La suppression du Principe d' isomérie et sa restauration

Ήταν, νομίζω, ο προσδιορισμός που με έκανε να φέρομαι διαφορετικά όταν ήταν μπροστά ο κύριος Φίλων. Ήταν αυτό το «κύριος Φίλων», κι ότι έπρεπε να τον προσφωνώ έτσι: «Κύριε Φίλων!». Ήταν επίσης που η μαμά τον φώναζε «Φίλωνα» μα του μιλούσε στον πληθυντικό. «Φίλωνα, θα θέλατε λίγο κρασί ακόμη;». Ήταν και που οι αδελφές του δεν είχαν άλλο όνομα ή χαρακτηριστικό. Ήταν μόνον οι αδελφές του κυρίου Φίλωνος. Ή, όπως τις έλεγε η μαμά, «οι αδελφές Βασιλείου». Ήταν, νομίζω, αυτές οι ιδιαιτερότητες μες σε ένα κόσμο που όλοι κι όλες ήταν θείοι και θείες και κυρ- και κυρα-, που κάναν πάντα ξεχωριστούς στα μάτια μου τους Βασιλείου.

Οι αδελφές Βασιλείου.
Το καφέ χαρτάκι-κορνίζα της φωτογραφίας γράφει
"ΦΩΤΟ ΡΙΓΚΟ - ΠΑΤΗΣΙΩΝ 15".

Σιγά μη καταλάβαινα τι πάει να πει «ο Φίλων είναι στην Ακαδημία» ή, ακόμη χειρότερα, εκείνο το μυστικοπαθές «οι αδελφές Βασιλείου άφησαν τα πάντα για το Φίλωνα. Για χάρη του μείναν ανύπαντρες, να τον φροντίζουν», που έλεγε η μαμά στη θεία Αλεξάνδρα κι η θεία Αλεξάνδρα στη μαμά. Ψιθυριστά πάντα.

Ο κύριος Φίλων. Τρίτος από αριστερά.

Οι Αλεξάνδρες της οικογένειας. Τρεις. Τρία αδέλφια, ο πατέρας, ο θείος Βασίλης κι ο θείος Βαγγέλης, από μία Αλεξάνδρα ο καθένας. Οι δύο που μείνανε – βλέπεις, ο θείος Βαγγέλης χώρισε – ήταν κι οι δύο αρχοντοπούλες στην καρδιά. Κι όχι μόνο. Η θεία Αλεξάνδρα, το γένος Δεκανίκα, που υπέγραφε με το δικό της επίθετο ακόμη και παντρεμένη, ήταν από τη Σιάτιστα. Γυναίκα κατηγορία μόνη της. Μορφωμένη, με σπουδές στη Γερμανία. Ο πατέρας της ήταν από τους καλύτερους, τους ξακουστούς γουνέμπορους. Εβραίος εκχριστιανισθείς, δε γλίτωσε από τους ναζί. Ο αδελφός φυλάει σα θησαυρό την ταυτότητα που συνόδεψε τη φρίκη, το στρατόπεδο συγκέντρωσης, με την φαρδυά πλατειά υπογραφή του γραμματέα της πόλεως Σιατίστης από κάτω... Τη θεία Αλεξάνδρα, διδασκάλισσα, γλωσσομαθή, γυναίκα απελευθερωμένη, ταξιδιώτισσα, τετραπέρατη, τη βασάνισαν, ζητώντας της να ομολογήσει που είχε η οικογένεια το χρυσό. Όταν μεγάλωσε, άρχισε να ανοίγει το σώμα της. Ήταν από τα βασανιστήρια, είπε ο γιατρός. Ως δασκάλα, έμαθα, ήταν μάλλον αυστηρή. Είχε κι εκείνη το ...κουσούρι να μη ξεχνά τους μαθητές της. Απ όλους, ο πιο αγαπημένος της σε τόσα χρόνια, ήταν ο Γιάννης Διακογιάννης. «Εξαιρετικό παιδάκι, ευγενέστατο», έλεγε.

Η θεία Αλεξάνδρα, καθιστή, στη μέση, με το ωραίο της καπελίνο

Ο κύριος Φίλων κι οι αδελφές Βασιλείου ήταν φίλοι της θείας Αλεξάνδρας και του θείου Βασίλη κι ύστερα έγιναν "φίλοι μας". Για την ακρίβεια, γίναν φίλοι του θείου λόγω της οικογενειακής τους φιλίας με τη θεία Αλεξάνδρα. Έχω σωρό φωτογραφίες με τα κορίτσια σε έξοδο, σε εκδρομές. Μοναχές τους! Οι αδελφές Βασιλείου, η θεία Αλεξάνδρα κι άλλη μια φιλενάδα που κανείς δε θυμάται πια.

Ο θείος στον κουρέα, για περιποίηση

Ο θείος μου, ο μεγάλος αδελφός του πατέρα, ήταν άνδρας όμορφος, πάντα προσεγμένος. Ήταν ένας θείος μοσκομυριστός. Δεν χόρταινα τη φρέσκια αγκαλιά του. Όποτε φτάνει στα ρουθούνια μου η πρώτη εκείνη, κλασσική, πάκο ραμπαν, ανατριχιάζω και βουρκώνω. Κανένας δεν ήξερε να βάζει ποτέ κολώνια όπως ο θείος Βασίλης. Όπως πρέπει ακριβώς, όση πρέπει ακριβώς. Στο σπίτι, φορούσε τη ρομπίτσα του, έξω ποτέ δεν τον είδα χωρίς μαντηλάκι ασορτί με τη γραβάτα στο τσεπάκι. Είναι μια φωτογραφία, φοράει λευκό κοστούμι, καταπληκτικά χειροποίητα παπούτσια, ένας κούκλος, την κοιτώ και τον θυμάμαι μεταγενέστερα λευκά λινά κοστούμια, πάντα αστραφτερά – πως τα κατάφερνε; Πως;

