Χόουμ σουήτ χόουμ

Από το ευλογ του συντρόφου Ουίντερς

Αναδημοσίευσις

Μια συζήτηση που δεν έγινε στην TV

Του Πετρου Παπακωνσταντινου

Η απόφαση του κ. Ευρ. Στυλιανίδη να αποσύρει το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων. Υποστηρίχθηκε ότι η επιλογή των σχολικών βιβλίων δεν αφορά την εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά αποκλειστικά τους ειδικούς επιστήμονες. Η άποψη αυτή θα είχε τύχη στην Πολιτεία του Πλάτωνα, αλλά όχι στις σύγχρονες Δημοκρατίες, όπου τα σχολικά εγχειρίδια ασφαλώς γράφονται από τους επιστήμονες, αλλά επηρεάζονται από τον κυρίαρχο, κάθε φορά, ψυχισμό της κοινωνίας και επιλέγονται, καλώς ή κακώς, από τους πολιτικούς.

Η διαμάχη γύρω από το εν λόγω σύγγραμμα ήταν εξ αρχής πολιτική και όχι αυστηρά «επιστημονική» υπόθεση. Μήπως ο πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας κ. Βερέμης τοποθετήθηκε ως επιστήμονας όταν εκτίμησε ότι η κυβέρνηση «σύρεται πίσω από το ΛΑΟΣ»; Ή μήπως ο καθηγητής κ. Λιάκος τοποθετήθηκε με το κρύο αίμα του αμερόληπτου ιστορικού όταν στηλίτευσε την κυβέρνηση, υποστηρίζοντας ότι «τα άκρα βρίσκονται εγκατεστημένα για τα καλά στην καρδιά της»;

Εκεί που το πράγμα γίνεται απαράδεκτο, είναι όταν ταυτίζεται η όποια κριτική με τον κόσμο της ακροδεξιάς «εθνικοφροσύνης». Ακροδεξιά νοοτροπία αποπνέουν, άραγε, οι πολύ διαφορετικές κριτικές του Κ. Λαλιώτη ή της Α. Παπαρήγα – της μόνης πολιτικού αρχηγού, ας το υπενθυμίσουμε, που τόλμησε πριν από 14 χρόνια να διαχωριστεί από τον γελοίο διαγωνισμό πατριωτισμού για την ονομασία των Σκοπίων; Στην ακροδεξιά ανήκουν οι κινήσεις εκπαιδευτικών και διακεκριμένοι προοδευτικοί πανεπιστημικοί, όπως ο Γ. Μαργαρίτης, που άσκησαν κριτική μέσα από επιστημονικές ημερίδες και δημόσια αρθρογραφία;

Εξοστρακισμένη από τα τηλεοπτικά «παράθυρα», αυτή η πολύ διαφορετικής ποιότητας κριτική εστίασε όχι τόσο στις θέσεις, όσο στις εκκωφαντικές σιωπές του επίμαχου βιβλίου:

Στο γεγονός, για παράδειγμα, ότι δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά σε κοσμοϊστορικές εξελίξεις όπως η γέννηση του σύγχρονου εργατικού κινήματος και της σοσιαλδημοκρατίας, η ρωσική επανάσταση, η συγκρότηση και η κατάρρευση της ΕΣΣΔ (οι μαθητές μαθαίνουν ότι στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο πολέμησε η… Ρωσία!) και η ανατροπή της αποικιοκρατίας.

Στην ιδεοληπτική μονομέρεια ενός βιβλίου που μοιάζει να θεωρεί ότι οι τελευταίοι έξι αιώνες ήταν ένας μοναχικός περίπατος της Δυτικής Ευρώπης στην πλατιά λεωφόρο μιας Ιστορίας, που δεν καταδέχεται να αφιερώσει ούτε λέξη στην Ινδία του Γκάντι, την Κίνα του Μάο και την Αμερική του Τζέφερσον. Οσοι ταυτίζουν τέτοιου είδους κριτικές με τον κ. Καρατζαφέρη, όχι απλώς ασκούν ανερυθρίαστα ιδεολογική τρομοκρατία, αλλά και χαρίζουν στην ακροδεξιά όλους εκείνους που δυσκολεύονται να δεχθούν τον «εκσυγχρονισμό» ως εθνική λοβοτομή και τον «διεθνισμό» ως πολτοποίηση των ριζοσπαστικών στοιχείων του πολιτισμού τους.

