Ο καλός Δύτης στα βαθιά φαίνεται
Σε συνέχεια του προηγούμενου ποστακίου, ο Ακίνδυνος υπενθύμισε την υπόθεση Ανδρέα Λεγάκη - ιδού το σχετικό άρθρο από τα ΝΕΑ. Και ιδού και το δαγκωτικό "ακίνδυνο" κείμενο.
Καλή σας ανάγνωση.
Για όσους προτιμούν τα σήριαλ, πηγαίνετε στο προηγούμενο ποστάκι Ψιττακίασης πέρι και θα τα βρείτε κι αυτά, μαζί με μια ωραία συζήτηση, στα σχόλια.
Καλή σας ανάγνωση.
Για όσους προτιμούν τα σήριαλ, πηγαίνετε στο προηγούμενο ποστάκι Ψιττακίασης πέρι και θα τα βρείτε κι αυτά, μαζί με μια ωραία συζήτηση, στα σχόλια.
Δια χειρός Μιραντολίνας | 9:52 μ.μ.
6 σχόλια. Εσείς τι λέτε;
Ευχαριστώ για τις επισκέψεις σου και τις ευχές σου.
Ανταποδίδω και σε διαβάζω.
Μπερεκέτης
Περνάω γιατί λείπετε από την παρέα και πέφτει η ποιότης - ευχαριστώ, είναι αληθινή τιμή και χαρά μου.
Mirandolina, το 84 ήμουν πρωτάκι στο ΑΠΘ, λες να συναντηθήκαμε στις Τρύπες στη Σελήνη? Θυμάσαι (ρητορική ερώτηση-βλέπε χιούμορ) μια φορά που είχε κοπεί η χορδή από την κιθάρα του Αγγέλακα? Εκείνος που την μάζεψε με ευλάβεια και την είχε επί χρόνια κρατημένη, ήταν ο τότε φίλος μου, τώρα πρώην σύζυγος μου…
Μήπως ήσασταν και σ εκείνο το φεστιβάλ του Ρήγα στην παραλία, που τραγούδησε ο Παύλος Σιδηρόπουλος, με μάτια να γυαλίζουν και ρούχα πέτσινα, και εγω που έψαχνα γύρω μου να βρώ τον Παύλο που περίμενα, ξύπνησα απότομα όταν είδα από πού έβγαινε η τόσο οικεία φωνή…
Και, Mirandolina, φυσικά και είμαι ΠΑΟΚι, δεν τόχες καταλάβει??!!
(όμως, δεν ήμουν σίγουρη που να τα γράψω αυτά, στο blog του Πάνου-στο οποίο αναφέρομαι, ή στο δικό σου, διότι σου απευθύνομαι...τελικά τάγραψα εδώ, λίγο στο άσχετο….)
:-)
μου φαίνεται τίποτε δεν είναι άσχετο!
Ε φυσικά και είσαι ΠΑΟΚι, τι θα ήσουν;
Στο φεστιβαλ του Ρήγα εκείνο, πουλούσα σκουλαρίκια. Τα έφτιαχνα μόνη - εκείνα τα συρματερά που ήταν τότε στη μόδα. Φοιτητάκι χωρίς - δουλειά και σπουδές από πείσμα. Άκουγα τα πάντα δωρεάν - δεν είδα τίποτε.
Όμως: Έβαζα μουσική στο Φλου ένα χρόνο αργότερα και για κάποια χρόνια - ερχόσουν ποτέ;
(Ο Πανος είναι δικός μας - δεν παρεξηγεί!)
…είχα πάρει ένα βραχιολάκι από κεί, με πήλινες άβαφες χάντρες (4-5 νομίζω) περασμένες σε δερματάκι…λές??
Και στο Φλού ερχόμασταν-καθώς ως άστεγο ζευγαράκι (Θεσσαλονικείς και οι δύο, μέναμε με τους γονείς μας), στεγάζαμε την αγάπη μας στα καφέ του κέντρου, κυρίως όμως στο Εναλλάξ, στο Simon’s στο Ναυαρίνο, και στις «ομπρέλες» και τη ρεζέρβα στη Μελενίκου. Αλλά ας μη συνεχίσω-νιώθω πως αυτά είναι πολύ ιδιωτικά για να τα αναπολούμε έτσι δημοσίως, όσο κι αν το χαιρόμαστε και οι δυό μας αυτό το μοίρασμα…
Πολύ χάρηκα όμως, που όλοι μας είμασταν κάπου εκεί-τότε, κι ας είμαστε κάπου αλλού τώρα, πάλι εδώ είμαστε, εεε???
Ναι είμασταν εκεί -- στις συναυλίες τραγουδούσαμε τα ίδια τραγούδια, στις πορείες φωνάζαμε τα ίδια συνθήματα, στα μαγαζιά πίναμε τα ίδια ποτά. Κι είμαστε εδώ και μ αρες που αρνούμαστε να γίνουμε ζόμπι.
Όταν θα ανέβω θα ρίξω σύρμα (να πάμε τον Πάνο ν ακούσει Θοδωράκη, κι εμείς να πουμε τα υπόλοιπα).
Την καλή σου την κουβέντα
πίσω στην κουζίνα...