ο τρίτος δρόμος προς την ιστορία

Άποψη Πρώτη: εφ' όσον οι ίδιοι οι αγωνιστές, εν τη πίστει τους, ταύτισαν Ευ-αγγελισμό και Έναρξη Επανάστασης, παρά τον Άγιο Φεβρουάριο των πιο όμορφων αγοριών στον κόσμο, τιμούμε το αίμα και τη θέλησή τους (και το Σύνταγμα του Αίματος, εις το όνομα της Αγίας Τριάδος).

Άποψη Δεύτερη: Επειδή η σκληροκαρδία πάει με τη δυσκοιλιότητα πακέτο, επειδή σημαντικότερο είναι να κάνουμε το κομμάτι μας ως ...μονδέρνοι, χτυπάμε μια αλλαγή ημερομηνίας και τη λέμε και στην Εκκλησία υποτίθεται και κατηγορούμε όλους όσους διαφωνούν με την πάρτη μας για εσμό ασχέτων και τα συναφή.

Άποψη Τρίτη: Λάθος καταλάβατε όλοι και λάθος τρώγεστε! Η Επανάσταση πάντα στις 25 Μαρτίου γιορταζόντανε κι ήντανε - Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου είναι που δεν κάθεται σε μία μεριά! Και για του λόγου το αληθές:Κανε κλικ στην φωτό

Βρε μπας και δεν πρόκειται για (απολαυστικό) λάθος αλλά για πράξη αντίστασης;

"Θαρρώ πως ήτανε Κυριακή..

δεν καλοθυμάμαι κιόλας, αλλά κείνο που θυμάμαι πολύ καλά είναι πως πέρασα έξω από κείνο το μεγάλο κτίριο της εφημερίδας που τηνε λένε "Η Παγκόσμια" και ήτανε ακριβώς 6.00 μμ ώρα Φοξ, που πάει να πει 19.00 η ώρα του νοτιανατολικού μετώπου μάχης. Το θυμάμαι καλά γιατί,

πάνω που πέρναγα απέναντι,
ακούστηκε η μουσική του μεξικάνικου Εθνικού Ύμνου
κι εγώ στάθηκα προσοχή,
που πάει να πει ντούρος και καμαρωτός,
και φέρνοντας το αριστερό χέρι μου ψηλά,
πλάι στο κεφάλι μου,
γιατί έτσι χαιρετάμε εμείς οι Ζαπατίστας
όταν ακούμε τον ύμνο
ή βλέπουμε τη σημαία της χώρας μας,
που τη λένε Μεξικό.

Στεκόμουνα λοιπόν εγώ προσοχή, μοναχούλης μου στο δρόμο, γιατί δεν πέρναγε κανένας άλλος από κει κείνη την ώρα και μοναχά τα μάτια μου κουνούσα, κοιτάζοντας δεξιά κι αριστερά, για να δω από που ερχότανε η μουσική του ύμνου που λέει "Μεξικάνοι, στην κραυγή του πολέμου..." αλλά δεν μπόραγα να τον βρω."
το σεσημασμένο εθνίκι σουμπκομαντάντε Μάρκος στο "Ανήσυχοι Νεκροί", εκδ. Άγρα και εκδ. Κέδρος

Θαρρώ πως ήτανε Κυριακή, 25 Μάρτη, η εθνική μας επέτειος, η γιορτή της Ανεξαρτησίας που την κερδίσανε με το αίμα τους οι πρόγονοί μας, που έπεσε το μάτι μου σε αυτή την εικόνα της κοπέλλας, τη ζωγραφιά, όπου

από το ένα της χέρι η όμορφη Λιμπερτάδ,
ζωσμένη παλάσκες,
κρατά την μαυροκόκκινη μπαντιέρα
κι από το άλλο της
την εθνική σημαία του Μεξικού,

και συλλογίστηκα πως αν αυτή την Κυριακή, ζωγράφιζε κάποιος στον τοίχο

ένα τόσο όμορφο κορίτσι,
την Ελευθερία, ζωσμένη παλάσκες,
στο ένα χέρι να κρατά την μαυροκόκκινη μπαντιέρα
και στο άλλο τη γαλανόλευκη,
την ποτισμένη αίμα,

θα ξεσηκώνονταν όλοι οι βολεμένοι υπάλληλοι πολυεθνικών και τα κωλόπαιδα που κάνουν τον αντάρτη μέχρι να γίνουν υπάλληλοι πολυεθνικών, και θα σκούζανε με τη στεγνή καρδιά τους, πως και γιατί τόλμησε η Ελευθερία να 'χει στις φλέβες της το αίμα των προγόνων απ' τον Καραϊσκο, μέχρι την Μαρία απ' τη Σπάρτη, τον Ορέστη απ' το Βόλο.

Γραμμένους τους έχω, στον άκλαστον μπούτζον του Καραϊσκου*, μόνο που ξέρω πως χρόνια στραγγαλίζουν τη λαϊκή φωνή, και έχω αγώνα να δώσω για το σύντροφό μου και τον αδελφό μου.

Έτσι, θυμήθηκα τον που εμπιστεύτηκε τη γαλανόλευκη στο Ζαπάτα και του τη φόρεσε στολίδι, κι είπα να γιορτάσω, τη μέρα αυτή την Αγία και Μεγάλη, της ευλογημένης επανάστασης, με αυτούς που τους αξίζει να είναι Έλληνες. Αυτοί που είναι ωραίοι σαν Έλληνες - για να θυμάται ο κόσμος πως είναι οι Έλληνες. Και θυμήθηκα τον Μακρυγιάννη όπου Έλληνες νογάει τους πολεμιστές και τους λοιπούς τους λέει Ρωμιούς, γιατί συνήθισαν να είναι ραγιάδες και ούτε τους περνάει από το νου να ισιώσουν το κορμί και ντούροι και καμαρωτοί να χαιρετήσουν το θάνατο.