Από τη σημερινή Καθημερινή

Οθοναία Χάιλάιτς

Αναρωτήθηκε ο υιός Μπελογιάννης από τις σελίδες της Αθενς Βόις:

ΕΡ Mέσα στα μπουντρούμια οι γονείς σας έζησαν ένα μοναδικό έρωτα, που ζωντανεύει εξαίσια στα γράμματα της μητέρα σας. Tι μήνυμα είναι αυτό για σας;

ΑΠ Ήταν ένας μεγάλος έρωτας, αλλά από κει και πέρα γιατί πήγε και θυσιάστηκε; Για ένα πράγμα που αποδείχθηκε η μεγαλύτερη απάτη του 20ού αιώνα; Θύματα της μεγαλύτερης απάτης του 20ού αιώνα; Aυτό ήτανε. O υπαρκτός ήταν η μεγαλύτερη απάτη του 20ού αιώνα...

Και απήντησε ο φίλος μου ο αγαπημένος:

"Γιατί ρε μαλάκα υιέ δεν θυσιάστηκε για αυτο που υπήρχε έξω του αλλά για αυτό που υπήρχε μέσα του.

Για αυτό οι θυσίες αυτών που εχουν οράματα για τον άνθρωπο δεν πάνε χαμένες ενω οι θανατοι των ηλίθιων μισθοφόρων ούτε καν καταγράφονται."

Και φούσκωσε η ψυχή μου και ανάσανα αλήθεια.

Μετά διάβασα την τελευταία "Ρήξη" και το Βάσο (που δε μεγαλώνει, που είναι νέος και όμορφος και πεισματάρικο κυπραίικο γαϊδούρι (γι αυτό θα νικήσουμε, αδελφέ μου, γι αυτό):

"Ας μην μεμψιμοιρούμε και ας απολαύσουμε το ταβλάκι μας, όπως ο πρόεδρος Παπαδόπουλος στον Πρωταρά.

Κάνει και ο πρόεδρος διακοπές. Ο άνθρωπος που έκλεψε τη γυναίκα του φίλου του, ο άνθρωπος που έβγαλε τον άλλον του τον φίλο και μέντορα, τον Σπύρο Κυπριανού, ΠΕΛΛΟΝ, παίζει τάβλι στον Πρωταρά, ενώ εμείς κρούζουμεν στη Λευκωσία για να συντονίσουμεν την προεκλογικήν του εκστρατείαν, γιατί αν την αφήκουμεν στους Τασσικούς, εννά τα κάμουν θάλασσαν.

Ο Τάσσος είναι αυταρχικός, εγωιστής, εγωκεντρικός, πεισματάρης, κατζιάρης (κρατά κακίες από το ’60, το ’63, το ’69, το ’74, το ‘83 και το 2007), αππωμένος, είρωνας, υπερόπτης, σνομπ, ξερόλας, αλαζόνας, απρόσιτος, ελιτιστής, μισαλλόδοξος, περιφρονητικός, απαίσιος, χτιτζιάρης και ξεροκέφαλος. Η έπαρσή του, τα πλούτη του και η εγωπάθειά του τον καθιστούν απλησίαστο, με αποτέλεσμα να υποτιμά τους πάντες και να μην έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν, ακόμη και στους συγγενείς και φίλους του.

Είναι και αγενέστατος και συκοφάντης και υβριστής και ασεβής και αθυρόστομος. Λέγεται ότι σε μία συνάντηση με τον Ντε Σότο, όταν ο εκπρόσωπος των Ηνωμένων Εθνών είπε στον Τάσσο, «That‘s not enough, give me more», ο πρόεδρος απάντησε: «Πιάσε, ρε σσιυλλοππεζεβεγκόππουσστε» και έβγαλε το πέος του πάνω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, με αποτέλεσμα να νεκατσιάσει ο Χάνι και να κάνει εμετό.