Με τη σύζυγο του Νίκου, του αδελφού της θείας Αλεξάνδρας

Ήταν κούκλος και με γούστο ο θείος. Και επαναστάτης με τον τρόπο του. Αγάπησε και νυμφεύθηκε μια γυναίκα δεκαοκτώ χρόνια μεγαλύτερή του, γιατί η αγάπη έτσι είναι κι ο έρωτας είναι άναρχος. Ήταν ερωτευμένοι. Ο Βασίλης κι η δασκάλισσά του που έγινε η Αλεξάνδρα του που έμεινε δασκάλισσά του στην ομορφιά του κόσμου. Ενώθηκαν με έναν έρωτα που δεν κρύβονταν και δεν τον έκρυψαν ποτέ. Ακόμη κι όταν τους χώρισε ο θάνατος. Μέχρι να ξαναβρεθούν. Του έλεγαν οι γονείς να ξαναφτιάξει τη ζωή του, ήταν νέος, κι έτρεχε το δάκρυ στο μάγουλο κι έλεγε "τη θέση της Αλεξάνδρας μου δε μπορεί να την πάρει καμμιά..." Όταν έφυγε η θεία, έτρωγε έξω. Του άρεσε να μας έχει παρέα. Εμένα και τον αδελφό. Στην Αθήνα, μας πήγαινε στο Πάππας, στην Κηφισιά. Στη Θεσσαλονίκη, όπου γνώρισε την αγάπη του, πάντα στο Όλυμπος Νάουσα. Ακόμη κι αν ήταν να πάρουμε πακέτο, θα πηγαίναμε στο Όλυμπος Νάουσα. Κι ύστερα, για καφέ στη δεσποινίδα Θεοπίστη. Που μου έλεγε "βάλε κανένα κιλό πάνω σου κοριτσάκι μου, οι άντρες το θέλουνε το πιασιματάκι, μην κοιτάς τα περιοδικά!", που μου λεγε "μην καπνίζεις πριν τα 25, δεν είναι σικ"... Που κουτσομπόλευε τα γκαρσόνια του Όλυμπος Νάουσα κι έλεγε πως "αυτόν τον βλέπεις; Αααα, το 1952 έγινε σκάνδαλο, ακούστηκε πως τα είχε με ένα νεαρό της καλής κοινωνίας! Μεγάλο σκάνδαλο!", κι έδειχνε έναν γέροντα κατάλευκο, σκανδαλωδώς σεβάσμιο.

Τα κορίτσια έχουν έξοδο!

Η θεία Αλεξάνδρα κι ο θείος Βασίλης δεν είχαν παιδιά. Οι αδελφές Βασιλείου κι ο κύριος Φίλων, το ίδιο. Είμασταν τα μόνα αγριμάκια που τριγύριζαν μαγεμένα στην οικία Βασιλείου στην Κηφισιά ή στο διαμέρισμα της Ιωάννου Δροσοπούλου, που μαθαίναμε τρόπους με το ζόρι και που μας κακομάθαιναν, όλοι τους πλην ενός, σε βαθμό κακουργήματος. Από το θείο και τη θεία, θυμάμαι την αγάπη. Τόση αγαπη! Και το μπάνιο στην αυλή με το λάστιχο - η καλοκαιρινή μας ιεροτελεστία! Και τα δωρα που δεν είχε όμοια κανείς - πιο πολύ το «Φωτεινό Παντογνώστη». Κι εκείνη την τελευταία φορά που ήρθε ο θείος να με δει στο σπίτι της Πατρών, στη Σαλονίκη, κι έλειπα, και μου άφησε στην πόρτα καρύδια άσπαστα κι ένα κουτάκι σοκολατένιες ελίτσες - ούτε σημείωμα ούτε όνομα ούτε τίποτε άλλο. Ποιός άλλος θα μου αγόραζε σοκολατένιες ελίτσες και θα θυμόταν πόσο αγαπούσα τον Τρελλαντώνη;

Από τις αδελφές Βασιλείου θυμάμαι την τρυφερότητα (κεντημένη ένα μικρό παράπονο, νομίζω τώρα). Και την πρώτη τρίπατη κασσετίνα (ΓΕΜΑΤΗ!) που είδα ποτέ μου (ΚΙ ΗΤΑΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ!), καρρώ σκωτσέζικο κόκκινο, κόκκινα φερμουάρ, φερμένη από το Παρίσι. ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ! Και του αδελφού του είχαν φέρει μια μοτοσυκλέτα αστυνομική, που είχε τηλεκοντρόλ και το έκανες κι έτρεχε – τηλεκινούμενο εν έτει 1972!

Ο κύριος Φίλων όχι. Δεν έκανε δώρα. Του άρεσε να περπατά έξω, στον κήπο, ή στη φύση, και να συζητά με τους μεγάλους. Νομίζω πως σπάνια συνειδητοποιούσε την ύπαρξή μας. Το μόνο, καμμιά φορά εξέταζε την πρόοδό μας στα μαθηματικά. Σε τίποτε άλλο. Στα μαθηματικά. Πόσο τα αγαπούσε τα μαθηματικά το ξέραμε όλοι, δα. Αφού, αν τύχαινε να πάμε στο σπίτι της Κηφισιάς κι ο κύριος Φίλων να εργάζεται, στα μαθηματικά του, μόνο έξω μας επέτρεπαν - όχι ότι μας πείραζε, ίσα ίσα, μα, μαθαίναμε πως η εργασία του κυρίου Φίλωνος ήταν ιερή και τίποτε - ΤΙ ΠΟ ΤΕ- δεν ήταν πιο σημαντικό απ αυτήν και τα μαθηματικά του.

Η θεία Αλεξάνδρα, έφυγε νωρίς. Νωρίτερα απ ότι έπρεπε. Το κορμάκι της άνοιγε - οι ναζήδες βλέπεις. Η θεία μας, η χειραφετημένη, γοητευτική ποδηλάτισσα, με τα σανέλ της ταγεράκια, το κομψό δίπλωμα της γάμπας, την αδυναμία στα φυστίκια Αιγίνης, έφυγε ανύμπορη. Δεν είχε τον καϋμό μου, μα τον καϋμό του αδελφού. Να τον αφήσουν να ζωγραφίσει - μη και το πιέσουν το παιδί κι είναι ευαίσθητο!

Έφυγε νωρίς, μα άφησε την αγκαλιά της πίσω. Την πιο ζεστή. Είχε μια γούνα που της είχε φτιάξει ο πατέρας της. Την ομορφότερη γούνα του κόσμου. Που τη φοράω πάντα όποτε χειμωνιάζει. Και συγκινούμαι κάθε που, και σκασίλα μου αν είναι «αληθινή» και τι λένε οι ζωόφιλοι κι όποιος δεν καταλαβαίνει και δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει. Είναι η μνήμη της θείας που με τυλίγει και δε μ αφήνει να ξεχάσω την αγάπη. Και που καμμιά φορά μου φαίνεται πως μυρίζει ακόμη μια στάλα πάκοραμπαν από την αγκαλιά του Βασίλη της και γρασίδι από τις εκδρομές με τις αδελφές Βασιλείου και τη φιλενάδα που κανένας δε θυμάται πια.

Στο δρόμο με το ωραίο της ποδήλατο

Χρόνια αργότερα, μαζί με τη Μελίνα μου ιδρύσαμε το περίφημον και τέρμα εξκλούσιβ "Μεγαλοκοπέλλα Club". Είμαστε μεγαλοκοπέλλες εξ επιλογής όπως κι εκείνες. Οι κόρες που ομόρφαιναν την παιδική μου ηλικία. Οι αδελφές Βασιλείου, η δεσποινίδα Θεοπίστη και η ανεξάρτητη θεία Αλεξάνδρα.

Έχω μια αδυναμία στο γλυκό κρασί. Το τοκάι ή το λημνιό. Είχαν κι εκείνες. Λοιπόν, στην υγεία τους.

