγάζαμε στην αγορά, με φρούτα, με ιβηρικά χαμόν, σαλάμια και λουκάνικα, με τυρί, ψωμί, κρασί…Αριστούργημα, παρ ότι δεν αγάπησα εκδορέα (χάλια οι ξένοι εκδορείς -- εκδορέα απ τον τόπο σου κι ας είν και μπαλωμένος).

*Τελευταία φορά πήγα μαζί με τον όμορφο που με οδηγεί στην παιδική ηλικία. Το Μάρτη του 2001. Του άρεσε πολύ. Πιο πολύ του άρεσε το παγωτό που ζωγράφισε ο Μιρό και που το βλέπεις μόνο αν ξαπλώσεις στο πάτωμα και δεις όλους τους πίνακες στο φαουνταθιόν ανάποδα (είμαστε ρεντίκολα, ναι). Δεύτερο, του άρεσε το πάρκο των ξωτικών, που το έχτισε ο καλός βασιληάς Γκαουντι.

*Στο Μονχουίκ είναι θαμμένος ο Μπουοναβεντούρα Ντουρούτι.

*Πριν λίγες εβδομάδες οι καταλανοί απέδειξαν πως παραμένουν Ωραίοι Σαν Έλληνες

*Κι επειδή αν δεν παινέψεις τη λοκάντα σου θα πέσει να σε πλακώσει, αν θέλετε ιταλικό (που δεν έχετε κανένα λόγο να θέλετε) προτιμήστε το εστιατόριον La Locanda, ιταλικόν εστιατόριον, οδός δοκτόρου Joaquim Pou 4, μετρό Ουρκινάονα.

*Το κλασσικό τοπς μου, σι τιένες μονέδα για φαγητό, παραμένει το Els Pescadors, στο μετρό Πομπλενού, στην πλατέα Prim 1. Με διαφορά στήθους το Ca l´Isidre (χάνει πόντο διότι δε γουστάρω το Νταλί και το χε στέκι). Carrer de Les Flors 12 ο Ισίδωρος.

Και σε αυτό το σημείο, παρακαλείσθε, αγαπητοί, να προσθέσετε τι αγαπάτε σεις στην πόλη μας (στέλνουμε Αγχελίτο, θα πάω κι εγώ με το Μαίανδρο, άντε, βάλτε ένα χεράκι!)