και ξανά

«Η ελληνική Επανάσταση είναι η πιο πνευματική επανάσταση που έγινε στον κόσμο. Είναι αγιασμένη. […]

Η λευτεριά είναι η θεότητα που λατρεύει ο επαναστάτης και γι αυτήν χύνει το αίμα του. Μα τη λευτεριά, πολλές φορές, σαν την αποκτήσει ο επαναστάτης, δεν την μεταχειρίζεται για πνευματικούς σκοπούς, αλλά για να χαρεί την υλική ζωή μονάχα. Κοντά στην υλική ζωή έρχεται κι η πνευματική, μα τις περισσότερες φορές για πνευματική ζωή θεωρούνε οι άνθρωποι κάποιες απολαύσεις που είναι κι αυτές υλικές, κι ας φαίνουνται για πνευματικές.[…]

Για τις περισσότερες επαναστάσεις, οι αιτίες που τις κάνανε να ξεσπάσουνε ήτανε υλικές κι η ελευθερία που επιδιώξανε ήτανε προορισμένη να ικανοποιήσει μονάχα υλικές ανάγκες.

Η ελληνική όμως Επανάσταση είχε μεν για αιτία και τις υλικές στερήσεις και την κακοπάθηση του κορμιού, αλλά, πάνω από αυτές τις αιτίες είχε και κάποιες που ήταν καθαρά πνευματικές. Και πνευματικό, κατά τη γνώμη μου, αληθινά πνευματικό, είναι ότι έχει σχέση με το πνευματικό μέρος του ανθρώπου, με την ψυχή του, δηλαδή με τη θρησκεία. […]

Για τον έλληνα πίστη και πατρίδα είχανε γίνει ένα και το ίδιο πράγμα κ’ η λευτεριά που ποθούνε όλοι οι επαναστάτες, αλλά η λευτεριά να φυλάξουνε την αγιασμένη πίστη τους που μ αυτήν ελπίζανε να σώσουν την ψυχή τους. […]

Για τούτο, κατά τα χρόνια της σκλαβιάς, χιλιάδες παλληκάρια σφαχτήκανε και κρεμαστήκανε και παλουκωθήκανε για την πίστη τους,
αψηφώντας τη νεότητά τους, και μη δίνοντας σημασία στο κορμί τους και σε τούτη την πρόσκαιρη ζωή.

Στράτευμα ολάκερο είναι οι άγιοι νεομάρτυρες, που δε θανατωθήκανε για τα υλικά αγαθά τούτης της ζωής, αλλά για την πολύτιμη ψυχή τους, που γνωρίζανε ότι δε θα πεθάνει μαζί με το κορμί, αλλά θα ζήσει αιώνια".
του Αγίου μας Φωτίου του Κόντογλου

Βίβα Ζαπάτα

"Μόνο εις τον καιρόν του προσκυνήματος εφοβήθηκα διά την πατρίδα".

* "Τότε είδομεν εκπυρσοκρότησιν όπλου από τον ημέτερον στρατόν και ευθύς ο πυροβολήσας ανεμείχθει εις τον στρατόν. Αυτός ήτο ο τριςκατάρατος δολοφόνος του Καραϊσκου. Είδα τον Καραϊσκο κρατώντα τον δυο εκ δεξιών και δυο εξ αριστερών και τον μετέφερον εις το στρατοπεδαρχείον. Ο Καραίσκος αμα κατακλήθεις είπεν, -τούτο το ήκουσαν πολλοί- :

"Κλάστε μου τώρα τον μπούτζον".

**Στην τελευταία φωτογραφία, οι αναρχοχριστιανοί που πολέμησαν στο πλευρό του Ζαπάτα.

O λαός τους βρωμάει, η Ακαδημία τους μυρίζει...

Να, λοιπόν, που και το συγκρότημα Λαμπράκη μας λέει ότι η Ακαδημία τα χώνει στους συγγραφείς και το βιβλίο! Να δούμε τώρα αν θα το δεχθούν επιτέλους οι δύσπιστοι:
http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=789265&lngDtrID=244

Έλληνες πανηγυρίζουν, διότι έμαθαν ότι οσονούπω καταφθάνει ο απελευθερωτής Κεμάλ

Δε θα σταθώ στις δημοσιογραφικές τεχνικές προκατάληψης, τις οποίες πολύ καλά γνωρίζουμε οι του χώρου, με αυτά τα υπέροχα "ισχυρίζεται" και "υποστηρίζει" η Ακαδημία αλλά επιτίθεται ο πολεμισταράς ο Λιάκος (Μπουρνόβας).
Ή να σταθώ; Ε, άντε να σταθώ.

Μας λέει που λέτε το ιν.γρ

"Oι ακαδημαϊκοί, με το κείμενο-γνωμοδότηση υποστηρίζουν ότι το βιβλίο παρουσιάζει σοβαρές παραλείψεις ιστορικών γεγονότων. Για παράδειγμα, αναφέρεται ο ισχυρισμός ότι οι μαθητές δεν ενημερώνονται για τις «οδυνηρές για τον Ελληνισμό» πτυχές της Τουρκοκρατίας".