Ο τίτλος είναι συγγράμματος που μετέφρασε ο κύριος Φίλων (Βασιλείου), Ακαδημαϊκός και Καθηγητής του Ε.Μ.Π.. Έπεσα κατά τύχη πάνω του προ ολίγων ημερών. Και μύρισε το σπίτι Κηφισιά του 70.

Ακόμη θυμάμαι, γιαγιά μου

την 28η Οκτωβρίου, αγκαλιά, το λιτό κρεβάτι της χήρας, το μακρύ φαρδύ νυχτικό, το χάδι στις σφιχτές μου πλεξούδες.. Ακόμη θυμάμαι, γιαγιά μου, να μου μαθαίνεις πως οι πλεξούδες είναι όπλο και κρυφό σχολειό.

"Και τι; τι κάναμαν νομίζεις; ότι καναν όλοι. Μ είχ’ η μάνα μου από δίπλα, κι η πεθερά μου, μια την άλλη να ανεβούμε το βουνό. Ο παππούς σου ήταν στο βουνό, ούτ’ ήξερα που’ταν, τι έκανε, ζούσε δε ζούσε, τα παιδιά είχα στο νου μου, δύο τότε, ποθάναν και τα δυό, ότι παιδί έπιασα στον πόλεμο το ΄χασα. Η μάνα σου ήταν το πρώτο ποζησε, φύγαμε στην Κέρκυρα, μας μάζεψε η νόνα σου, έδωκ΄ο Θεός.

Ο παππούς σου βγηκε από νωρίς στο βουνό. Τον μάθανε κι από την καλή κι από την ανάποδη οι γερμανοί. Δυό φορές ερήμην εις θάνατον τον καταδίκασαν. Ήξερε γράμματα, ήξερε γαλλικά, ιταλικά, αρβανίτικα, ήξερε τον τόπο όσο κανένας. Ήταν γενναίος ο παππούς σου. [...]

Ο ιταλός διοικητής στην Παραμυθιά λεγότανε Ντούκα. Δούκας, έλεγε αυτός. Ότι ήταν από τους Δούκες του Βυζαντίου, έλεγε. Δεν τους χώνευε τους γερμανούς, ούτε τους αλβανοτσάμηδες. Ήτανε τίμιος άνθρωπος. Είχανε στήσει ολόκληρη μηχανή με τον παππού σου. Ο Δούκας έκανε πως χαιρετούσε τη θεία τη Γεωργίτσα στο δρόμο, και της έχωνε σημειώματα στις πλεξούδες. Που θέλανε να χτυπήσουν οι αλβανοτσάμηδες, ποιές οικογένειες είχανε βάλει στο ματι οι γερμανοί... Η θεία σου πήγαινε κι έβρισκε τον παππού, ή κατέβαινε αυτός, έπαιρνε τα μηνύματα από τις κοτσίδες κι ανάλογα άλλαζαν θέσεις οι αντάρτες, ειδοποιούσαν τις οικογένειες που κινδύνευαν, φρόντιζαν να σώσουν τους ανθρώπους..."

Κείνοι που επράξαν το κακό - τους πήρε μαύρο σύννεφο
Ζωή δεν είχαν πίσω τους μ' έλατα και με κρύα νερά
Μ' αρνί, κρασί και τουφεκιά, βέργα και κληματόσταυρο
Παππού δεν είχαν από δρυ κι απ' οργισμένον άνεμο
Στο καραούλι δεκαοχτώ μερόνυχτα
Με πικραμένα μάτια
Τους πήρε μαύρο σύγνεφο - δεν είχαν πίσω τους αυτοί
Θειό μπουρλοτιέρη, πατέρα γεμιτζή
Μάνα που να 'χει σφάξει με τα χέρια της
Ή μάνα μάνας που με το βυζί γυμνό
Χορεύοντας να ' χει δοθεί στη λευτεριά του Χάρου!

[...]

Τώρα χτυπάει πιο γρήγορα τ' όνειρο μέσ' στο αίμα
Του κόσμου η πιο σωστή στιγμή σημαίνει :
Ελευθερία,
Έλληνες μέσ' στα σκοτεινά δείχνουν το δρόμο :
Ε Λ Ε Y Θ Ε Ρ Ι Α
Για σένα θα δακρύσει από χαρά ο ήλιος

οι στίχοι του Οδυσσέα Ελύτη. Τα λόγια της γιαγιάκας μου, του συνόρου και του κόσμου. Της γιαγιάς μου που δεν έχει δικό της όνομα πια. Ο Καργάκος θα έλεγε πως ονομάζεται "πατρίς".

"O Johnny Cash τραγούδησε τις ιστορίες ενός ολόκληρου έθνους"

Ο Michael Streissguth, βιογράφος του Τζώννυ Κας, μιλάει στη Μιραντολίνα για το τελευταίο του βιβλίο, Johnny Cash: The biography, και τον ήρωά της.

Οκ. Το ξέρετε όλοι. Ο Τζώννυ Κας είναι ο Τζώνυ που αγαπάω περισσότερο απ όλους τους Τζώννυδες. Είναι οδηγός μου στο ταξίδι ή και πόρτα που ανοίγει στην κοινωνία και σε κοινές συγκινήσεις. Οπότε, η κυκλοφορία της πιο πρόσφατης βιογραφίας του, που την υπογράφει ο Michael Streissguth, αποτελεί είδηση για αυτό εδώ το ευλογ. Ειδικά καθώς ο Michael Streissguth έχει χρόνια που ερευνά και γράφει για το Τζώννυ. Έτσι λοιπόν, τον αναζήτησα. Και τα είπαμε. Είναι λιγόλογος (πολύ! με το τσιγκέλι βρε παιδί μου!)), αλλά βισινόματος. Και αξίζει να μοιραστώ μαζί σας την κουβέντα μας, στην οποία δίνει στο Τζώνυ θέση αντίοστοιχη του Ζινν - κι ανώτερη ίσως, μιας και ο Τζώννυ τα λέει όπως μπορεί να ακούσει η καρδιά ενώ ο Ζινν όπως τα αντιλαμβάνεται ο νους.
Ποια είναι η σχέση σας με τον Τζώννυ Κας, πως ξεκίνησε;

Δεν είχα ποτέ προσωπική σχέση με τον Κας. Ενδιαφέρθηκα ιδιαίτερα για κείνον κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 80, όταν τον συνάντησα λίγο πριν ανέβει στη σκηνή, κάπου στη πολιτεία της Πενσυλβανίας. Είχε πιάσει την κουβέντα, συζητούσε με τρυφερότητα μ ένα γέρο άντρα που είχε δουλέψει στα λιγνιτωρυχεία και στη χαλυβουργία. Εκείνη η πρώτη στιγμή που τον είδα, είναι χαρακτηριστική, κατά τη γνώμη μου, της σχέσης του Κας με τον απλό άνθρωπο – μια σχέση ιδιαίτερα σημαντική στο έργο του.

