Αυτογνωσίας περι(ποίησις)
Αύγουστος Κυριακή η Ελλάδα πλάι στη θάλασσα:ήλιος δροσιά πεύκα φαΐ κρασί κι αγάπη.
Στο πικάπ
έπαιζε ασταμάτητα
του Τσιτσάνη η "Συννεφιασμένη Κυριακή".
Και κανείς δεν είπε ν’ αλλάξει ο δίσκος...
Αντίδωρο μισό στον κβαντικό και το σημερινό του διαμάντι η ποίηση είναι αντανάκλαση στίλβοντος τράιομφ του 69 από δεύτερο χέρι και μισό στον Κάπταιν Κουκ γιατί ο τίτλος·
Στο τυρκουάζ βαλιτσάκι-πικάπ παίζανε οι δίσκοι βινυλίου. Τους λέγαμε "πλάκες". Δεν είδε ποτέ του σεμεδακια. Ήταν των εκδρομών. Η μαμά το φρόντιζε, να είναι πάντα στην τρίχα. Ο μπαμπάς έβαζε τις πλάκες.
Το ποίημα: Θωμάς Γκόρπας Στάσεις στο μέλλον
Δια χειρός Μιραντολίνας | 8:20 μ.μ.
31 σχόλια. Εσείς τι λέτε;
Περνάω, ξαναπερνάω. αλλά δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω..
Ας αφήσω μια αγκαλίτσα, να ξέρεις τουλάχιστον πως σε βλέπω!:-)
Όπως "τραγουδούσα" τις προάλλες και στου Πολύβιου :
Τα πιο ωραία λαϊκά σε σπίτια με μωσαϊκά
τα είχαμε χορέψει
...και παγωτό καϊμάκι με σιρόπι βύσσινο :)
Λοιπόν,είχα ένα τιγρέ πικάπ!Απ'τις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού, δεν ήταν δώρο,τόχε γιά πέταμα ένας θειός μου και το τοζήτησα,ξέρετε χωρίς να πω τίποτα.Θυμάμαι το πρωτο 33αρι:Το Αμπι Ρόουντ με το ωραίο εξώφυλλο που διασχίζουν οι Μπητλς ξυπόλητοι τον δρόμο,και το πρώτο 45αρι πούχε απ'την μια πλευρά το "χωρίσαμ'ένα δειλινό" -απ'την άλλη δε θυμάμαι- χωρίς εξώφυλλο.Είχε μιά βελόνα σα μικρή πρόγκα, που δεν έπαιζε τους δίσκους τους "σκότωνε" μετά τα λίγα πρώτα παιξίματα.Εκεί παρέδωσαν το πνεύμα " ο Μεγάλος Ερωτικός", "το Αξιον Εστί",ο Σαββόπουλος απ' το φορτηγό,τι και τι..Όταν έφυγα φαντάρος ο Πάνος κληρονόμησε τους τραυματισμένους δίσκους.
Το πικαπ,ρε Πάνο,τι απέγινε;
Ηλίας
Πάνο θυμάμαι ένα τέτοιο στο χωριό μας. Θυμάμαι αυτό που σου έγραψα - να στέκομαι στις μύτες για να φτάσω να ρίξω το κέρμα. Πως τα αφήσαμε να χαθούν απ τη ζωή μας (και, το χειρότερο: πως όλα αυτά τα λαϊκά πράγματα καταλήξανε στα σαλόνια των εχθρών τους και σε τιμές απαγορευτικές για τους δημιουργούς και τους φυσικούς αποδέκτες τους -- από τα έργα του Θεόφιλου ως τα τζιουκ μποξ).
Ροδιά μου, σε ευχαριστώ. Κι εγώ περνάω :-)
Κοπίτο να ήξερες πως ταιριάζει αυτό στο πατρικό μου - μωσαϊκά και βεράντα και κήπος και αμυγδαλιά, βερυκοκιά, αναρριχώμενη τριανταφυλλιά... ακόμη έτσι είναι. Η Ελλάδα που αντιστέκεται το κατοικεί. (το βύσσινο είναι το μεγαλύτερο φαγώσιμο δώρο του Θεού στον άνθρωπο, πάει και τελείωσε!)