Τα μπολντ δικά μου. Κι ύστερα ακολουθεί ο μαχητής:

"O καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Αντώνης Λιάκος επιτέθηκε στην Ακαδημία, καταλογίζοντάς της ολόπλευρο συντηρητισμό και απόσταση από τις ανάγκες της νεολαίας"

Θα μου πείτε, παρακάτω του ιν.γρ θυμούνται τα κανονικά ρήματα ("γνωματεύω", "σημειώνω" και τα συναφή). Θα σας πω ότι η δουλειά έχει γίνει με τα διαδοχικά αυτά τούτα και από κει και πέρα δε χρειάζεται τίποτε άλλο.

Ο Κωνσταντίνος Κανάρης έτοιμος να ανάψει fireworks σε beach party με τους φίλους του τους Τούρκους

Αυτός ο Λιάκος πρέπει να αποτελεί πολύ μεγάλη περίπτωση. Είναι κι αυτός Θεός, Ήλιος Καλοκαιρινός. Και τα πανθ' ορά, το χρυσούλι μου. Μας ξέρει όλους έναν έναν. Πρώτα, όταν μαθαίνει ότι 5.000 πληβειοι τολμήσαμε να έχουμε γνώμη, μας πετάει στα μούτρα ότι είμαστε "άσχετοι" και "ψυχωτικοί" και "εσμός αλευρομαγείρων", επειδή υπέγραψε κι ο στρατηγός (ο οποίος έπρεπε να του τραβήξει μια αγωγή του Λιάκου, όλη δική του, αλλά μάλλον είναι κύριος και δεν πέφτει στο λιακοεπίπεδο).

Αυτή είναι η γνώμη του Λιάκου για το λαό και τους απλούς ανθρώπους, που λέτε.
Ήρθε καπάκι κι η Κουλούρη με τις χάουζγουάιφζ και μάθαμε όλοι που γράφουν αυτού του είδους οι "δημοκράτες" και "αριστεροί" καθηγηταράδες, των δημοσίων μισθουλακίων, το λαό (κι άρα το σύνταγμα της ελληνικής δημοκρατίας, για να μη ξεχνιόμαστε). Εκεί που δεν πιάνει μελάνι τον γράφουν. Εκτός αν ο λαός έχει πτυχίο ιστορίας, νταξ.

Καταπληκτική λογική πρέπει να παραδεχθώ- στις εκλογές να ψηφίζουν μόνο οι απόφοιτοι του τμήματος πολιτικών επιστημών ένα πράμμα. Και επίσης να γυρίσουμε στο Μεσαίωνα να ξαναστήσουμε τις συντεχνίες, γιατί των περισσοτέρων εξ αυτών των πανεπιστημιακών τις έδρες θα τις κληρονομήσουν τα παιδάκια τους (εμ, τι!) οπότε σε λίγο καιρό θα προχωρήσουμε σε λίστα στην οποία σαφώς θα αναφέρεται ποιές οικογένειες έχουν το δικαίωμα να εκφέρουν γνώμη για την ιστορία, ποιές για το πολίτευμα, ποιές για το αστικό τοπίο κλπ κλπ κλπ

Ο Καραϊσκάκης και ο pen pal του ο Κιουταχής

Λοιπόν, που λες, αφού μας είπε ο Λιάκος ότι έχει γραμμένη την κοινή γνώμη και τον απλό λαό στα παλαιότερα των υποδημάτων του, πιστέψαμε, ορισμένοι αφελείς, ότι όσως θα λογάριαζε τους ομοίους του - άλλους καθηγητάδες πολύ γκαγκάν, βλέπε Ακαδημία. Αμ δε! πριτς! η Ακαδημία, λέει ο Λιάκος κι άκου εσύ να μαθαίνεις, είναι δευτεράντζα συντηρητικούρα και γι αυτό τα δικά της πτυχία δε μετράνε. Όλα τα πτυχία είναι ίσα αλλά μερικά πτυχία είναι καλύτερα από τα άλλα, που θα συνόψιζε κι ο φίλος μου, και παλαιόθεν αναλυτής των Λιακοκουλούρηδων, ο Γεώργιος Όργουελ.

Άρα, άμα μαζέψουμε όλες τις λιακο-απόψεις, τι μαθαίνουμε; Ανακεφαλαιώνω:

Ο απλός λαός να σκάσει γιατί είναι άσχετος
Η Ακαδημία να σκάσει γιατί είναι συντηρητική
Δικαίωμα δια να ομιλούν έχουν μόνο ο Λιάκος κι όποιος εγκρίνει ο Λιάκος

Καταπληκτικό; Παραδεξου: πολύ διασκεδαστικό αγόρι αυτός ο Λιάκος! Αν τον ξέρει κανείς να μου τον φιλήσει, βρε!

Που είναι η γκλίτσα ρε θείο, τώρα που χρειάζεται; Ε;

Το ωραιότερον όμως είναι ότι, εμμέσως, ο Λιάκος αναγνωρίζει ότι η ιστορία είναι και παραμένει πολιτικό όπλο. Αλλοιώς, τι μας έκοφτε που η Ακαδημία είναι συντηρητική, εάν η ιστορία μπορεί να είναι αντικειμενική; Αρκούσε το ιδιότυπο μπραντεφέρ πτυχίων αν ήταν αντικειμενική: όποιος το έχει πιο μεγάλο και πιο δυνατό νικάει. Ελα όμως που, λέει ο Λιάκος, δις ιζ νοτ δη κέης... Δι κέης είναι ο κεσές κι ότι δεν πέφτει όσο συχνά χρειάζεται, καταλήγω.