Γιατί αποφασίσατε να γράψετε το τελευταίο σας βιβλίο; Γιατί χρειαζόταν ακόμη μια βιογραφία, όταν ήδη κυκλοφορούν αρκετές, κι ανάμεσά τους και μία αυτοβιογραφία;

Κάποια στιγμή ένοιωσα ότι είχε αρχίσει να παραγίνεται η μυθοποίηση και ότι είχε αρχίσει να υποκαθιστά την καθαρή ματιά μας πάνω στην ιστορία του Τζώνυ Κας. Γράφοντας αυτό το βιβλίο, ήλπιζα να εντοπίσω τις ρίζες των μύθων γύρω από το πρόσωπό του κι ύστερα να μπορέσω να αντικρύσω τον άνθρωπο πέρα από το μύθο. Ακόμη περισσότερο όταν η μυθοποίηση άρχισε να επισκιάζει την τέχνη του Τζώνυ Κας – ένα κακό που ελπίζω ότι θα προλάβουμε να διορθώσουμε.

Ο Τζώνυ Κας ήταν ένας άνθρωπος με πολλά πρόσωπα. Απ ότι φαίνεται, το τελευταίο απ αυτά διαμορφώνεται τώρα, μετά θάνατον. Πως πιστεύετε ότι θα τον θυμούνται οι ερχόμενοι;

Νομίζω πως ο Τζώννυ Κας θα μείνει στην ιστορία ως ο άνδρας που τραγούδησε τις ιστορίες ενός ολόκληρου έθνους, του αμερικανικού. Αν κι η δημοφιλία του Κας όντως έχει αυξηθεί ιδιαίτερα μετά το θάνατό του, η υστεροφημία του είχε εξασφαλιστεί πολλά χρόνια πριν. Ήταν πάντα ένας ιδιαίτερα σημαντικός τροβαδούρος, που συνέπασχε με τους απλούς ανθρώπους, που νομιμοποίησε τη συμπόνοια και που άλλαξε τον τρόπο που βλέπουν την αμερικάνικη ιστορία τα μάτια των πολλών.

Πόσο κοντά είναι η δουλειά του βιογράφου με τη δουλειά του δημοσιογράφου;

Πιστεύω ότι είναι πάρα πολύ κοντά. Έχω εκπαιδευτεί ως δημοσιογράφος, κι έτσι οι δημοσιογραφικές μου ικανότητες αποδεικνύονται πολύ χρήσιμες όταν ερευνώ και γράφω. Αν κι η βιογραφία πάει αρκετά πέρα από την καθαρόαιμη δημοσιογραφία, ο βιογράφος συνεχίζει να κουβαλάει την ευθύνη του δημοσιογράφου: να στοχεύει στην αλήθεια και τη δικαιοσύνη.

Στο πλευρό του Αντώνη και του blogme.gr

"Η μήνυση η οποία μου ασκήθηκε θεωρώ ότι θίγει το κύρος και την αξιοπρέπεια μου, τόσο σε προσωπικό και οικογενειακό, όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο. Η κατάσχεση του σκληρού δίσκου με εργασίες μου και backup αρχεία πελατών μου, οδήγησε στην επαγγελματική μου κατάρρευση (μιας προσωπικής επιχείρησης επιδοτούμενης από πρόγραμμα ανεργίας του ΟΑΕΔ) , με ανεπανόρθωτες επαγγελματικές και οικονομικές συνέπειες. Η αξιοπιστία μου κλονίστηκε έναντι των πελατών μου, καθώς και επιδεινώθηκε και κάποιο προσωπικό μου πρόβλημα, που δεν μπορώ να αναφέρω, και μόνο στις δικαστικές αρχές θα κοινοποιήσω.

Πιστεύοντας ότι η μήνυση εξαπολύθηκε εναντίον του blogme λόγω άγνοιας και λάθους συσχετισμού του με το επίμαχο blog, καθώς και αναγνωρίζοντας το δικαίωμα που παρέχει ο νόμος στον οποιονδήποτε θιγόμενο πολίτη να στραφεί νομικά προς υπεράσπιση του , το Blogme δεν θα προβεί σε καμία νομική κίνηση εντυπωσιασμού η αμυντικού χαρακτήρα, (όπως πχ η ψευδή καταμήνυση), πριν την εκδίκαση της υπόθεσης, παρά μόνο μετά το πέρας αυτής.

Δεδομένου όλων των παραπάνω γεγονότων, που αντικατοπτρίζουν την παρούσα κατάσταση, το Blogme , δεσμεύεται να δημοσιοποιήσει τις λεπτομέρειες και τα πρόσωπα της υπόθεσης στον παγκόσμιο ιστό και στα ΜΜΕ, έπειτα από την ολοκλήρωση των προανακριτικών διαδικασιών και επιφυλάσσεται να ανταπαντήσει με κάθε νόμιμη ενέργεια, μετά το πέρας της εκδίκασης, δια την αποκατάσταση του, επιθυμώντας την λύση να δώσουν τα αρμόδια δικαστήρια"

Δεν ξέρουμε ακόμη πολλά. Αν όμως τα παραπάνω, κι όσα ακόμη γράφονται εδώ αληθεύουν (που όλα δείχνουν ότι αληθεύουν), είμαι στο πλευρό του Αντώνη. Του μόνου που δε θα γελάσει στο τέλος, αν και θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα. Και, επίσης, αν όλα είναι όπως φαίνεται ότι είναι, δηλώνω ότι είμαι στη διάθεση του Αντώνη, αν χρειάζεται μάρτυρες.

Ευαγγελική περικοπή

Κυριακή. Άγιος Παντελεήμων Αχαρνών. Γύρω στις 9.30 το πρωί. Μνημόσυνο για τον πατέρα ενός αγαπημένου φίλου κι αδελφού.

Μπαίνουμε από το πλάι, ασπαζόμαστε βυζαντινές φορητές εικόνες πριν μας μπουκώσει χαλασμένα χρώματα η «αγιογραφία» του ναού, πριν μας πονοκεφαλιάσει η κακή ακουστική του. Ο γέροντας που μιλάει αργά και καθαρά για τα δαιμόνια του σύγχρονου κόσμου, μάλλον προσπαθεί να μας προστατέψει από τη μικροφωνική. Και, μαζί προσπαθεί να γίνει κατανοητός από το δίγλωσσο εκκλησίασμα, εκείνους που μαθαίνουν τα ελληνικά τώρα, στη δεύτερη αυτή πατρίδα της ανάγκης.

Αν μπεις από την κεντρική είσοδο του ναού, θα σε υποδεχθούν ο Χριστός μας κι η Παναγιά μας, στα ρώσικα. Δύο παραδοσιακές ρώσικες εικόνες. Αν μπεις από την κεντρική είσοδο θα καταλάβεις πως η εκκλησία αλλάζει, ομορφαίνει, ποικίλλεται, από κορίτσια με μαντήλι όμορφα δεμένο στα μαλλιά, κατά την παράδοσή τους, από μωράκια που τρεχαλίζουν μιλώντας τα πρώτα τους ελληνικά σε μαμάδες που τους απαντούν στα ρώσικα, από μεσόκοπες γυναίκες, κουρασμένες, με χέρια σκαμμένα από το χλώριο, που μόνο εδώ μπορούν να ξαποστάσουν την ψυχή τους, απο άνδρες ξανθούς, δεμένους, που κρατούν τα μάτια χαμηλά.