Ηλία, κοίτα σύμπτωση! είχα αλλάξει τη μαντάμα μπατερφλάυ που μου χάρισε η μαμά στα 12α γενέθλια, με το κόκκινο το διπλό των μπητλς. Δηλαδή, Μπητλάκια κι εγώ στο ξεκίνημα της δισκοθήκης μου. Όμως, στην ηλικία της φωτό, μου έβαζε ν ακούω κυρίως στόουνς και ελληνικά γιεγιέδικα ο θείος ο Παύλος.
Να πω μόνο για την φωτό?
Καλοκαίρι του 70-72, με ένα παλιό Οπελ Ολύμπια (γαλάζιο, που σταματούσαμε κάθε μερικά χιλιόμετρα και το γέμιζε νερό ο μπαμπάς από μια νταμιτζάνα, διότι το ψυγείο ήταν τρύπιο και άδειαζε), με βραστό κοτόπουλο σε τάπερ, ημερήσια εκδρομή στην Φούρκα, τότε που τα πόδια της Χαλκιδικής από τη μέση και κάτω χωματόδρομοι, μια φωτογραφία την ώρα του φαγητού ακριβώς σαν αυτή, και σε όλες τις άλλες εγώ και η αδελφή μου γυμνούλικα στη θάλασσα, σαν σε ερημονήσι ταινίας.
το πρωτο τραγουδι που θυμαμαι ηταν απο μια μερα σαν αυτη της φωτογραφιας.
ηταν το παρε το δαχτυλιδι μου απο την αννα χρυσαφη και ειναι μια αναμνηση γεματη απο χρυσαφι.μου εκανε δωρο το τραγουδι σε ενα συμπακτο δισκο το ετερον ημισι.
αυτα τα μηχανηματα γιατι τα λεγανε
τζουκ μποξ;μηπως γιατι τα πλακωνες
στις μπουνιες οταν αρνουνταν να δουλεψουνε σωστα;
Καλέ, ο Γκάλης! (στην φώτο)
Στο δικό μας πικάκ ακούγαμε πολλά και διάφορα, αλλά κυρίως τους αγαπημένους των γονέων μου Κηλαηδόνη, Κώστα Χατζή, Γιώργο Μαρίνο και Χάρυ Κλην!
--
Έχει αμάξι, έχει σπίτι,
όλα τα'χει κι όμως πλήττει
και ξαφνικά παθαίνει συγκοπή!
--
"Τα νιάτα του έφαγε ο Στρατής, στα καφενεία ολημερίς..."
--
Τώρα που μιλάμε για μαλάκες, τι να γίνεται άραγε εκείνος ο άνθρωπος; Και μη μου πείτε ότι δεν καταλαβαίνετε ποιόν εννοώ. Ένας είναι ο μαλάκας στην Ελλάδα. Μη μου ζητήσετε να σας πω ποιός, μαλάκας είμαι να με ξανατρέχει στα δικαστήρια; Σκεφτείτε ρε παιδιά, να μου κάνει μήνυση ότι εννοούσα αυτόν! Ε, άμα παραδεχτεί πως αυτός είναι ο ένας και μοναδικός μαλάκας που εννοούσα, χαλάλι του τότε ας πάω ισόβια.
--
Πάντα ενά νησί στο ειρηνικό θα μας περιμένει,
μισο μέτρο ύφασμα γύρω από τη μέση για ντύσιμο,
χίλιοι παπαγάλοι μας παρηγορούνε για τον καυμό μας,
για τις Κυριακές μας και για το βιο μας το νηστήσιμο
--
Αλλά το παλαιότερο τραγούδι που θυμάμαι είναι αυτό που σε μωρο-παιδική ηλικία μου τραγούδαγε η μητέρα μου, το "Ολαρία, Ολαρά".
Ολο αναμνήσεις βλέπω χθες και σήμερα. Πολλή συγκίνηση. Και ζήλεια.