Αλλαγή θέματος:
Για τον φίλο που ρώτησε γιατί είμαι εριστική με συγκεκριμένα μαλάκια:

Με το που άρχισε η κουβέντα για το βιβλίο ιστορίας, βλέποντας την υπογραφή μου στο αίτημα για την απόσυρση του βιβλίου, η γνωστή ομήγυρις των ακυρωμένων άρχισε να αλαλάζει και να κόπτεται, αναφερόμενη έμμεσα ή άμεσα και σε μένα. Ξανάρχισαν να χύνουν το φαρμάκι της αποτυχίας και των ακυρώσεών τους στον εύκολο στόχο. Φαντασιώνονταν διάφορα -- ότι άλλη δουλειά δεν είχα παρά να μπαίνω στα μπλογκ- ομολογία των ακυρώσεων και της αποτυχίας τους, ας πούμε. Έγραφαν απίστευτες χυδαιότητες με βάση τις φαντασιώσεις τους. Έδωσαν βήμα και χώρο στη μεγαλύτερη περιπτωσάρα που έχει δει το ελληνικό ίντερνετ από γενέσεως. Και από πάνω, άλλαζαν ταυτότητες και ότι δεν τολμούσαν να πουν επώνυμα (μην αντέχοντας την ίδια τους τη χυδαιότητα;) το έλεγαν με ψευδώνυμα. Τέλος, όλοι αυτοί που κάποτε ρωτούσαν και ξαναρωτούσαν γιατί να έχει κανείς μοντερέητεντ σχόλια, σήμερα όχι μόνο έχουν μοντερέητεντ σχόλια αλλά σβήνουν και καθ όλα κόσμιες απόψεις διότι δεν αντέχουν την παραμικρή κριτική. Πήξαμε στους Θεούς, μάστορη..

Όλα αυτά γίνονταν σε διάστημα κατά το οποίο δεν είπα τίποτε και δεν έγραψα τίποτε για το βιβλίο Ιστορίας (με τον ανελλήνιστο τίτλο "Στα νεώτερα και στα σύγχρονα χρόνια" όπως εύστοχα παρατηρήθηκε). Επιμελώς απέφυγα να τοποθετηθώ από το μπλογκ μου, παρ' ότι τοποθετήθηκα δημοσίως, στην εφημερίδα "Ρήξη", διότι ήθελα να δω ως που μπορεί να φτάσει ο εσμός των μαλακίων. Έσβηνα τις χυδαιότητες και τις απειλές που έφταναν καθημερινά στο μεηλμποξ μου. Δεν έδωσα χώρο.

Και ξαφνικά βλέπω ότι αυτοί οι οποιοι έμμεσα ή άμεσα με εξύβριζαν ή σιγόνταραν, έχουν το απύθμενο θράσσος να έρχονται στο μπλογκ μου να αφήσουν σχόλιο. Το δέχθηκα. Αλλά, εδώ είναι το "σπίτι" μου. Κι όποιον έχει φερθεί πρόστυχα τον πετάω έξω, αφού του πω τη γνώμη μου ως έχει. Ειδικά καθώς, όπως φαίνεται, είτε "δώσω αφορμή" είτε όχι, τα ασπόνδυλα θα βρίσκουν να μανουριάζονται. Τέλος.

υγ Ο μπαρμπαΓιώργος από δω.

Ευχαριστώ, ω Ακαδημία!

"Το βιβλίο πάσχει πρώτον ως βιβλίο ιστορίας.
Οι αδυναμίες του αποκαλύπτουν ότι
οι συγγραφείς δεν έχουν αρκετές ιστορικές γνώσεις
και καθόλου ιστορική σκέψη.
Ούτε εμπειρία συγγραφής βιβλίων έχουν".

Αυτά από το κακοσούλι, αγάπες μου ξερόλες.

Ελπίζω πλην της αγγλικής, που θα μας καθιερώσουν κι εμάς των υπολοίπων ως κύρια γλώσσα η Διαμαντοπούλου κι ο Κουτίνας, να ξέρετε και κάποια ελληνικά και να καταλάβετε το χάλι σας. Άντε τώρα να ξεσκονίσετε τα πτυχιάκια σας στην κορνίζα, μη χρειαστεί πάλι να τα κουνάτε σα σημαία μπρος στη μύτη μας και μας πιάσει φτάρνισμα.

Όσο γι' αυτούς που, μαζί με τον τύπο που πετάει μπουκάλια στο γήπεδο κι ύστερα έρχεται να μας μάθει καλούς τρόπους από την τελευταία σελίδα του "Βήματος", ακόμη αναρωτιούνται ψιλοειρωνικά γιατί νομίζουμε ότι μπορεί κανείς να δώσει σημασία στην Ελλαδίτσα και τις ιστορικές αντιστάσεις της, μια απάντηση εδώ. Να ναι καλά ο αγαπημένος μου Κ.Ρ., που μου έφερε τα πρακτικά της ημερίδας και θυμήθηκα.

Μετά τιμής,
εγώ η υπογράψασα
χαουζγουάιφ και ελληνικός λαός

Ύστερα ήρθαν οι Αναρχομέλυσσες

Με τις θερμές μου ευχαριστίες στο τζέι95, που μου χάρισε το παρατσούκλι, σχεδόν προφητικά. Και ιδού αληθινή και ολογνησία φωτό που απέστειλε συνάδελφος κτηνίατρος. Πετούσε, λέει,πάνω από τις κυψέλες μελισσοκόμου μερακλή και πολύ τακτικού και έβγαλε φωτό γιατί πολύ του άρεσαν. Που λέτε, τις κοιτάω, και νοιώθω σα στο σπίτι μου.

υγ Φύλαρχε, δύσκολο έργο μου έβαλες - θέλει το χρόνο του αυτός ο πριμιτιβισμός. Ελπίζω να μη σε πειράζει μια μικρούλα αναμονή και να την κάνουν πιο ανάλαφρη οι ζουζούνες της φωτό.

Update Τα παιδιά που τα λέγαν κουκουλοφόρους...