Τελειώνει η λειτουργία, μοιράζεται αντίδωρο, τελειώνουν τα μνημόσυνα. Βαδίζουμε να ασπαστούμε τις εικόνες ένα γύρο. Πίσω, στο μισοσκόταδο πλάι στην κυρία είσοδο, δυό βήματα από την ρούσσα Παναγιά, ένας νεαρός ιερέας, ρωσάκι κλαράκι μες στο καινούριο ράσο του, παρηγορεί μια μάνα μεγάλη, σκυμμένη, διπλωμένη στα δυό, γίνεται φωτιά και παράκληση για χάρη της. Η γυναίκα τον ευχαριστεί κι ύστερα ανοίγει και κοιτάει την αριστερή της παλάμη, έχει μέσα λίγα ευρώ και λεπτά, ψάχνει με το δεξί της χέρι, ξεχωρίζει στην άκρη λίγα κέρματα, να τα δώσει στον ιερέα της. Εκείνος της κάνει νόημα όχι, Όχι, στρίβει απότομα και πάει να φύγει, μα η γυναίκα τον αρπάζει ικετευτικά από το ράσο, τον οβολό της να δώσει για όποιον έχει ανάγκη – δεν μπορεί να της το αρνηθεί!

Είμαστε χριστιανοί πολυτελείας, σκέφτομαι. Παράδοση και χορωδίες και αγιογραφήσεις ο πόνος κι ο καϋμός μας. Κι ο Θεός να δώσει αυτός να μείνει, δηλαδή, γιατί είμαστε αδύναμοι άνθρωποι, φτυνήνανε οι πλάτες μας και δεν αντέχουν καν το βάρος της κοινωνίας... Ο Θεός, που φροντίζει η αχάριστη εγώ να παρακολουθήσω live in a church near me την αλήθεια της παραβολής.

Κυριακή. Άγιος Παντελεήμων Αχαρνών.
Είναι ωραία που βρεθήκαμε, αδελφοί μου.

Μου σύστησαν σήμερα...

ένα ευλογ που με συγκινεί και με κοινωνεί. Το γράφει ο

Νικηφόρος Σπουργίτης

Να του ευχηθώ: Καλοσώρισες, φθινοπωρινέ - με τέτοιο όνομα, γυρίζω στην τάξη, ξύνω τα μολύβια μου και ετοιμάζομαι για έκθεση.

Δέκα μείον πέντε μείον πέντε

έξι διά δύο συν οκτώ
είκοσι φορές το δεκαπέντε
έντεκα κι επτά δεκαοκτώ
Σύνολον δεκάξι
μάλλον είν' εντάξει,
Ωρα να πάω να υπουργοποιηθώ...

Ουικιπέδια:
"Πληθωρισμός είναι η ποσοστιαία μεταβολή του γενικού επιπέδου των τιμών μιάς οικονομίας μέσα σε μιά συγκεκριμένη χρονική περίοδο."

Ανακοίνωση υπουργείου Ανάπτυξης, την οποία υπογράφουν υπουργός (κ. Σιούφας) κι υφυπουργός (κ. Παπαθανασίου):

"Στόχος μας οι αυξήσεις των τιμών να κινούνται περί τον πληθωρισμό"


υγ Και η είδηση από τη Ναυτεμπορική, για να είναι τα κουκιά μετρημένα:

«Μείωση του πληθωρισμού στο 2,9% σημειώθηκε το Σεπτέμβριο 2006 από 3,5% τον περασμένο Αύγουστο, από 3,9% τον αντίστοιχο μήνα του 2005 και από 3,3%τον αντίστοιχο μήνα του 2003... Αν η επίπτωση των διεθνών τιμών των καυσίμων ήταν η ίδια ( 0,04 εκατοστιαίες μονάδες ) με εκείνη του αντίστοιχου μήνα του 2003, ο ετήσιος πληθωρισμός στη χώρα μας τον Σεπτέμβριο 2006 θα είχε συρρικνωθεί στο 2,7%», αναφέρουν σε ανακοίνωσή τους ο υπουργός Ανάπτυξης Δημήτρης Σιούφας και ο υφυπουργός Ανάπτυξης Γιάννης Παπαθανασίου.

"Από τα στοιχεία της ΕΣΥΕ προκύπτει και πάλι ότι διαμορφώνεται καλύτερη κατάσταση στο "καλάθι της νοικοκυράς". Από τα 61 αγαθά και υπηρεσίες, τα 30 παρουσιάζουν μεταβολές τιμών που είναι κάτω από τον πληθωρισμό, έναντι μόνο 18 τον αντίστοιχο μήνα του 2003!

Επίσης, σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα την περασμένη εβδομάδα η Eurostat τα ελληνικά νοικοκυριά έχουν το 2006 το φθηνότερο ηλεκτρικό ρεύμα στην Ε.Ε. [Βλέπε άρθρο] .

Οσον αφορά τις τιμές της αμόλυβδης βενζίνης επισημαίνεται ότι είναι καθοδικές επί 12 εβδομάδες.

Οι εξελίξεις αυτές δεν σημαίνουν ότι δεν υπάρχει ακρίβεια. Την πολεμούμε όμως. Δεν αισθανόμαστε ικανοποίηση. Στόχος μας είναι οι αυξήσεις των τιμών να κινούνται περί τον πληθωρισμό."

To σκιτσάκι απο δω

υγ Έχω την υποψία, μετά ταύτα, ότι και να φτάνανε τα λεφτά για αυξήσεις, κανείς υπουργοτέτοιος δεν θα το είχε πάρει πρέφα...

Η «πάσχουσα μητέρα» απαντά

Έχω τρεις μέρες που κοιτάω και κοιτάω το κείμενο του Θας. Προσπαθώ να απαντήσω αλλά άκρη δε βρίσκω. Δεν είμαι και γνωμοδότης να μ αρέσουν τα σεντόνια, δεν έχω και χρόνο τελευταία, είναι και το κείμενο διάτρητο – όμορφα γραμμένο, όπως πάντα, αλλά πολιτικά διάτρητο. Άσε που αναφέρεται και σε εποχές που δεν έζησα το σχολείο – το 50 και το 60 πήγαινε σχολείο η μαμά μου… - κι η εικόνα που έχω είναι τελείως διαφορετική από αυτή που δίδεται στο κείμενο του Θας, καθώς η μαμά, στην μακρινή, επαρχιακή Θεσπρωτία, είχε δασκάλα γαλλικών και δάσκαλο του πιάνου. Δηλαδή, η μαμά ξέρει ότι η φράση

Η σημερινή σχολική πραγματικότητα
(εκπαιδευτικοί, μαθητές, προγράμματα)
πόρρω απέχει από εκείνη των δεκαετιών
του ’50 ή του ’60, τις εποχές δηλαδή που
το σχολείο ήταν σχεδόν αποκλειστικός
φορέας της γνώσης.

