Μα, γίνεται πανηγύρι χωρίς...
μαλλί της γριάς; ε; ε; Που τα μάθατε αυτά εσείς; γιαααα πείτε μας! Ερωτώ, κυρία Λέμον μου και κύριε Κωνσταντίνε. Πρωτοβουλίαν λαμβάνουσα, λοιπόν, ορίζω: Σερβιριστείτε και καλώς ορίσατε!
Με την ευκαιρία, να υπενθυμίσω στο φιλοθεάμον κοινό ότι υπάρχουν ακόμη δύο προσκλήσεις για την παράσταση του έργου «Συγχώρεση» της Σώτης Τριανταφύλλου που διασκεύασε και ανεβάζει στο θέατρο Σχεδία (Βουτάδων 34, Γκάζι, τηλ. 210-3477448) ο Βασίλης Κανελλόπουλος. Αναμένω μέηλ των ενδιαφερομένων στο mirandolina παπάκι otenet τελεία gr. Άντε, βρε, μη ντρέπεστε, μεταξύ μας είμαστε!
Η φωτογραφία είναι από εδώ
Δια χειρός Μιραντολίνας | 7:49 μ.μ.
17 σχόλια. Εσείς τι λέτε;
Εάν διάβαζα αυτό το σχόλιο πριν λίγους μήνες, μπορεί και να σκεφτόμουν ότι υπερβάλεις Mirando.
Και όμως... 13 Αυγούστου, στη μεγαλύτερη γιορτή του καλοκαιριού στο Ρήνο, στο Koblenz, στο Rhein in Flammen, εκτός από τα πυροτεχνήματα, αυτό που κυριαρχούσε στην ατμόσφαιρα ήταν το μαλλί της γριάς! Ανεξαρτήτως ηλικίας, χρώματος, γλώσσας, είχαν όλοι παρασυρθεί από το ροζ σύννεφο ζάχαρης. Μέχρι και εμείς!
Aχ βρε Μιραντολίνα μου αν ήμουνα στην Αθήνα θα ερχόμουν... Very nice of you!
Kαι τι μνήμες αυτό το μαλλί της γριάς...
Ε, τι, Χουανίτα - παιδιά δεν είμαστε και μεις;
Εγώ έφαγα την πρωτοχρονιά, διότι έφερε στην ανηψιά μου ο ΑηΒασίλης μια μηχανή που φτιάχνει μαλλί της γριάς. Ήταν καταπληκτικό!
Αμβρόσιε, πολύ χαίρομαι που πέρασες και σε ανακάλυψα.
Ανακοίνωσις: η τέταρτη πρόσκληση κατοχυρώθηκε στην κυρία μάιντστρίππερ (αμετάφραστον). Άρα, έμεινε μία, ενημερώνω.
Στη ροδοζαχαρένια παραλία
μιλούσαν όλοι για τη Ρόζα-Ροζαλία..
αχ αυτά τα τρυφερά (και ζαχαρένια) μας ροζ:)
Μιας και δεν το αναφέρει κανείς ως τώρα,
μόνο στο δημοτικό μου ήμασταν αρκούντως νούμερα ώστε με το μαλλί της γρίας να κάνουμε μουστάκια;
Εμείς επίσης κάναμε μουστάκες - αλλά το πιο ωραίο ήταν αυτή η μουρίτσα που κολλούσε από τις ζάχαρες και μαύριζε δεν πλενόταν με τίποτε, ώσπου να πιάσει να τρίβει η μαμά.
Στα πανηγύρια της Αγίας Γλυκερίας και του Αγίου Δημητρίου. Βόλτα, όπλο με καψούλια, μαλλί της γριάς και γερό τρίψιμο στη μουρίτσα.
Βρε τον ΑηΒασίλη που έφερε τέτοιο θαυμάσιο δώρο στην ανηψιά της Mirandolinas...!! Να υποθέσω οτι η μικρούλα διαβάζει τα post μας (και δεν θέλεις να της χαλάσεις την φαντασία των χριστουγέννων)ή ήταν απο κεκτημένη ταχύτητα??? Πολύ το χάρηκα πάντως!!
Εγω πάντως προτιμώ την αρκούδα καφέ, που τρέχει φορτωμένη με τον ξύλινο μπουφέ, snowflake...(μάλλον γιατί κάπου παρακάτω έχει κι ένα σοκολατάκι!!).
όντως ξυπνάει μνήμες η φωτογραφία με το μαλλί της γριάς
:)
Σας ευχαριστώ, Μιραντολίς, μπορώ επιτέλους να βγώ out of the closet.
Ενώ οι συνομήλικοι μου είχαν πάψει από καιρού να τρώνε μαλλί της γριάς (νομίζωντας ίσως ότι ακολουθούν τον Παύλο τους: "ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμην· ὅτε δὲ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου."), εγώ επέμενα να το προτιμάω σε κάθε πανηγύρη κλπ, προς γενική ντροπή των κολλητών μου για τον παλιμπαιδίζοντα φίλο τους.