Εμείς για τους πιο πάνω λόγους, θα ψηφίσουμε Τάσσο. Αυτές οι ιδιότητες του προέδρου είναι γνωστές –δεν έχουμε αυταπάτες– και γι’ αυτό θα τον προτιμήσουμε.

Οι άλλοι δυο ανθυποψήφιοί του είναι γνωστοί βράχοι ηθικής και καλοσύνης.

Ο Δημήτρης Χριστόφιας και ο Γιάννης Κασουλίδης μπορεί να μη φημίζονται για το ψηλό I.Q. τους, όμως είναι καλά πλάσματα, προσιτά σε όλον τον λαό, πλάσματα που θέλουν το καλό της Κύπρου μας και το καλό όλων των ανθρώπων. Είναι τόσο καλοί, που αν οι Τούρκοι και οι ξένοι τούς πουν να κατεβάσουν λίγο τους τόνους, αυτοί μπορεί να κατεβάσουν τα βρακιά για να δείξουν την κυπριακή φιλοξενία και καλοσύνη..."

Και γελάω που αντέχει έτσι να κοροδεύει τους ολίγους τον νου και δε θυμώνει σαν του λόγου μου. Και ελπίζω και δηλώνω παρούσα- το Φλεβάρη θα είμαστε όλοι εκεί, να στηρίξουμε τον πρόεδρο (γιατί αν ψήφιζα στην Κύπρο, δε θα ψήφιζα Τζόνυ Κας αλλά Τάσσο).

υγ Προ ολίγου ανακοινώθηκε επισήμως η απόσυρση του αχαρακτήριστου βιβλίου Ιστορίας της Στ Δημοτικού. Η πολιτεία αποφάσισε να ακολουθήσει τη γνώμη της συντριπτικής πλειονότητας των κατοίκων της. Οι πεφωτισμένοι που σεβονται την αστικη δημοκρατία τους, γιατί κανουν γαργαρες ως προς αυτό, άραγε; Αλλά ξέχασα, ο απλός λαός τους μυρίζει - κατα τα λοιπά θα ευχαριστηθώ το σύντροφο Λάκη σήμερα - εχει κι αυτός γιορτή, συντάχθηκε κάθετα κατά του βιβλίου (ο ..."φαιοκόκκινος" λαζόπουλος κολλητά με τον ..."φαιοκόκκινο" Στάθη;).

Χαιρετώ σας η μαυροκόκκινη εγώ η ιδία.

Ο Μπένυ αποκαλύπτει

Μη χασετε αυτή τη συνέντευξη του Ευάγγελου Βενιζέλου. Τα λέει όλα και αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές του αυριανού ηγέτη

Πως το λένε εκείνο με την ιστορία και τη φάρσα;

Από Παπανδρέου και Καραμανλή
ένα μικρό ιντερμετζο πριν πάμε πάλι
σε Παπανδρέου και Καραμανλή

κι από Παπανδρέου και Καραμανλή
όλα δείχνουν πως θα πάμε
σε Βενιζέλο ή Πάγκαλο...

Θεέ μου, τι άλλο μας περιμένει; Τρικούπης και Δηλιγιάννης;

Κι ύστερα; ύστερα θα έρθει πάλι η ώρα του Μητσοτάκη;

Λόγια μεγάλων γυναικών

«Εάν διαφωνείτε με το βιβλίο της Ιστορίας,
μην μας ψηφίζετε στις εκλογές!»

Μάιος 2007, Μαριέττα Γιαννάκου, πρώην (αουβιντερζεεν και στα τσακίδια) υπουργός Παιδείας

Μακεδονία ξακουστή

Τα περί του βιβλίου της Γ Λυκείου τα θεωρώ εκ του πονηρού - με την ενίσχυση τέτοιων βλακωδών αντιδράσεων, προφανώς αποδυναμώνεται ο κινηματικός χαρακτήρας της προσπάθειας για την απόσυρση του βιβλίου της Στ Δημοτικού. Για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους, η επιστολή του σεβαστού Νικολάου Μέρτζου:


Ν. Ι. ΜΕΡΤΖΟΣ
Θεσσαλονίκη 13.09.2007


Κύριε Διευθυντά,

Περί όνου σκιάς είναι μεταξύ απληροφορήτων η άστοχη έριδα για τον επίμαχο χάρτη των ναζιστικών στρατοπέδων συγκεντρώσεως των Εβραίων, που δημοσιεύεται στο νέο βιβλίο Ιστορίας της Γ΄ Λυκείου.
Ο χάρτης εικονίζει την κατεχομένη Ευρώπη του Γ΄ Ράιχ, που είχε μεταβάλει, ευτυχώς προσωρινά, τα σύνορα των περισσοτέρων ευρωπαϊκών Κρατών, όπως π.χ. η Πολωνία, η Αυστρία, η Γιουγκοσλαβία, η Αλβανία, η Ιταλία, η Βουλγαρία, η Ελλάδα κ.ά.
Τότε, ελέω Βέρμαχτ, η Βουλγαρία είχε προσαρτήσει την επαρχία Βαρντάσκα Μπανοβίνα της διαμελισμένης Γιουγκοσλαβίας, δηλαδή τη σημερινή επικράτεια του Κράτους των Σκοπίων, και την επονόμασε Μακεδονία. Γι’ αυτό στον επίμαχο χάρτη η περιοχή με το ψευδώνυμο «Μακεδονία» περιέχεται καθαρά στα σύνορα της τότε Βουλγαρίας. Δεν έχει δικά της χωριστά σύνορα ούτε καμιάν απολύτως κρατική οντότητα.
Η Βουλγαρία είχε προσαρτήσει επίσης το τμήμα εκείνο της ελληνικής Κεντρικής και Ανατολικής Μακεδονίας, που ορίζουν οι ποταμοί Στρυμόνας και Νέστος, δηλαδή τους νομούς Σερρών, Καβάλας και Δράμας. Γι’ αυτό τα ανατολικά σύνορα της ελληνικής Μακεδονίας σημειώνονται στον Στρυμόνα ποταμό και όχι «μέχρι την Καβάλα». Προσήρτησε, τέλος, η Βουλγαρία τους νομούς Ξάνθης και Ροδόπης της ελληνικής Θράκης. Εξαιρέθηκε ο ελληνικός θρακικός νομός ΄Εβρου επειδή ο Χίτλερ διατηρούσε άριστες σχέσεις με τον «Επιτήδειο Ουδέτερο», την Τουρκία, η οποία δεν ανεχόταν παρουσία της Βουλγαρίας μπροστά στην Αδριανούπολη.
Αυτή είναι η ιστορική πραγματικότητα που ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει πλην των αμαθών σπουδαρχών δημοσιογράφων και πολιτικών, που οφείλουν πρώτα να μαθαίνουν την αλήθεια και μετά να τη διδάσκουν, αντί να ομιλούν θρασύτατα περί παντός του επιστητού και περί άλλων τινών και να βλάπτουν, έτσι, τα ελληνικά συμφέροντα παριστάνοντας ότι τα… υπερασπίζονται. Αιδώς, Αργείοι!

Με τιμή
Νικόλαος Ι. Μέρτζος

Πρόεδρος
Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών

"Hello, I'm Johnny Cash"

Ah, I'd love to wear a rainbow every day,
And tell the world that everything's OK,
But I'll try to carry off a little darkness on my back,
'Till things are brighter, I'm the Man In Black.

Εκοιμήθη την 12η Σεπτεμβρίου 2003.

Μια παλιά κουβέρτα

Σκέφτομαι τι να φορέσω. Και πως θα πάμε, και πόση ώρα χρειαζόμαστε και ποιός θα είναι κει - στις χαρές. Σκέφτομαι πριν δω τα γυαλιά στο δρόμο και το μηχανάκι και το ανακριτικό της τροχαίας. Πριν μαζευτούνε - είναι κάθε μέρα εδώ, στη γωνία-, πριν έρθουν να αποχαιρετήσουν. Μες στην νύχτα που, σκέφτομαι, ήρθε δροσερή επιτέλους. Σκέφτομαι ως αθάνατη σκέφτομαι αμαρτάνω και θεώνομαι. Δεκαπέντε και εικοσιδύο. Τους αφήνουν μπάλλες και σημειώματα και ζωγραφιές και στολίζουν τα μελό εφηβικά τους σημειώματα με καρδούλες, λουλουδάκια, το όνομά τους με κεφαλαία. Η μηχανή δεν είχε πινακίδα, δε φορούσαν κράνη. Η κολώνα γεμάτη λουλούδι, τα μαζεύει ο δήμος το πρωί, γεμίζει πάλι μες σε λίγη ώρα...