"Kατ’ αρχάς ζητώ συγγνώμη σε όσους θεωρήσουν αυτό το e-mail spam, εν τούτοις συνεχίζω να θεωρώ ότι το θέμα είναι αρκετά σημαντικό ώστε να λάβουν όλα τα μέλη του συλλόγου άμεση γνώση. Επίσης, ζητώ να με συγχωρήσετε που δεν ήμουν στη γενική συνέλευση για να πω αυτά που θα σας πω, αλλά δεν μπόρεσα τελικά να κατέβω στην Πάτρα στην ώρα μου. Θα λείπω και από την επόμενη Γ.Σ., αφού θα είμαι εν αναμονή του δικαστηρίου.
Να σημειώσω ότι δεν ανήκω σε καμία παράταξη, και πιστεύω ότι οι φίλοι φοιτητές που ανήκουν σε οποιαδήποτε παράταξη θα διαβάσουν το κείμενο, παρά το γεγονός ότι εγώ δεν ανήκω κάπου.
Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος (αν και δεν νομίζω να τα καταφέρω) στην περιγραφή των γεγονότων, μιας και λίγο πολύ θα τα έχετε ακούσει (παραμορφωμένα)στις ειδήσεις. Επίσης, συγχωρήστε την απουσία λογοκρισίας στις άσεμνες λέξεις, αλλά θεωρώ ότι δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε πίσω απ’ τα δάχτυλα μας και να προβάλλουμε μία πλασματική ηθικολαγνεία. Τα πράγματα αυτά συμβαίνουν και ακούγονται καθημερινά, και θεωρώ ότι αυτός που προσβάλλεται ακούγοντας ωμά αυτές τις λέξεις είναι ανειλικρινής πρώτα στον εαυτό του, και έπειτα στους συνανθρώπους του.

Είμαι ένας από τους 49 συλληφθέντες της 08/03/2007. Με προσήγαγαν μαζί με άλλα 48 παιδιά από το ίδιο σημείο (από τη νησίδα που υπάρχει στη γωνία Μ. Βρετανία και Βας. Σοφίας) στη ΓΑΔΑ, άνευ λόγου και αιτίας. Ήμουν από τους λίγους τυχερούς που δεν έφαγαν ξύλο και πραγματικά ακόμα απορώ πως την γλύτωσα. Δεν κατάφερα να ξεφύγω αφού, όπως θα έχετε δει στα βίντεο, μας κύκλωσαν περί τους 100 και παραπάνω αστυνομικοί και μας εξήγησαν με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο πως νοιώθει μία κατσαρίδα όταν, αφού την έχεις ψεκάσει 10 φορές με AROXOL, συνεχίζεις επίμονα να την βαράς με μία παντόφλα. Τη στιγμή εκείνη είχα κάτσει κάτω σκυμμένος και περίμενα απλά να με δείρουν. Οι ατάκες των αστυνομικών συνοψίζονταν στο «Έτσι, έτσι, στα τέσσερα πρέπει να είστε». Πέρα από την ασφυξία λόγω των χημικών και της φυσούνας που έφαγα στο πρόσωπο, γύρω μου άκουγα πολύ δυνατά τις κραυγές των παιδιών που έβλεπα να χτυπάνε με μεγάλη μανία οι κ. αστυνομικοί. Πλέον κατάλαβα ακόμα πιο ζωντανά γιατί ο κόσμος τους λέει μπάτσους, και ελπίζω να έχετε καταλάβει και εσείς. Κάποια στιγμή κάποιος ΜΑΤατζής με έδωσε σε κάποιον άλλο να με πάει στην κλούβα. Τα «γαμώ τη μάνα σου ρε μουνί» από τους φίλους αστυνομικούς έδιναν και έπαιρναν, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο. Μία κοπέλα που δεν μπορούσε να αναπνεύσει και ήταν έτοιμη να λιποθυμήσει είπε στους ΜΑΤατζήδες «θα λιποθυμήσω», και αυτοί της απάντησαν «Λιποθύμα τώρα να σε γαμήσουμε και από πάνω».Με έβαλαν στην κλούβα και περιέργως δεν μου πέρασαν χειροπέδες. Χειροπέδες έβαλαν στους μισούς από εμάς και στους περισσότερους τις έβγαλαν στην κλούβα. Σε μερικά παιδιά τις άφησαν, έτσι για τιμωρία. Μέσα στην κλούβα είχαμε ένα παιδί με ανοιγμένο κεφάλι, μία κοπέλα με σκισμένο φρύδι, ένα παιδί με σπασμένη μύτη, έναν άλλο με μισή μπλούζα και χέρι που σχεδόν δεν κούναγε (ρήξη μυών πίσω απ’ τον καρπό), ένα κάρο παιδιά με μελανιές και καρούμπαλα και άλλους που πιθανότατα ξεχνάω. Ζητάγαμε επίμονα γιατρό και φωνάζαμε συνέχεια (αφού ξέραμε ότι δεν είχαμε κάνει τίποτα απολύτως) και ρωτάγαμε γιατί μας είχαν μαζέψει. Προφανώς δεν υπήρχε απάντηση, και προφανώς ούτε γιατρός. Μάλιστα ένας «άνδρας των ΜΑΤ» φόρεσε και την αντιασφυξιογόνο του(!!!) μέσα στην κλούβα, προφανώς για να μας φοβίσει. Κάποια στιγμή (κατά τις 7 το απόγευμα) φτάσαμε στη ΓΑΔΑ όπου ακόμα δεν ξέραμε γιατί μας πάνε. Μας ανέβασαν στον 11ο όροφο, τα κινητά απαγορεύονταν, αλλά εμείς τα βγάζαμε στη ζούλα μέσα στο γενικότερο χάος που επικρατούσε. Στον 11ο μας πέταξαν σ’ ένα διάδρομο και άρχισε η διαδικασία του πολέμου των νεύρων. (Ατάκα ασφαλίτη όταν μας πήγαν στο διάδρομο: «Ρε τι μαλάκες είμαστε, τι μαλακίες κάνουμε, τι είναι αυτά που φέραμε εδώ?». Την ψιθύρισε ένας ασφαλήτης σε έναν άλλο, και ήμουν αρκετά κοντά να το ακούσω).

