Δε νοιώθω το κενό, γιατρέ μου..

Δεν αντέχω, ανατριχιάζω, τρομάζω με τις ασωματους κεφαλές αηβασιλάκια-φώτα. Τι έχω γιατρέ μου που αντέχω να δω είκοσι φορές σερί τον Εφιάλτη Στο Δρόμο Με Τις Λεύκες αλλά αυτά τα τερατοκεφαλάκια με κάνουν να αποστρέφω το βλέμμα με φρίκη όταν τα αντικρίζω;

Γύρω μου οδηγούν το αύριο στις βιτρίνες, τους δείχνουν την φτηνή αντιγραφή της φτηνής αντιγραφής και τους λένε: "Δες τι χαριτωμένο!". Οι επαγγελματίες ερμηνευτές των συναισθημάτων μας ορίζουν το χαριτωμένο κι εμείς υπακούμε. Δις ιζ μαρκετινγκ. Μαρκετινγκ συναισθημάτων που οι περισσότεροι δεν έχουν και προσπαθούν να παραστήσουν ότι έχουν, αγοράζοντας ευτυχία με το κιλό, το μέτρο, τη φίρμα, το γλομπάκι. "Τα αποκεφαλισμένα αηβασιλάκια κι η ευτυχία". Μα, πως αντέχουν να τα βλέπουν, που βρίσκουν το χαριτωμένο; που; ή μήπως πάλι πάει κάτι στραβά με μένα, γιατρέ; Ο Santa Claus πρίζας δε με θαμπώνει, με γεμίζει οργή, με γεμίζει μίσος, θέλω να τον καταστρέψω. Τι έχω γιατρέ μου;

Αρνούμαι την ευτυχία; Πάλι λέτε τη λέξη κλειδί, γιατρέ μου. Πάλι η λέξη πασπαρτού. Όχι, δεν θα ξανακάνω το λάθος να ρωτήσω ποιά ειν αυτή. Οι προφήτες που την ευαγγγελίζονται είναι γυμνοί, το ξέρω. Δεν έχουν να προτείνουν παρά τη στάχτη στα μάτια, δεν απαντούν πάρα σε μιαν ερώτηση: "πως γίνεται να πιστέψω το ζωτικό μου ψεύδος;". Μα, έχοντας έναν μάρτυρα έτοιμο να ψευδορκήσει για χάρη σου, φυσικά. Το πε όμορφα ο Θας, το πε γλυκά ο Μαίανδρος.

Σιωπώ, ναι, έχετε δίκαιο. Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει σήμερα. Πέρασε κιόλας η ώρα; Τι λέτε; Να ετοιμάζομαι! Ναι, την άλλη εβδομάδα πάλι. Ναι, ναι, μην ανησυχείτε. Μόνο, ως τότε, αν μπορείτε, αλλάξτε, σας παρακαλώ, φωτάκια στο χριστουγεννιάτικο σας δέντρο. Ευχαριστώ.