Από τότε πέρασε καιρός και αντί να αλλάξω ως προς αυτό, άλλαξα φίλους. Ποτέ μην εμπιστεύεσαι κάποιον που δεν τρώει μαλλί της γριάς.
Μιραντολίνα έφα:
όπλο με καψούλια
Another trip down the memory lane!!!
Ίσως επειδή κόλλαγε γύρω απ τα χείλη μου, ποτέ δε μ'άρεσε η ζαχαρένια ανέμη. Προτιμούσα κάτι κόκκινα μακρόστενα γλυφιτζούρι, μμ η γεύση κανέλλας μου ήλθε στη θύμηση. (Όχι, τα.. δόντια μου τα έχω όλα, ..σχεδόν ) ;)
Καλημέρα mirandolina, καλημέρα!
Λέμον, εσένα έπρεπε να σ αρέσει το κίτρινο τραγούδι – αυτό με την κολυμβήτρια κινέζα που έπεσε μες στη μαγιονέζα (κι ο καπετάνιος στο τιμόνι τρώει μια φλούδα από λεμόνι).
Οξύτατη παρατηρητικότητα, επίσης :-) Μου θύμισες μια ωραία παλιά κουβέντα με τον Καλλίμαχο. Όταν είχαμε πάει Βαρκελώνη με τον αυτοκράτορα, ήταν τεσσάρων, στο πάρκο Γκελλ του είπα ότι το έφτιαξε ο βασιλιάς των ξωτικών, ο καλός μάγος Αντόνι Γκαουντι. Κι εκείνες τις κολώνες-κορίτσια, του τις είπα ξωτικά που τα μαρμάρωσαν οι κακοί μάγοι όταν κατέλαβαν το πάρκο. Του πα πως, θα ξεμαρμαρώσουν μόνο αν κάποιος τις αγκαλιάσει με πολύ αγάπη. Και πήγε το μωρό μου και τις αγκάλιαζε να ξεμαρμαρώσουν αλλά τίποτε, δεν ήταν αρκετή η αγάπη της στιγμής. Όταν το διηγήθηκα στους φίλους μιας μέηλινγκ λιστας, άνοιξε κουβέντα ο Καλλίμαχος αν είναι σωστό να πιστεύουν τέτοια τα παιδιά – ακόμη και στον ΑηΒασίλη, φορ δατ μάττερ. Για το μαρμαρωμένο Αντόνι, όπως και για τον μαρμαρωμένο βασιλέα, όπως και για τον αηΒασίλη λέω πως είναι εμπιστοσύνη και καλοσύνη και αλήθεια όλα αυτά – αλλά είναι με τον τρόπο που παραδίδονται, δηλαδή κωδικοποιημένα. Πίστευα στον ΑηΒασίλη ως τα δώδεκα. Στο μαρμαρωμένο βασιληά πιστεύω ακόμη. Όχι ιμπεριαλιστικά – με τον τρόπο της παράδοσης, αποκωδικοποιώντας.
Κώστα πες! Που θυμάσαι μαλλί της γριάς?
Γνωμοδότα, τα Χριστούγεννα έφτιαχναν στο Ζάππειο οι πακιστανοί. Ήταν τόσο πολύ που πήραμε ένα με τον αυτοκράτορα και δεν το καταφέραμε. Καταπληκτική εικόνα – αυτός ο πολυπολιτισμός είναι γευστικότατος!
Με το όπλο με καψούλια, παίζαμε Μάχη. (Εγώ ήμουν ο Κίρμπυ, διότι όταν πήγαν να με βάλουν νοσοκόμα τους μαύρισα στο ξύλο).
Πάνο, Κατερίνα, γράφατε ενώ απαντούσα! (τι ωραία αίσθηση παρέας αυτό, παρα τα όποια προβληματάκια του).
Κατερίνα θυμάσαι και τα ζαχαρωμένα μήλα? Πάνο? Τα έχω συνδέσει με την πρώτη μου επίσκεψη στη Σαλονίκη, για την έκθεση. Είχε δουλειά ο μπαμπάς και με πήρε μαζί - στο γυμνάσιο ήμουν.
Και εκείνες τις καραμέλες, τα ροζ ματζούνια, τα θυμάστε?
Mirandolina, έτσι πως αρχίσαμε τα «θυμάσαι?.... θυμάσαι?» - πράγμα στο οποίο δεν έχω καμιά αντίρρηση, διότι το καταευχαριστιόμαστε όλοι μας (βλέπε και το σουξέ που έγινε στο «αναμνήσεις από την Θεσσαλονίκη των φοιτητικών μας χρόνων» του Thas), θυμήθηκα κάτι σχετικό.