Ήμασταν χάμω μες τη βρώμα και τις γόπες, σε ένα διάδρομο 2.50 επί 12 μέτρα (περίπου), 49 άτομα, μεταξύ των οποίων 20 περίπου κοπέλες, ο ένας πάνω στον άλλο, με ασφαλήτες να περνάνε συνέχεια από πάνω μας για να μας σπάσουν τα νεύρα. Κουνιόμουν, και έβηχα από τα χημικά που έβγαζαν τα ρούχα τα δικά μου και των άλλων. Μας έκαναν σωματικό έλεγχο (γυμνό για όσους δεν γνωρίζουν), χωρίς ακόμα να μας λένε γιατί μας έχουν προσάγει, και χωρίς γιατρό για τα χτυπημένα παιδιά.Οι προκλητικές ατάκες έδιναν κ έπαιρναν. Επαφή με δικηγόρο δεν υπήρχε, και δεν υπήρξε για 19 ώρες !!!! Μας πήραν δακτυλικά αποτυπώματα, πράγμα που είναι παράνομο χωρίς κατηγορίες και αφού ήδη μας είχαν κάνει εξακρίβωση. Απλά μας τρομοκρατούσαν.
Κατά τη διάρκεια της νύχτας μας έφεραν την εντολή σύλληψης να υπογράψουμε, όπου λέει είχαμε συλληφθεί για διατάραξη κοινής ειρήνης και «εγκληματική οργάνωση» (έτσι έλεγε το χαρτί). Προφανώς και δεν υπέγραψε κανείς, και ζητούσαμε πολύ έντονα δικηγόρο. Αρχικά είχαμε πάει μόνο για απλή προσαγωγή, και η εντολή σύλληψης εμφανίστηκε ως δια μαγείας μετά τις 1 το βράδυ (αφού είχαμε ήδη 5 ώρες χωρίς δικηγόρο και γιατρό στη ΓΑΔΑ). Κάποια στιγμή ήρθε και έναν υποτιθέμενος εισαγγελέας και μας έβαλε να συντάξουμε απολογία ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟ, πράγμα παράνομο και ανήκουστο. Οι κατηγορία, για 45 (οι 4 νομίζω είχαν ελάχιστα διαφορετική) άτομα?

«Ο κατηγορούμενος συμμετείχε σε κομμάτι της πορείας που αποκόπηκε από τον κύριο όγκο της και επιτέθηκε στους άνδρες της αστυνομίας με πέτρες, μάρμαρα και ξύλα. Κατά την σύλληψη του άφησε στο έδαφος 1 ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΜΑΣΚΑ, 2 ΑΝΤΙΑΣΦΥΞΙΟΓΟΝΕΣ ΜΑΣΚΕΣ, 1 ΒΑΡΙΟΠΟΥΛΑ, 1 ΣΦΕΝΤΟΝΑ, 1 ΠΑΛΟΥΚΙ, ΠΕΤΡΕΣ ΚΑΙ ΜΑΡΜΑΡΑ».

Του τέστην, αφήσαμε κάτω 90 αντιασφυξιογόνες, 45 βαριοπούλες , 45 σφεντόνες, και υπολογίζω περί τις 150-200 πέτρες. Δεν ξέρω αν γελάτε, αλλά μ’ αυτές τις αδιανόητες κατηγορίες είναι πιθανή η καταδίκη. Οι περισσότεροι δεν υπέγραψαν,
εγώ δήλωσα αθώος και ότι αρνούμαι τις αστείες αυτές κατηγορίες και ότι θα μιλήσω μόνο παρουσία δικηγόρου, και υπέγραψα. Τους τραυματίες τους πήγαν στις 4 το πρωί στον Ερυθρό σταυρό (9 ώρες αργότερα). Σε μερικά παιδιά δεν μπόρεσαν να κάνουν ράμματα που χρειαζόταν, γιατί οι πληγές είχαν κλείσει.