είναι λάθος. Ξέρει ότι και τότε και τώρα η παιδεία ήταν ταξική, κι αυτό σημαίνει ότι το δημόσιο σχολείο παραμένει αποκλειστικός φορέας της γνώσης για τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα. Η υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου είναι όπλο στα χέρια της άρχουσας τάξης. Όπως κι η κατάργηση σειράς «άχρηστων» - κατά το υπουργείο- μαθημάτων, όπως τα ελληνικά, στα Τεχνικά λύκεια. Η προσπάθεια για τη μετατροπή των ανθρώπων της εργατικής τάξης σε μηχανές αμόρφωτες, που δεν έχουν καν τη δυνατότητα να αναγνώσουν κείμενα με λεξιλόγιο άνω των 500 λέξεων, όπως στις Αγγλίες, έχει περάσει, όμως, απαρατήρητη…

Τεσπα. Τα περί σχολείου φτωχού συγγενούς δείχνουν ανικανότητα να συλλάβει κανείς πλήρη την ευρεία εικόνα της ελληνικής κοινωνίας. Από κει κι ύστερα, φυσικά όσα γράφει ο Θας, αφορούν μιαν απολίτικη και περιορισμένη, σαφώς προνομιακή, θέαση του κόσμου. Ούτε το χρόνο έχω ούτε την υπομονή να απαντήσω σε όλα. Επιλέγω λοιπόν μόνο τρία σημεία που βγάζουν μάτι. Κι ελπίζω να ανοίξω λίγο τον ορίζοντα.

Με την απίστευτη πολυγλωσσία των
νέων μαθητών που ήρθαν στη χώρα
(μετράμε: τη μητρική τους γλώσσα, τη
γλώσσα υποδοχής τους, την αρχαία
γλώσσα της υποδοχής, την επικρατούσα
ξένη και τη δευτερεύουσα ξένη)
κανένας δάσκαλος ή μαθητής δεν
εξίσταται-κραυγάζει όταν ο ημιμαθής
στη γενική γίνεται του ημιμαθή (έτσι
κι αλλιώς, σου λέει, ημιμαθής
παραμένει).

Δηλαδή η μόνη ισότητα που βλέπεις (εσύ, ο μορφωμένος) είναι προς τα κάτω; Ύστερα, πως δέχεσαι για τους μετανάστες την ανάγκη να μάθουν ..επικρατούσα και δευτερεύουσα ξένη γλώσσα, αλλά όχι να μάθουν καλά την γλώσσα της χώρας υποδοχής; Έχεις συναίσθηση της σημασίας που έχει η καλή χρήση της γλώσσας της χώρας υποδοχής για την ένταξή τους; Επειδή συγχρωτίζομαι με μετανάστες καθημερινώς, μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι μεγαλύτερο λάθος από την υποβάθμιση της γνώσης της ελληνικής στα σχολεία τους δεν μπορεί να υπάρξει. Οι μετανάστες με τα κουτσοελληνικά είναι αυτοί που βολεύουν όσους τους θέλουν για το γιαπί και τα σιντί, κι όχι για όποιον τους θέλει ενσωματωμένους σε μια κοινωνία ίσων ευκαιριών. Η έμμεση παρουσίαση, δε, των μεταναστών ως αιτίας για την υποβάθμιση των σχολείων, κατανοώ ότι έγινε άθελα, αλλά επειδή αποτελεί φρικτό και ύποπτο στερεότυπο θέλει προσοχή.

Ακόμη: αν, Θας, είχες επαφή με τις νεώτερες παιδαγωγικές μελέτες για τη γλώσσα δε θα έγραφες:

Οι γλώσσες πιέζονται προς την
απλοποίηση γιατί η γνώση διευρύνεται
και ο εγκέφαλος, που μένει ίδιος
χειμώνα-καλοκαίρι, πρέπει να αντέξει
τη συσσώρευση της πληροφορίας.

Διότι, είναι αποδεδειγμένο ότι η γλωσσομάθεια βοηθά την ανάπτυξη του εγκεφάλου, στην κατανόηση κι άλλων γλωσσών αλλά και της άλγεβρας, ακόμη και στην αποφυγή της αλτσχάιμερ. Επίσης, βοηθά στην καταπολέμηση του ρατσισμού, η οποία δε γίνεται με ένα μάθημα στα σχολικά βιβλία, αλλά με την επαφή με τις νέες υπό διαμόρφωση κοινωνικές ομάδες και την ενσωμάτωσή τους. Να συζητήσουμε το ρόλο της ελληνικής γλώσσας σε αυτό;

Η άποψη ότι «το Πασόκ διέλυσε την παιδεία» (ή και το αντίστοιχο «η ΝΔ
διέλυσε την παιδεία») προϋποθέτει έναν κόσμο στερεωμένων, ακίνητων και
αιώνιων αξιών πάνω στον οποίο μια παράταξη επενέβη καταστροφικά.

Έπρεπε να προβλέψω ότι άφηνα έδαφος σε λαϊκισμούς και να γράψω ότι το ΠαΣοΚ διέλυσε το δημόσιο σχολείο. Και να φέρω σαν παράδειγμα το Βαρβάκειο. Το θυμάσαι; Η πορεία του Βαρβακείου, ενός σχολείου που ως πριν είκοσι χρόνια έβγαζε τον αφρό των ελλήνων επιστημόνων (το ένα τρίτο εξ όσων ελλήνων αρρένων κατέχουν πανεπιστημιακές εδρες στα σημαντικότερα πανεπιστημιακά ιδρύματα των ΗΠΑ είναι βαρβακειόπαιδες) και σήμερα είναι ανύπαρκτο, εξαφανισμένο. Ένα δημόσιο σχολείο ζηλευτού ονόματος, που έβαζε τα γυαλιά σε όλα τα ιδιωτικά. Μπορείς να μου υποδείξεις σήμερα έστω ένα (1) δημόσιο σχολείο με ανάλογο όνομα ή ανάλογες δυνατότητες; Κι εγώ θα σου υποδείξω δέκα μεταξύ των ιδιωτικών ή ΝΠΔΔ που δεν έχασαν την αίγλη τους. Θες, επίσης, να δούμε τι σήμαιναν για τα υπόλοιπα σχολεία τα ίδια χάλια που οδήγησαν το Βαρβάκειο στην ευτέλεια;