Επιφυλάσσομαι, για όταν αξιωθώ να αγοράσω την καλή ψηφιακή που όλο αναβάλλω
Καλημέρες :)
Αχ Λέμον, εκείνα τα αυτοκίνητα - άνετα και της ταλαιπωρίας μαζί. Ένας (ακόμη) λόγος που σέβομαι το φίλο μου τον Πάνο είναι που το παλιό volvo το έχει ακόμη κουκλί και το κυκλοφορεί. Ενώ εμείς το δώσαμε το τράιομφ…
Τα τάπερ, άλλο κόλλημα. Πρώτον, οι μαζώξεις στο σπίτι κι η κυρία που τα έδειχνε -νόμιζα πως ήταν όλα δικά της και τη θαύμαζα πολύ - μα τόσα τάπερ! Μετά έμαθα τι είναι καπιταλισμός κι οικολογία μα, τότε τα τάπερ ήταν χρωματιστά δοχεία για κεφτεδάκια, αυγά βραστά, τις τρομερές πίττες της μαμάς – ότι μπορούσαμε να φάμε με το χέρι και το ονομάζαμε «μια μπουκιά» κι όχι φίγκερ φουντ (τι νεοπλουτισμοί απίστευτοι!). Σε χρώματα κυρίαρχα στα 50ς, η συσκευασία του αμέρικαν ντρηημ.
Νύφη, αυτό με το μποξ του τζιουκ περνά, με την άδειά σου, στο λεξικό της αναμπάμ παπαντάμ ελληνικής μέρος δεύτερον (θα το αναρτήσω κάποτε, που θα πάει)
Γνωμοδότα, του μοιάζει λίγο ο μπαμπάς, αν και μου φαίνεται πιο ωραίος (όχι που είναι ο μπαμπάς μου, αντικειμενικά)
Κηλαηδόνης μαστ. Κλυν, ξεπεράστηκε. Το Χατζή δεν τον συμπαθώ, μου κάνει δήθεν (κι αν έχω λάθος, δε διορθώνεται, να ξέρετε). Ο Μαρίνος είναι αξία των παιδικών μου χρόνων – δεν ξέρω γιατί αλλά η λάμψη του με καθήλωνε πάντα.
Ολαρία Ολαρά για νανούρισμα – τώρα όλα εξηγούνται… (εμένα, ηπειρωτικα – κοιμήσου και παρήγγειλα—μου έλεγε η μαμά. Εγώ πάλι, το μικρό μονομάχο του Σαββόπουλου και το τζιβαέρι μου – σιγανά και ταπεινά – του τραγουδούσα όταν γεννήθηκε. Και, παρ ότι δε μ αρες ο Θαλασσινός, όταν ήταν έμβρυο του τραγουδούσα τα σμυρνέικα τραγούδια και μου έρχονταν δάκρυα στα μάτια και περίμενα να γεννηθεί με ξύλινο σπαθί στο χέρι).
Αλόβαρε, χαίρομαι που σε κάνω δημιουργικό :-)
Σήμερα όλα αυτά είναι ξεθωριασμένες φωτογραφίες με αχνά παστέλ χρώματα από τη δεκαετία του 70 (για μένα τουλάχιστον).
Είναι όμως και ζωντανές αναμνήσεις απο μια παιδική ηλικία με έντονα χρώματα, όμορφες μουσικές και αγάπη...
Κανείς που πρόλαβε τον Πεπίνο ντι Κάπρι; έστω, Τζώνυ Χαλιντέι και Συλβί Βαρτάν; Αζναβούρ, μήπως; Τότε που σπρώχναμε το "γόνατο" αλλά βάζαμε και το ΚΑΡΕΛΙΑ στην τσέπη μη φάμε και καμμιά ανάστροφη από την ντάμα...Ανεβαίνω στο πατάρι!
MIRANDOLINA, μόλις θυμηθώ το πώς, τοποθετείσε στις συνδέσεις (links) μου.
Αντίδωρο; Για μένα; Μα δεν έπρεπε σας λέω.
Μη μου πείτε ότι είστε εσείς στη φωτό με τους γονείς σας και τον αντιστασιακό σας αδελφούλη; Χάνετε το τυρκουάζ, μπροστά στο κοκκινομάλλικο με τα μαύρα μάτια (…ή σπάνιο καστανό είναι αυτό;). Ξέρετε, είμαι φαν των οικογενειακών άλμπουμ. (Άραγε αυτό, με κάνει αυτομάτως και φαν του θεσμού της οικογενείας;)
Μα όλοι εσείς έχετε βιώματα. Θρίαμβος λέγω. Θρίαμβος!