Φαί δεν είχαμε. Αγοράσαμε με ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΕΞΟΔΑ champion κρουασάν από το κυλικείο, στις 2 το βράδυ. Μαζέψαμε όλοι μαζί τα λεφτά και πήγαν 2 παιδιά από εμάς συνοδεία 6 αστυνομικών (έπιασαν την Αλ κάιντα οι μαλάκες) να τα φέρουν. 35 παιδιά ήταν από Θες/νίκη, όπως φαντάζεστε κανείς δεν έχει φάει κάτι ιδιαίτερο μες τη μέρα. Αντιστοιχούσαν για 19 ώρες, 2,5 κρουασάν στον καθένα και 1/15 του πακέτου των τσακίρης τσίπς. Νερό απ’ τον ψύκτη και απουσία χαρτιού υγείας.
Κοιμηθήκαμε στον διάδρομο αυτό που είχε και γραφεία, ακουμπώντας με τον απέναντι μας τα γόνατά μας που ήταν λυγισμένα για να χωρέσουμε. Συνέχεια πέρναγαν οι ασφαλήτες από πάνω μας για να μας ξυπνάνε, και κάθε λίγο και λιγάκι προέκυπτε και μία άλλη γραφειοκρατική βλακεία για να μην κοιμόμαστε. Την επομένη το πρωί μας φωτογράφησαν, και περιμέναμε από τις 9 που υποτίθεται θα μας πήγαιναν στην Ευελπίδων μέχρι τις 7 το απόγευμα που μας πήγαν τελικά. Βλέπετε, η γραφειοκρατία ζει και βασιλεύει, και μία χαρά εξυπηρετεί τους σκοπούς της.Στις 2 περίπου επιτέλους είδαμε τους δικηγόρους, και μας έφεραν μερικά κρουασάν παραπάνω και φρυγανιές, και τσιγάρα στα παιδιά (κακή επιλογή γιατί ο χώρος έγινε απίστευτα αποπνικτικός). Κατά τις 16:30 μας έφεραν και φασολάδα, ευγενική χορηγία της ΕΛ.ΑΣ. (νομίζω). Συνέχεια μας τρομοκρατούσαν λέγοντας μας ότι θα μείνουμε και άλλη μέρα μέσα τελικά, γιατί η γραφειοκρατία είχε καθυστερήσει τις διαδικασίες κ δεν θα προλαβαίναμε το αυτόφωρο.

Περάσαμε ευτυχώς μετά από χίλια βάσανα από τον εισαγγελέα (πράγμα που σήμαινε ότι θα περνάγαμε αυτόφωρο), ο οποίος πρωτοφανώς ήρθε στη ΓΑΔΑ παρόλο που ο νόμος λέει ότι δεν μετακινείται από την έδρα του και ότι οι κατηγορούμενοι πάνε σ’ αυτόν. Να χιλιοευχαριστήσω εδώ όλα τα παιδιά που εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους έξω από τη ΓΑΔΑ. Τους ακούγαμε έξω από το παράθυρο του εισαγγελέα που ήταν στον
6ο όροφο να φωνάζουν και ήταν απίστευτη η ψυχολογική βοήθεια (στο διάδρομο που μέναμε δεν είχαμε παράθυρα). Η αλληλεγγύη βοηθά πραγματικά πολύ και είναι ανεξάρτητη κομματικών φραγμών.

Μας έδεσαν λοιπόν με χειροπέδες μεταξύ μας και μας μετέφεραν συνοδεία 25 ασφαλητών και δεν ξέρω και γω πόσων ένστολων στα δικαστήρια με κλούβες. Οι κλούβες είχαν κελιά των τεσσάρων που κανονικά δεν χωράγανε ούτε 2 άτομα, και έκλειναν ερμητικά με σιδερένιους τοίχους που είχαν μόνο μικρές τρυπούλες για να παίρνεις αέρα. Δεν ξέρω καν πόσοι αστυνομικοί και ζητάδες και περιπολικά μας ακολουθούσαν και άνοιγαν τον δρόμο, αλλά ακούγονταν πολλοί (είπαμε, έπιασαν την Αλ Κάιντα οι μαλάκες).

Στο δικαστήριο και έπειτα από 24 ώρες κράτησης και αϋπνίας πρακτικά, μπορέσαμε να δούμε για μία στιγμή και από μακριά τους γονείς μας. Μερικοί κατάφεραν και μπήκαν και στο δικαστήριο για λίγο, άλλους δεν τους αφήσανε καν. Και άρχισε το θέατρο του παραλόγου. Αφού μας κάθισαν αλφαβητικά και ο καθένας ανακοίνωσε τη σχολή του, οι 30 περίπου δικηγόροι που ήταν μέσα στην αίθουσα ζήτησαν την τριήμερη αναβολή που δικαιούται οποιοσδήποτε συλληφθέντας για να ετοιμάσει την απολογία του. Η μόνη περίπτωση να μην σε αφήσουν να φύγεις ελεύθερος από κει για το τριήμερο είναι ή να μην έχεις καθαρό ποινικό μητρώο, ή να μην έχεις γνωστή κατοικία, ή η κατηγορία σου να είναι πολύ βαριά, ή γενικά να συντρέχει κάποιος λόγος που να σε καθιστά ύποπτο φυγής. Διακόπτουν λοιπόν αι «αδιάβλητοι» δικασταί για 5 (και καλά) λεπτά, και επιστρέφουν μετά από 50!!!!!!!!!

Λέει λοιπόν ο εισαγγελέας, με σίγουρη, τρεμάμενη φωνή:

«Σέβομαι την ιδιότητα του φοιτητή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αν τους αφήσουμε ελεύθερους το τριήμερο δεν θα επαναλάβουν τις πράξεις που έκαναν, και άρα εισηγούμαι την τριήμερη κράτησή τους»

Ο γελοίος λοιπόν αυτός άνθρωπος δεν δίστασε και δεν ντράπηκε να μας καταδικάσει σε τελείως άκυρη χρονική στιγμή, τη στιγμή που έπρεπε να εξετάσει αν ήμασταν γνωστοί εγκληματίες και ύποπτοι φυγής. Δεν μπορώ καν να μετρήσω (γιατί δεν ξέρω ακριβώς) πόσους δικονομικούς νόμους παρέβη εκείνο το δικαστήριο. Σαφής στόχος αυτής της εισήγησης ήταν η προληπτική και παραδειγματική τιμωρία μας επειδή συμμετείχαμε στην πορεία.