Από δω και πέρα, επέτρεψέ μου να μην απαντήσω σε

μπαναλαρίες περί του κόσμου που αλλάζει συνεχώς,

αυθαίρετα συμπεράσματα περί επιθυμιών τα πράγματα να μείνουν αναλλοίωτα,

περί της διαφαινόμενης άποψής σου ότι το (εκάστοτε) αύριο είναι μονόδρομος, οι ιστορικές επιλογές είναι μονόδρομοι,

να μην αναλωθώ
στους στενούς ορίζοντες των «ρητορικών» ερωτημάτων περί διάλυσης,

στα περί «τρυφερών χωροφυλάκων» (!!!),

στην άποψή σου ότι επειδή μια δουλειά είναι «στρεσογόνα» περνά στο απυρόβλητο ο εκάστοτε μέτριος ή κακός επαγγελματίας (Βάσει της λογικής σου πρέπει να θεωρήσω ότι κακαουνάκηδες, τράγκες, τατιάνες, λιάγκες κι ευαγγελάτοι δικαιολογούνται απολύτως λόγω του στρεςς της δουλειάς τους;) ,

στην εμφάνιση του ρόλου του εκπαιδευτικού ως μιας διαδικασίας συνεχούς παραίτησης

στην παρουσίαση των γονέων ως τύπων που κάνουν παιδιά για να τα «ξεφορτώνουν στα σχολεία» και που πιστεύουν ότι «όσα δεν κατάφεραν εκείνοι στο σπίτι θα το καταφέρει ο δάσκαλος ή ο καθηγητής» (!!! – ας επιτρεπόταν η κατ οίκον διδασκαλία στην Ελλάδα και τότε θα έβλεπες τι θα γινόταν) κλπ κλπ

Με λίγα λόγια, σε ένα θυμικό ποστ απάντησες με ένα απολίτικο, κι εκάστοτε επικίνδυνο, αχταρμά, αγαπητέ Θας. Καταλαβαίνω γιατί ένοιωσες την ανάγκη να το κάνεις μετά την αναδημοσίευση του ποστ στην "Ελευθεροτυπία", αλλά δεν κατανοώ γιατί επέλεξες αυτό τον τρόπο.

Rosebud, Rosebud...

- Οtenet, Ταδε Ταδοπούλου, καλησπέρα σας, πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω;

- Καλησπέρα σας. Είμαι πελάτισσά σας και δεν μπορώ να στείλω ημεηλ σε συγκεκριμένη IP, διότι ο αποδέκτης των μέηλ μου σας θεωρεί σπαμ. Είστε σε μαύρη λίστα.

- Να στείλετε ένα μέηλ, να μη λαμβάνετε σπαμ..

- Κοιτάξτε, το θέμα δεν είναι να στείλω εγώ μεηλ και να μη λαμβάνω σπαμ. Εμένα θεωρούν ως σπαμ. Για να διορθωθεί το πρόβλημα, όπως μπορείτε να δείτε στο site που είναι blacklisted η IP σας, πρέπει να στείλει μεηλ ο postmaster της οτενέτ.

- Κοιτάξτε, για να μη χάνετε μέηλ που η οτενετ θεωρεί σπαμ---

(καταλαβαίνω ότι έχω να κάνω με τη Miss Μαύρα Μεσάνυχτα 2006, χαιρετάω ευγενικά, κλείνω και ξαναπαίρνω, μπας και πέσω σε κάποιον που να ξέρει δυό πράγματα)
-Οtenet, Ταδε Ταδόπουλος, καλησπέρα σας, πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω;

- Καλησπέρα σας. Είμαι πελάτισσά σας και δεν μπορώ να στείλω ημεηλ σε συγκεκριμένη ip, διότι ο αποδέκτης των μέηλ μου σας θεωρεί σπαμ.

- Α, τότε να στείλετε ένα μέηλ στην ειδική υπηρεσία της οτενετ για την αναφορά των σπαμ...

- Οχι, δεν καταλάβατε! Δεν έλαβα σπαμ. Απλώς, είναι σε μαύρη λίστα μια IP δική σας και γι αυτό δεν μπορώ να στείλω ημεηλ. Εμένα αντιμετωπίζει ως σπαμ ο παραλήπτης, δηλαδή. Μπορείτε να δείτε τα σχετικά στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://dsbl.org/listing?195.170.0.94

(πεντάλεπτο με οδηγίες για το πώς και τι, μέχρι ο νεαρός να μπορέσει να μπει στο url)

- το βλέπετε;

- Τι να δω;

- Στην τελευταία σειρά με μπολντ γράμματα, γράφει Reverse DNS identifies server as: rosebud.otenet.gr

- Και;

- Και αυτό σημαίνει ότι το rosebud.otenet.gr είναι blacklisted.

- Ναι, αλλά αυτό το IP δεν είναι δικό μας.

- Τι λέτε κύριε; Ποιο IP δεν είναι δικό σας;

- το 195.170.0.94

- Μα τι μου λέτε; Φυσικά και είναι δικό σας.

- Όχι, δεν είναι δικό μας. Το δικό μας είναι 195.170.0.1 και αυτό έχει το rosebud.

- Μα τι λέτε, κύριε; Πηγαίνετε και κάνετε ένα ns look up και θα δείτε.

--Περιμένετε λίγο!

(μουσική κι αναμονή, ενώ μπροστά μου έχω τα

user1> nslookup 195.170.0.94
Note: nslookup is deprecated and may be removed from future releases.
Consider using the `dig' or `host' programs instead. Run nslookup with
the `-sil[ent]' option to prevent this message from appearing.
Server: 192.168.1.1
Address: 192.168.1.1#53

Non-authoritative answer:
94.0.170.195.in-addr.arpa name = rosebud.otenet.gr.

Authoritative answers can be found from:
0.170.195.in-addr.arpa nameserver = ns2.otenet.gr.
0.170.195.in-addr.arpa nameserver = ns1.otenet.gr.
ns1.otenet.gr internet address = 195.170.0.2
ns2.otenet.gr internet address = 195.170.2.1)

-Κοιτάξτε, για να λυθεί το πρόβλημα πρέπει να μπείτε στο outlook express…

-Ξέρετε, δε χρησιμοποιώ outlook. Χρησιμοποιώ το Thunderbird.

-Δεν έχει σημασία. Θα ανοίξετε το outlook και θα αλλάξουμε κάτι στο μέηλερ και θα λυθεί το πρόβλημά σας.

-Με συγχωρείτε, αλλά επειδή θέλω να καταλάβω καλά τι μου λέτε: μου λέτε ότι, αν αλλάξουμε κάτι σε έναν μέηλερ τον οποίο δε χρησιμοποιώ, θα διορθωθεί το πρόβλημα στο μέηλερ που χρησιμοποιώ;

-Κοιτάξτε, εμείς δεν είμαστε υποχρεωμένοι να γνωρίζουμε όλα τα προγράμματα. Σας λέω ότι αν αλλάξετε κάτι στο outlook όλα θα είναι εντάξει.

-Παρ ότι δε χρησιμοποιώ outlook;

-(Επιτέλους το έπιασε!) Εεε, θα πρέπει μετά να χρησιμοποιείτε outlook.