Όπως όλοι μας που έχουμε παιδάκια νεόφερτα στον κόσμο γύρω μας , λέω συχνά στις ανεψιές μου (8 και 12 χρονών) διάφορες ιστορίες που μούρχονται απ΄τα παλιά… Ηθελα να πιστεύω ότι τις βρίσκουν πολύ ενδιαφέρουσες και χρήσιμες, και ως μια γέφυρα μεταξύ των ηλικιών μας , ώσπου μια μέρα που βαδίζαμε με την μικρή, βλέποντας κάτι στον δρόμο, άρχισα να λέω «όταν ήμουν μικρή…» και πριν προλάβω να πω παρακάτω, με φρέναρε με ένα «ωχχχχχχχχχχ…» και τον αντίστοιχο μορφασμό («ωχ, άρχισε πάλι τις ιστορίες από τον μεσαίωνα…») !!!
Βρε χαζοπούλι, της λέω, για πριν μερικά χρόνια μιλάω, όχι για τα βάθη της ιστορίας, αλλά τότε επίσης συνειδητοποίησα ότι ακριβώς αυτό νιώθω όταν η μαμά μου αρχίζει να λέει ιστορίες των παιδικών της χρόνων, στα απογευματινά τηλεφωνικά-καφέ μας! Φυσικά, εγώ ακούω με υπομονή και κατανόηση, αλλά από μέσα μου ξεφυσάω, κι άλλες φορές πάλι της λέω, νομίζω πως μιλάς για το ΄21…!!
Ηρθε τώρα και η Μάχη-ο κολλητός μου ήταν ο Σώντερς κι εγώ η Σωντερίνα…
Κι εσείς εκεί ήσασταν Μιραντολίς? Απ’ ότι κατάλαβα και ο Πάνος εκεί ήταν, και ο bfo! Εε, είμασταν πολλοί, γιαυτό νίκησαν οι σύμμαχοι…!!
Φυσικά εκεί είμασταν - που θα είμασταν, Λεμον μου; Και αν θυμάσαι, τη νοσοκόμα την έπαιζε η Κοπίτο, το τρυφερότερο πλάσμα της ευλογόσφαιρας (νομίζω πως τη βλέπω μπρος μου να φροντίζει πληγές). Τη Χουανίτα την είχαμε αποκρυπτογραφο και μεταφράστρια, την Κατερίνα σιτίστρια, τον Αμβρόσιο σύνδεσμο με την ΜΙ6, τον Ακίνδυνο ειδικό αναλυτή και τον Κώστα διαιτητή!
Ο Πάνος ήταν αυτός που κυνήγαγε το bfo με τη σφεντόνα κι ο bfo αυτός που έβαλε του Πάνου τρικλοποδιά - θυμάσαι;
μα για ποιο μαλλι μιλατε ολοι;
αυτο που ενοουμε οταν ρωταμε
ποσο παει το μαλλι;
διοτι οπινιον αυτο το μαλλι της γριας τους το τρωνε πολλοι νεοι .
και ειναι και νοστιμοτατο.
για την κομπατ τωρα εγω ενα εχω να σαςπω:
μετα το επεισοδιο που επαιζε
ο τελης σαβαλας ηθελα παντα να ειμαι
εκεινος ο ηρωικος καραφλοςελληνας λοχιαςπου επεφτε πανω στον εχθρο τρεχοντας προς σιγουρο θανατο, ορθιος πανω στο τζιπ που οδηγουσε με το ενα χερι, ενω με το αλλο ταυτοχρονα πολυβολουσε, τραγουδωντας τον εθνικο μας υμνο ελληνικα.
και ημουνα.κανενα αλλο παιδακι δεν ηθελε να ειναι ρε γαμωτο..
το γλυκισμα παντως καλα εκανε και εκσυγχρονιστηκε και εγινε ροζ
ωστε να συμβαδιζει με τις κοηφουρ
επιλογες των γριων της σημερον.
αραγε θα κυκλοφορησει και σ΄αυτο το
φοβερο μωβ,το λιγουλακι φωβ;
το αλλο γλυκισμα των γυμναστικων επιδειξεων της χουντας που ηταν δυο οβαλ μπισκοτα με κατι σαν πηγμενη μαρμελαδα στη μεση το θυμαται κανεις; ναι μωρε αυτο που μας δινανε και μας ντοπαρανε ωστε να ορμουμε ως μαρμελουκοι στις τσουβαλοδρομιες;
ειχε ονομα αυτο το πραματακι;
γραψτε και κατι για τα κουφετα...
:-))))))))))
Αυτό το χουντικό γλυκό δεν το θυμάμαι καν.
Κουφέτα; γιααα πείτε εσείς - εμένα δε μου λένε πολλά!
Την καλή σου την κουβέντα
πίσω στην κουζίνα...