Και ύστερα ξεχνάω τον πλησίον θάνατο, γιατί "μαμά πονάω εδώ" και το κορμάκι το κλαράκι διπλώνει στα δυό, νεφρός ο αριστερός, και νοσοκομείο και εξετάσεις και φόβοι και προσευχή - Χριστέ μου, να μην είναι τίποτε σοβαρό, Χριστέ μου!- και δάκρυα δαγκωμένα και το ξέρει, και το χλωμό προσωπάκι συσπάται και "μαμά, μη κλαις, δεν πονάω τώρα, δες" και προσπαθεί να τεντωθεί, γενναίος μικρός άνδρας.

Δίπλα ο μικρός με την πλύση στομάχου, ήπιε όλο το φάρμακο, το νόστιμο φάρμακο, μα δε με μοιάζει, με νοιάζει που αργούν να δουν τον γιό μου και τα βάζω με τον εαυτό μου - μα, φέρτε κανένα γιατρό ακόμη - και που να είμασταν στο δημόσιο νοσοκομείο, είμαστε τυχεροί αλλά όλα αυτά είναι ξένα τώρα, και η καλωσύνη και η τύχη και η πριν συμπάθεια, τώρα πονάει, το μωρό μου πονάει και δεν υπάρχει γιατρός και δεν ξέρουν πότε θα τελειώσουν με την πλύση.

Δεν χρειάζεται τίποτε, να μην ανησυχώ, να πάμε σπίτι, περαστικό, να πίνει νερό, να τα φάρμακά του, προσέξτε τον και ελά πάλι τη Δευτέρα αν χρειαστεί ή πάρτε μας τηλέφωνο. Χαμογελάει, πέρασε ο πόνος, θέλει να πάμε στη γιαγιά - δε χορταίνει αγάπη.

Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και ξαναγίνομαι άνθρωπος σιγά- σιγά, σιγά-σιγά, η μνήμη θανάτου, τα παιδιά που χάθηκαν, οι μανάδες στα δημόσια νοσοκομεία με τα κορμάκια τα κλαράκια να σπαράζουν και ουρές μπροστά και ούτε ένας γιατρός, βουρκώνω και πονάω, οι μανάδες που θρηνούν τα παιδιά τους, δεκαπέντε και εικοσιδύο, και ύστερα, στο φανάρι, εμφανίζεται η γυναίκα στην άκρη του δρόμου, "κυρία, σε παρακαλώ, βρήκα να κοιμάμαι αλλά δεν έχω κουβέρτες, αν σας βρίσκεται μια παλιά κουβέρτα" και "θα περάσετε αύριο;" και "δεν πειράζει, όποτε περάσετε εδώ θα είμαι, μια παλιά κουβέρτα αν σας βρίσκεται" βουρκώνει και πονάει και εγκαταλείπεται.

Ξαναγίνομαι άνθρωπος που τον νοιάζει και πονάει και έχει καρδιά μα για μια στιγμή, μια τόση δα στιγμή, σκέφτηκα πως ήθελα το δικό μου παιδί να είναι πρώτο στην ουρά, πως ήθελα το γιατρό τώρα, όχι μετά από λίγο, πως αν κάποια δωρεά ηθική δε με κράταγε, αν το επίχρισμα πολιτισμού δεν είχε πιάσει έτσι καλά, θα ορμούσα μέσα, θα έβαζα μαχαίρι στο λαιμό της γιατρού: "πρώτα το μωρό μου, το παιδί μου πρώτα". Για μια στιγμη δε με ένοιαζε το αγόρι που ήπιε όλο το φάρμακο, οι μανάδες που θρηνούν τα παιδιά τους, η γυναίκα με την παλιά κουβέρτα. Ντρέπομαι, μα για μια στιγμή ήμουν νεκρή. Γνώρισα το θάνατο και τον άφησα να νικήσει.