Λαμπρούκο, γι αυτό μες σε δυό τόμους ποιήματα έλαμπε ετούτο δω-- μύριζε εκδρομές, φαγούριζε σα πευκοβελόνες, το χάζευες σαν μυρμήγκι στην παλάμη σου, είχε το άρωμα από τα κεφτεδάκια της μαμάς.
Πεπίνο ντι κάπρι; Μόνον εκ μεταφοράς κάτι έχω ακουστά. Τον Τζώννυ τον είδα σχετικά πρόσφατα στην τουβούλα, τον είχε συνέντευξη εκείνος ο ελληνογάλλος μορφωνιός στη ΝΕΤ (επανάληψη ήντουνε). Τον Σαρλ τον ξέρω καλά όμως, μ αρέσουν οι σαχλοί με την καλή έννοια - ο Σινάτρα, ο κρετίνος ο Πέρρυ Κόμο, ο Σαρλ...
Ε, να σου πω, ημίαιμε: ελπίζω να κατάλαβες ότι ανεβήκαμε όλοι μαζί στο πατάρι σου, έτσι; Και περιμένουμε με το ξεσκονόπανο στο χέρι να βοηθήσουμε, υπό τον όρο ότι θα μας πεις την ιστορία!
(και, ευχαριστώ για την συνδεσμολογική τιμή).
Κβαντικέ, ναι είμαστε εμείς όλοι – ο αδελφούλης αντιστέκεται στο αυγό ολοφάνερα (αστειεύομαι – κατάλαβα πως καταλάβατε και ναι, έτσι είναι). Έπρεπε, έπρεπε, κι ελπίζω να το χαρήκατε (κατά τα άλλα, κοκκινομάλλικο με σκούρα καστανά μάτια – ο προπροπροπαππούς ο σλαύος κι προπαππούς ο γύφτος της ελληνοπούλας. Αλλά, σαν το πικαπ μας τιποτε!).
Δεν τις χώνευα καθόλου τις φωτογραφίες. Γιατί, σου κλέβουν ένα κομμάτι απ την ψυχή σου, όπως ξέρετε. Τώρα ανακάλυψα, όμως, πως, αν τις μοιραστείς σου δίνουν πίσω την ψυχή μας.
[Είστε λοιπόν άνθρωπος (της οικογένειας), με μαμά αγγελάκι – πολύ ωραίο!]
Ο Αζναβούρ για εμάς ήταν αγαπημένος. "Deux guitares en ma pensée jettent un trouble immense, m'expliquant leur vanité de notre existence. Que vivons-nous, pourquoi vivons-nous? Quelle est la raison d'être? Tu es vivant aujourd'hui, tu seras mort demain
et encore plus après-demain."
Mαμά με Αττίκ, Νέο Κύμα, γαλλικά και ιταλικά του 50-65 και μπαμπάς με ρεμπέτικα. Τους Beatles δεν τους εκτιμήσαμε ιδιαίτερα. Δεν τους βρίσκαμε ούτε αρκετά μελό ούτε αρκετά σκληρούς για τα γούστα μας. Τον Σαββόπουλο τον ακούγαμε με χαμηλωμένη ένταση. "Τη νύχτα αυτή η αστυνομία μάζεψε τους αλήτες απ΄το πάρκο. Πλάκωσε το 100 κι ακουγόταν μέχρι εδώ η σειρήνα. Φύγε φύγε όσο έμεινε καιρός, γιατί η νύχτα στο κρατητήριο είναι κρύα."
Τoυς Moody Blues στο Melancholy Man πάντως, τους ακούγαμε με τέρμα τα γκάζια! Ακόμα και σε αυτές τις τεράστιες παλιές κασσέττες αυτοκινήτων. Σιγομουρμούραγε ο μπαμπάς τα λόγια, αν και δεν ήξερε αγγλικά. Πλύση εγκεφάλου μήπως;
Αχ!...
Mirandolina, έπεσα απ την καρεκλα απ τα γέλια για τα τάπερ!!! (απο τότε σε μάγευαν τα χρώματα..)
Χουανίτα η μαμά σου είναι φτυστή η μαμά μου! Το τι Αττίκ έχει τραγουδήσει πλένοντας πιάτα… κι ακόμη δηλαδή. Και πολύ κλασσική – που ποτέ δεν αγάπησα. Έβριζε τη μουσική που ακούγαμε μέχρι που άκουσε Κινγκ Κρίμσον – Δη Κορτ οβ. Είπε «αυτό κάπως μοιάζει με μουσική». Α, και μερικά του Ζάππα της έκαναν κλικ, ομολογουμένως.
