Θυμάσαι που είμαστε εδώ;

Στο μπαλκόνι του σπιτιού στην Καλαμαριά είμαστε, ναι. Πριν την αρρώστεια. Πριν το αίμα του αδελφού γίνει αίμα σου. Πριν η μάνα ζήσει ξανά και ξανά την ελπίδα και το θάνατο μπρος στην οθόνη – το λέγανε «στο Star σε επανάληψη». Πριν γεννηθεί το αγόρι που ήθελα να του δώσω το όνομά σου. Πριν μιλήσουμε τελευταία φορά στο τηλέφωνο. «Εδώ Παραράς. Σε λίγο και πάλι κοντά σας». Και γέλασα. Γέλασα ψυχή μου, πάντα με έκανες να γελάω κι ας μη γελούσες εσύ. Δύναμη. Αντρίκια, καθαρή δύναμη. «Εδώ Παραράς. Σε λίγο και πάλι κοντά σας». Η μόνη υπόσχεση που δεν κράτησες στη ζωή σου, σπάνιο αγόρι, φωτεινό.

Έβγαζα πάντα κακές φωτογραφίες, όμως νομίζω εδώ κάτι κατάφερα. Νυχτοπεταλούδες, γύρω απ το φως με το τσιγάρο στο χέρι. Την έχω κορνιζάρει, ξέρεις. Δίπλα μου- παρέα με το Σάββα, τον Τάσο, την Τίνα. Do you remember when we used to sing?

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά,
που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών,
που κάνουν ότι λάχει,
κάνουν πάρτυ στο 13ο όροφο,
φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους,
η Κατερίνα ξέρει,
οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα στις ταράτσες παλιών σπιτιών,
κάνουν ότι λάχει,
όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου γιατί δεν τους αφήσανε σπιθαμή για σπιθαμή,

εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά,
οι φίλοι μου δε μεγαλώνουν, δεν ωριμάζουν-

οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά με ψυχή ανεξίτηλη,

την πλένουν στη φωτιά για να δροσίζεται,

μαζεύουν λαμπερά χαλίκια απ τις οικοδομές γελώντας,

δεν έχουν χαρτοκόπτες,
μαχαιρώνουν τα βιβλία γιατί τους μαχαιρώνουν κι αυτά,

ενώνουν τις πληγές και γίνονται αδελφοποιτοί,

φορούν τις πληγές λέξεις στο στήθος
και τις γυαλίζουν κάθε πρωί,

ζωγραφίζουν χάρτες του θησαυρού για να τους βρεις,

οι φίλοι μου,

κεντούν αστέρια σε τούτου για μπαλαρίνες ξυπόλυτες,

γράφουν "μουσική, έρωτας κι ένα ποδήλατο μου φτάνουν",

πλατειάζουν οι φίλοι μου,
στιχάκια δανεικά δεν τα χρειάζονται,

ρούχα χαρισμένα φορούν
οι φίλοι μου,

πίνουν μεταξά απ το μπουκάλι στο Μπερλίν,
τους κοιτάει ο Κόρτο και τους κλείνει το μάτι...

Ο Αντώνης Παραράς έφυγε από τη ζωή στις 4 Φεβρουαρίου του 1997. Δεν άντεξα να πάω στην κηδεία. Πήγα το Σάββατο, να του κάνω μνημόσυνο. Πάλι δεν άντεχα, γύριζα ανάμεσα στους τάφους κι αρνούμην να πλησιάσω το φρεσκοσκαμμένο χώμα, σκεπασμένο σημειώματα, κεράκια, λουλούδια. Ο πατέρας Κωνσταντίνος ήταν στο νεκροταφείο. Κατάλαβε. "Που τον ψάχνεις; ουκ έστιν ώδε". Μπόρεσα να κλάψω.

Και 'ς τη δεξιά του τη μεριά ν' αφήστε παραθύρι,
να μπαίνη ο ήλιος το πρωί και το δροσιό το βράδυ,
να μπαινοβγαίνουν τα πουλιά, της άνοιξης τ’ αηδόνια,
και να περνούν οι γέμορφαις, να τον καλημεράνε.

Κάθε που τελειώνει Γενάρης, τα ίδια. February makes me shiver with every paper I deliver. Σακάτης μήνας, μοιράζεται τον πόνο του. Κάθε που, θυμάμαι να ανάψω κεράκι στο τέλος της αθωότητας: στα τρία αγόρια που έφυγαν the day the music died και στο αγόρι που ήθελε να την αναστήσει.

Τα μαύρα δικά μου. Οι κόκκινοι στίχοι της Κατερίνας Γώγου. The day the music died τη βάφτισε ο Ντον ΜακΛηην στο American Pie.