Για όλα φταίει εκείνος ο κρετίνος ο Πέρρυ Κόμο...

που τραγούδησε τη Γκλεντόρα.

Άκου πτώμα να μαθαίνεις.

για χάρη του έπαιξα πρώτη φορά φλίπερ στην πλατεία της Πετρούπολης
- όπως ο οργισμένος Βαλκάνιος,

για χάρη του προσπάθησα να μάθω μπιλιάρδο,

για χάρη του έπαιρνα πόζες ασυναίσθητα ή και συνειδητά,

για χάρη του έκλεβα βούτυρο και χαβιάρι από το σούπερ μάρκετ της Ιπποδρομίου, να πάω να ξυπνήσω τη Δέσποινα και το Γιάννη, συντρόφους τις νύχτες στο Φλου - η Δέσποινα στη σάλα, ο Γιάννης στη μπάρα, εγώ στα πλατώ- να κάνουν τον καλύτερο εσπρέσο της Σαλονίκης και να γελάσουμε.

για χάρη του φώναζα το Μήτσο "κουρέλι" και με φώναζε ο Μήτσος "κουρέλι" και το έμαθε και η μαμά, και μετά το πρώτο σοκ άρχισε να φωνάζει "έλα, στο τηλέφωνο ο Μήτσος ο κουρέλης"

για χάρη του αγόρασα δίσκους και ροκ εν ρολ και έμαθα εκείνο το τρομερό σπάσιμο μέσης στο τουίστ, που ακόμη το συζητάει ο Αμπντούλης ο χασάπης όποτε βρισκόμαστε

για χάρη του στάθηκα ώρες ατελείωτες πάνω από την ίδια στοίβα δίσκους, διαβάζοντας ένα ένα τα τρακς, ποπ ηλέβεν και το πατάρι του στέρεοντισκ

για χάρη του έγινα φίλη με όλα εκείνα τα παράξενα παιδιά, τα αδέλφια μου, το Γιάννη και τους εξαίρετους αδελφούς Αποστολάκη και τον ευγενικό Φίμπεν και το Θοδωρή με τα μαύρα και τον καρδιακό Ηλία και το Δημήτρη και το Μακ και και και

για χάρη του γνώρισα βήμα βήμα την πλατεία Βικτωρίας και πλήρωσα φόρο χαρτζιλίκι μηνών στο Μάτα Χάρι - όχι μπονους και βλακείες, ρε, εδώ σε θέλω, εδώ, και χωρίς τιλτ

για χάρη του τα αγαπημένα μου παπούτσια έχουν τρυπίτσες

για χάρη του έπαιρνα πόζες και έσπαγα κρυφά μπιμπίκια, έκρυβα το κλερασίλ πίσω από τα βιβλία

για χάρη του δε μεγάλωσα ποτέ

για χάρη του ταξιδεύω - στον ορίζοντα που είναι ατελείωτος

για χάρη του ήπια καιρό εκείνη την αθλιότητα, το σίγκαπουρ σλινγκ

μιάμισυ ουγκιά τζιν, αυτό με τη Βικτώρια, που πάει με Ραφλς
μισή ουγκιά τσέρι
ένα τεταρτο της ουγκιάς λικέρ πορτοκάλι της Μαρίας της Μπιζάρ κι άλλη τόση βενεδικτίνη
μισό ποτήρι χυμό ανανά
χυμό από μισό λάιμ
λίγη αγκοστούρα και λίγη γρεναδίνη

Με πάγο όλα μαζί κουνημένα, όχι ανακατεμένα
Για χάρη του ατάκες πέταγαν βιαστικά και κάποτε ανερμάτιστα στα αμφιθέατρα. Οι δικές του λέξεις, ο κώδικας, το σημείον. Όποιος δεν καταλάβαινε ήταν κνίτης ή δαπίτης. Για χάρη του η ζωή που έζησα - και για χάρη όσων μαζί αγαπήσαμε και όσων μου έμαθε να αγαπάω.

Ο αγαπημένος μου έλληνας σκηνοθέτης είναι ο Νίκος Νικολαϊδης.

Μας λείπει λικέρ πορτοκάλι - επιστρέφω αμέσως.