Αλλά το ρεμπέτικο, το βαρύ δηλαδή, δεν το αγαπούσαν καθόλου. Στα γλέντια και στις γιορτές μας πάντα καταλήγουμε στα ηπειρώτικα, να σημειώσω.
Αυτές οι παλιές κασσέτες – λες τις μεγάλες που μοιάζαν με τέσσερα κουτιά διβιδι κολλημένα όλα μαζί; Τρομερά αντικείμενα! (Δεν ήταν πλύση εγκεφάλου, λέω, ήταν που η μουσική είναι η πιο άμεση τέχνη κι οι στίχοι λίγο έχουν σημασία αν ο ήχος σε αγγίξει).
Ανχελίτο μου, ναι – είδες που είμασταν όλοι στο πάρτυ; Δεν βρεθήκαμε τυχαία…
Λέμον, και που να δεις που ήμουν πεπεισμένη ότι ο πλουσιότερος άνθρωπος της γειτονιάς ήταν η ψιλικατζού που είχε τόσες τσίχλες!
Κηλαηδόνης, μεγάλη αδυναμία!
Γι'αυτό..
Θέλω ένα βράδυ να κάνω ένα πάρτυ
πάρτυ από κείνα τα παλιά,
και να καλέσω σε τούτο το πάρτυ
νάρθουν τα πιο καλά παιδιά
Γιο χο χο, γιο χο χο,
Με ένα βαρέλι ρούμι
Αφιερωμένο στην ευλογοπαρέα:D
(Τάπερ με κεφτεδάκια, και εκδρομές στα περίχωρα αλλά και παραπέρα.. Σκύδρα και Νάουσα. '70τόσο, όταν η Δόξα Δράμας έκανε προσπάθειες να ανέβει κατηγορία και να πάει στα σαλόνια!
Ευκαιρία για εσωτερικό τουρισμό, και τα τάπερ μπαίναν στο πίσω κάθισμα μαζί με το παιδομάνι.. Η πίκρα ήρθε μετά για την Δόξα, αλλά οι εκδρομές μείναν!)
Καλή μου Μιραντολίνα,
Μιας και ο λόγος περί αναμνήσεων, λίγα λόγια για τον μυστηριώδη κόσμο του «παρελθόντος».
Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, είναι ένας τρόπος να αντιλαμβανόμαστε την πορεία μας μέσα στον Κόσμο, που τον δημιουργήσαμε εμείς, οι κληρονόμοι του ευθύγραμμου χρόνου της Ελληνοεβραϊκής παράδοσης, στη Δύση.
Δεν ήταν πάντα έτσι και δεν είναι έτσι σε όλους τους πολιτισμούς.
Στη σαμανική παράδοση των λαών της Ανατολικής Μεσογείου, οτιδήποτε είχε υπάρξει «παλαιότερα» ήταν εξίσου παρόν με οτιδήποτε υπήρχε «εκείνη την ώρα». Ο Σαμάνος μπορούσε να «μετατεθεί» σε άλλους κόσμους, όπου συναντούσε Θεούς και προγόνους, θωρούσε το παρελθόν και – καμιά φορά – συζητούσε και τα μέλλοντα. Συνέδεε, ας πούμε, τον «μικρό κόσμο» του τώρα, με τον μεγάλο Κόσμο του «αείποτε», στο βάθος μιας ενότητας των όντων, προ πολλού ξεχασμένης.
Η διαφοροποίηση παρόντος και παρελθόντος δεν ήταν χρονική αλλά τοπική. Το παρελθόν υπήρχε αλλού και η συνάντηση του δεν ήταν θέμα ταξιδιού προς τα πίσω αλλά μιας σαμανικού τύπου μετάθεσης. Ο σαμάνος, ως συλλογική ενσάρκωση της φυλής, μετατοπίζονταν στον άλλο χώρο, όπου είχε το προνόμιο, κατ΄αναλογίαν, να ακούσει και Τσιτσάνη και Βαφτιστικό ακόμα και πλαγίαυλο, αν το αναζητούσε. Γι’ αυτό και στη σαμανική περίοδο των αρχαίων λαών της Μεσογείου, η λέξη Νοσταλγία είναι άγνωστη.