-Κι όταν ήρθα να αγοράσω τη συνδρομή, γιατί δε μου είπατε ότι είμαι υποχρεωμένη για να έχω τεχνική υποστήριξη να χρησιμοποιώ συγκεκριμένα προϊόντα και, βεβαίως, να ξέρω λιγότερα από τους υποτιθέμενους τεχνικούς που είστε εκεί; Καλά, εξυπηρέτηση πελατών το λέτε αυτό; Αφήστε που, το πρόβλημα δεν έχει καμμία σχέση με μέηλερ κι ούτε είναι δικό μου. Το πρόβλημα είναι δικό σας κι αφορά το rosebud.otenet.gr

-Κοιτάξτε, αν θέλετε να χρησιμοποιήστε το outlook να σας πω τι να κάνετε.

Αυτά, λίγο πριν τη μία τα μεσάνυχτα, μεταξύ εμού και του αγοριού απέναντι, που απαντά στην «εξυπηρέτηση πελατών» της οτενέτ. Ουφ, γελάσαμε και σήμερα! Να ’ ναι καλά τα παιδιά… (για τον νεαρό στο τηλέφωνο: ναι, είμαι αυτή που σας ευχαρίστησε για τη διασκέδαση και σας ευχήθηκε καλό βράδυ σκασμένη στα γέλια. Να στε καλά κι ήταν δύσκολη μέρα!).

Υγ Παρεμπιπτόντως, αν ξέρετε κανέναν τεχνικό της οτενέτ με στοιχειώδεις γνώσεις, ενημερώστε τον μπας και λυθεί το πρόβλημα.

Βραδινή προσευχή

Θεέ μου, σε ευχαριστώ που το παιδί μου δεν έχει δάσκαλο τον Τουλγαρίδη, κι έτσι θα μάθει ότι το "επικεφαλής" δεν κάνει "του επικεφαλούς".

Eγγράμματους συνδικαλιστές δασκάλους δεν έχουμε; Έστω έναν που να μιλάει αξιοπρεπή ελληνικά- να έχουμε να βγαζουμε στις τηλεοράσεις. Ας ψάξουν λίγο μεταξύ τους, κάτι θα βρουν.

Αυτό περί γονέων που πληρώνουν, παρακαλώ ας μη το λένε ούτε οι μεν ούτε οι δε. Οι γονείς πάντα πληρώνουν και θα πληρώνουν. Το θέμα είναι στα προς άγραν - εκεί τα πράγματα είναι τραγικά. Ρωτήστε την γονέα εδώ (που πληρώνει και πληρώνει και έχει ολόκληρη κολεξιόν δουλειές, ακριβώς για να πληρώνει, αλλά σωστό δάσκαλο δύσκολα βρίσκει...).

Δεν "είναι σκάνδαλο" τα βοηθήματα. Σκάνδαλο είναι η τραγική ημιμάθεια ικανού αριθμού των διδασκάλων. Αν θα έπρεπε κάτι να απαιτούν πρώτα οι διδάσκοντες, είναι να μάθουν γράμματα οι ίδιοι. Είναι τραγικό να βγάζουν βόλτα την ημιμάθειά τους στα κανάλια, χωρίς καμμία συναίσθηση.

Ο καθηγητής μου των μαθηματικών, ο εξαίρετος κ. Σκιαδάς, είχε (συγ)γράψει το βιβλίο της τριγωνομετρίας μας και το λυσσαρι του. Έπρεπε οπωσδήποτε να έχουμε το λυσσάρι. Έλεγε― θα μου λύσετε την άσκηση, αλλά όχι με τον τρόπο που έχει λυθεί στο λυσσάρι. Είχε φροντίσει όλες οι ασκήσεις να έχουν δύο λύσεις. Υπάρχουν δάσκαλοι και δάσκαλοι.

Εκείνο που κατάφερε βεβαίως το ΠΑΣΟΚ σε 20 χρόνια διακυβέρνησης, ήταν να διαλύσει την παιδεία. Χαρακτηριστικό: όλα αυτά που είχαμε στα δημόσια σχολεία κάποτε, τώρα πρέπει να πληρώσεις για να τα έχεις. Από την ποδιά ως το δάσκαλο που κερδίζει σεβασμό παιδιών και γονέων.

Αφού παρέλαβε αυτό το χάλι η ΝΔ, για να διορθώσει τα πράγματα, έκανε υπουργό παιδείας τη Μαριέττα -κλαυσίγελως...

Κι έχω την κυρία Αρετή, που με δίδαξε στις πρώτες τέσσερις τάξεις, στο πέμπτο δημοτικό της Πετρούπολης, ακόμη να με παίρνει τηλέφωνο να μάθει "τι κάνεις πουλάκι μου; τι κάνει το παιδάκι σου;". Και να μου εύχεται πάντα καλή πρόοδο... Αντε να ξεχάσω τι παει να πει δάσκαλος...

Weekend με τα site των φίλων

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

την πάτησα σαν πρωτάρισσα. Μαθαίνω, χάρη σε φιλικόν ημεηλ, ότι βγήκε στον αέρα το site της LiFO και πάω στο dyodeka, γιατί αυτό περίμενα να φιλοξενήσει τα φύλλα. Κι επειδή είμαι ηπειρώτικο κεφάλι, θεωρώ ότι από και κλείεται να έχω κάνει λάθος, άρα δεν ανέβηκε το site, πιθανώς λόγω τεχνικών δυσκολιών. Αμ δε! Το site είχε ανέβει μια χαρά αλλά σε άλλο ουρλ, στο lifomag. Καλορίζικο, παίδες και κόρες και, επί τη ευκαιρία, τσάκω κι ένα παρασημο, Δεσποινιώ― ο Ιάσων της Αραβίας βρήκε πολύ καλή τη συνέντευξη με τον κ. Αυγερόπουλο (κι αν σκεφτείς ότι It takes one to know one, δεν θα μπορούσε να έρθει το μπράβο από καλύτερη μεριά).

Χάρηκα πολύ που τον είδα, μετά τόσο καιρό. Και που του άρεσε το σεσημασμένο μου τάι. Θα στέλνω ταπεράκια στην Τεχεράνη και το βόρειο Αφγανιστάν μου φαίνεται....

Ο Ιάσονας ήταν η δεύτερη ιντερνετική φρεσκάδα των ημερών. Δεν έχει ακόμη ευλόγ, αλλά υποσχέθηκε να το σκεφτεί σοβαρά. Έχει όμως site εξαιρετικό. Μπορείτε να τον διαβάζετε εδώ. Δηλαδή http://www.iason.ws/ Και βέβαια, να βλέπετε τις εξαίρετες φωτογραφίες του (δάκρυα του Λιβάνου χτες στη βεράντα).

Η φωτό είναι του Ιάσονα - από το λήμμα islam στο site του. Στολίδι είναι οι φίλοι, πως να το κάνεις..