Η Νοσταλγία, ο πόνος της επιστροφής, εισάγεται με τον Όμηρο της Οδύσσειας και την εγκαθίδρυση του Ολύμπιου Δωδεκάθεου. Η ενότητα των όντων είχε αρχίσει ήδη να λησμονιέται…
Σήμερα δεν έχουν μείνει παρά μερικά άθλια ξεφτίδια από εκείνο το «Εν το Παν» κι΄ετούτα βαθειά καταχωνιασμένα στο συλλογικό ασυνείδητο. Η δική μας νοσταλγία, περιέχει πολύ περισσότερο Άλγος και πολύ λιγότερο (σχεδόν αδιόρατο) Νόστο.
Με αγάπη…η Κυρία.
Πίκρα με τη Δόξα; Τι να πούμε κι εμείς τα ΠΑΟΚια, Κοπίτο μου; Όσο για τον Κηλαηδόνη, σκέφτομαι συνέχεια πώς να εντάξω αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι του στον πόλεμο των ντιτζέυς που θα κάνουμε με τον Πολύβιό μας.
Κυρία, τα περί χρόνου στις διάφορες παραδόσεις τα έχει πει το αστέρι μου καταπληκτικά - ίσως ο Καλλίμαχος μπορεί να βρει και να τα δημοσιεύσει στο ευλογ του (ή ο γνωμοδότης, αν θέλει).
Τώρα, περί Σαμάνων στην Ανατολική Μεσόγειο δεν εγνώριζα τίποτε. Ούτε τους πέτυχα ποτέ στα διαβάσματά μου. Έχετε να μου προτείνετε κάποια βιβλιογραφία; Πολύ θα το ήθελα.
κυρια, κυρια,
οι {{θειοι ανδρες}}της
δικης μας αρχαιοτητας
δεν ηταν κατι σαν σαμανοι;
ο αριστεας ,ο ερμοτιμος,
ο επιμενιδης,ο αβαρις ισως
κι ο πυθαγορας.
κι αυτοι μετα τον ομηρο
και συντροφια μ΄αυτον
σ΄αυτο το απιστευτο χαρμανι
που οι κατοικοι αυτης της
γης ξεραν να φτιανουν.
επρεπε ναρθει και το ταπερ
που να τα βαλεις ολα αυτα;
και σημερις δηλαδη εγω ξερω
εναν μεδιουμ παυλο που
ειναι χασιμο.
Είχαμε ραδιοπικάπ, επιπλο, και φίλιπς ηλεκτρόφωνο που έκλεινε σαν βαλιτσάκι (το μεγάφωνο ήταν στο καπάκι).
Το πρώτο LP που μπήκε στο σπίτι ήταν το "Session with the Dave Clark Five".Το αγόρασε εντελώς ξαφνικά μια μέρα η μητέρα μου (δεν είχε μέχρι τότε δείξει συμπάθεια για το είδος αυτό της μουσικής) από του Λαμπρόπουλου, κάνοντας τον πατέρα μου ,ο οποίος σιχαινόταν παθολογικά τους γιεγιέδες, να φρίξει.Δεν έμαθα ποτέ πως της ήρθε αυτή η ιδέα.
nothing' s gonna change my world
Νύφη, τα σέβη μου (η ατάκα με τα τάπερ φονική). Αν κατάλαβα καλά, διαφωνείς στα περί (μη) γραμμικού χρόνου. Θα ήθελα και παρακαλώ να γίνεις πιο αναλυτικός αν κι εσύ θες.
[Αυτό το ενδιάμεσο είναι και σαμάνος; Μπας και μάθουμε τίποτε περί της σύγχρονης ανατολικής μεσογειακής σαμανικής τουλάχιστον.]
Αλβέριχε, θα στοιχημάτιζα ότι η ιδέα της ήρθε επειδή ήσουν εσύ στην σωστή ηλικία. Το χουν αυτό οι μαμάδες - ζουν σε δικό τους χωροχρόνο.
Αυτά τα έπιπλα Φίλιπς τα θυμάμαι σε δύο τρία φιλικά σπίτια (φίλων τωνγονιών)-- καταπληκτικά! Της γειτόνισσάς μας δουλεύει ακόμη, σε πληροφορώ. Καταπληκτικό μηχανάκι! Α, κι έχει και παλιό μπομπινόφωνο που δουλεύει - άλλη αμαρτωλή ιστορία.
Limitless undying love, which shines around me like a million suns, ναι, Πολύβιέ μου, ναι.
Ωπ! της γειτόνισσας το μηχανάκι είναι φιλιπς -- εσάς ήταν το φορητό, Αλβέριχε. Θυμάσαι μάρκα του επίπλου;
Ειχαμε ένα γκρι(με μαύρες πιτσιλιές) πικαπ μικρό τετραγωνο σα βαλιτσάκι που το καπάκι του ήταν το ηχείο! Ο πατέρας έβαζε κάθε Κυριακή πρωι (η μόνη μέρα αργίας για οικοδόμους τότε) μικρά δισκάκια με τον Καζαντζίδη, την Πολυ Πάνου, τον Γαβαλά και Ρία Κούρτη και ένα σωρό αλλους! Οταν ξυπνούσαμε μας έβαζε τον καραγκιόζη δήμαρχο, τον καραγκιόζη φούρναρη κλπ! Δεν ήξερα καθόλου την αξία του και το πούλησα μαζί με την ραπτομηχανή singer της μαμας μια μέρα σε έναν παλιατζή για να παω διακοπές..γυμνάσιο θα πήγαινα! τα δισκάκια ο παλιατζής δεν τα ήθελε...και τα έκανα φρίσμπι...κοινώς τα εσπασα...!!
Ακόμα σιχτιρίζω!!!!
Δεν πειράζει storyteller, μη στεναχωριέσαι, δεν χρειάζεται να έχουμε στην κατοχή μας τα αντικείμενα, το βλέπεις ήδη εδώ, για να εκτιμάμε την αξία τους. Τι κι αν τα είχες τώρα, στολισμένα μέσα στο σπίτι σου? Η ουσία είναι ότι τα έχεις κρατημένα στην καρδιά σου, και τα μοιράζεσαι εδώ με τους υπόλοιπους, δεν συμφωνείς?
Άσε που άμα τα βλέπεις συνέχεια μπροστά σου (τα αντικείμενα) ξυπνάνε μνήμες σε ώρες ακατάλληλες, ενώ εδώ η αναπόληση γίνεται υπό τον έλεγχό μας..
Στορυτελλερ, συμφωνώ με τη Λέμον - μην κατηγορείς τον εαυτό σου. Κι αν κάποτε σαν τον κβαντικό το βρεις στο δρόμο, απαλλοτρίωσέ το εν ονόματι της επανάστασης :-)
Λεμον, με έκανες να σκεφτώ πως οι αναμνήσεις φροντίζουν τον εαυτό τους καλύτερα από όποιον άλλο - γίνονται άσπιλες με το πέρασμα του χρόνου. Γι αυτό ο Γιάννης τραγουδάει, νομίζω, πως ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός - γιατί είναι πλαστικός χειρουργός, αλλοιώνει το πρόσωπο.
Το έπιπλο ήταν BraUn.Λίγο αργότερα κάποιος από τους αλήτες της γειτονιάς, μου έδειξε πώς να το μετατρέψω σε ενισχυτή κιθάρας.
Αφιερωμενο το joe^s garage, Αλβέριχε.
Αλβέριχε, πές μου ότι δεν διακρίνω ίχνη μετάνοιας στα λόγια σου για το τρανσφορμέισον, ή κάνω λάθος? Δεν ήταν θαυμάσιο λοιπόν, που είχες έναν χαντμειντ μπράουν ενισχυτή κιθάρας ΤΟΤΕ που τον χρειαζόσουν τρελά, και δεν πειράζει, ας μην έχεις τώρα ένα έπιπλο-αντίκα για το σαλόνι σου? άξιζε τον κόπο η μετατροπή!
Μιραντολίνα τι εννοείτε? Ότι ακόμη και οι αναμνήσεις μας δρούν ερήμην μας? Μα, είμαστε τόσο μόνοι, λοιπόν? (αστειεύομαι…)
Την καλή σου την κουβέντα
πίσω στην κουζίνα...