Στα 50 λεπτά που μεσολάβησαν, φαντάζομαι (και όλοι οι δικηγόροι το ίδιο φαντάστηκαν) ότι αυτός ο παπάρας (και συγχωρήστε το μένος παρακαλώ) πήρε και δέχτηκε τηλέφωνα από πολύ ψηλά. Οι δικηγόροι έπεσαν απ’ τα σύννεφα και άρχισαν να τραβάνε τα μαλλιά τους, και μέσα από μία αστεία και υποτιμητική για την υποτιθέμενη «δημοκρατία» μας διαδικασία, που κράτησε δυόμιση ώρες, έπεισαν το τριμελές πλημμελειοδικείο ναι πλειοψηφήσει (!!!!!!!!! και όχι ομόφωνα) να διατάξει την άρση της κράτησης μας. Η αξιότιμη πρόεδρος, θεωρούσε ότι έπρεπε να φύγουν μόνο οι τραυματίες, πρόταση χωρίς καμία δικονομική λογική.

Τελικά κρατήθηκε ένα παιδί, ο Κώστας, που δεν ήταν φοιτητής και άρα ανήκε σε πιο ευαίσθητη κοινωνική μερίδα, και δεν είχε αυτή τη «νεφελώδη» ασυλία της ιδιότητας του φοιτητή που χαρακτήριζε τους υπόλοιπους. Γι’ αυτό και παρόλο που τον έπιασαν μαζί με μας του φόρτωσαν και απόπειρα σωματικής βλάβης σε συγκεκριμένο αστυνομικό. Τα παιδία που φορτώθηκαν με τα κακουργήματα εξετάζονταν ξεχωριστά, και έμειναν προφανώς μέσα σε συνθήκες χειρότερες απ’ τις δικές μας.

Τη Δευτέρα το πρωί πήγαμε στο δικαστήριο πάλι. Τη δικογραφία την έλαβαν οι δικηγόροι στις 11:30 και εμείς δικαζόμασταν στις 12. Πήγαμε να μπούμε στην αίθουσα οι πρώτοι κατηγορούμενοι κατά τις 4 αν θυμάμαι σωστά. Μέσα λοιπόν στην αίθουσα ήταν οι δικηγόροι, 30 περίπου ασφαλήτες, και περίπου 15-20 ένστολοι αστυνομικοί. Έξω από την αίθουσα υπήρχαν παρατεταγμένα ΜΑΤ. Οι γονείς διαμαρτυρήθηκαν πολύ έντονα, αφού οι μπάτσοι και οι δικαστές δεν τους άφησαν να μπουν με τη δικαιολογία ότι «δεν χώραγαν στην αίθουσα»!!! Πώς να χωρέσουν, με 50 αστυνομικούς και 49 κατηγορούμενους?????? Είπαμε, έπιασαν την Αλ Κάιντα, οι μαλάκες.

Ξεκίνησε η δίκη με τους γονείς απ’ έξω, οι δικηγόροι σύσσωμοι ζήτησαν αναβολή εντός του 15μέρου λόγω του ότι έλαβαν πολύ αργά τη δικογραφία. Και λίγο πριν κάνει την εισήγηση η εισαγγελέας , ακούμε από τον διάδρομο φωνές και φασαρία. Μπαίνει ένας μέσα στο δικαστήριο και φωνάζει «Ένα γιατρό, ένα γιατρό, έπεσαν δακρυγόνα έξω από το δικαστήριο». Φοβερή αναμπουμπούλα, αφού τα χημικά άρχισαν να πιάνουν και εμάς που ήμασταν μέσα στην αίθουσα. Ένας πατέρας προσπάθησε να μπει μέσα και έφαγε κάτι ψιλές με τα γκλομπ, ενώ ένας αλήτης ΜΑΤατζής τον ψέκασε εξ’ επαφής στο πρόσωπο. Σημειώνω εδώ ότι αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο και απαγορεύεται ρητά ακόμα και από την αστική δικαιοσύνη. Ο άνθρωπος λιποθύμησε και έγινε μπλε, έτρεξαν κάποιοι να τον βοηθήσουν, κάποιες άλλες μανάδες έπεσαν στα σκαλιά της εισόδου του δικαστηρίου, γενικά φοβερή αναταραχή. Δεν ξέρω άλλες λεπτομέρειες του τι έγινε έξω αφού ήμουν μέσα, αλλά ξέρω ότι η εισαγγελέας έτρεμε και αυτή λέγοντας ότι προτείνει να πάρουμε την αναβολή. Επίσης ξέρω ότι οι ένστολοι που ήταν μέσα αναρωτιόντουσαν δυνατά, πώς είναι δυνατόν να έχουν τόσο μαλάκες συναδέλφους. Να σημειώσω εδώ ότι υπάρχει συγκεκριμένος νόμος που απαγορεύει τη χρήση των χημικών μέσα στα δικαστήρια συγκεκριμένα. Στο Ελλαδιστάν όμως, κάτι τρέχει στα γύφτικα. Με τα πολλά φύγαμε, και μετά από λίγες ακόμα μικροαναταραχές.

Θα περάσει η τρομοκρατία? Πρέπει όλοι μας να αναρωτηθούμε, και να μην απαντήσουμε επιπόλαια όχι. Γιατί αν δεν θέλουμε να περάσει, απαιτούνται πολλά περισσότερα από αυτά που κάνουμε, και το τελευταίο που πρέπει να μας απασχολεί είναι η κοντόφθαλμη τρομολαγνεία που χαρακτηρίζει την πραγματικά χαμένη (και όχι αναβεβλημένη) εξεταστική. Το πρόβλημα μάλλον είναι αρκετά πιο ευρύ, και ελπίζω να μπορέσουν να το δουν αρκετοί άνθρωποι. Ας αναρωτηθούμε λίγο για το πανεπιστήμιο που υπερασπίζουμε και για την κοινωνία που ζούμε γενικότερα, τώρα που έχουμε την πολυτέλεια να το κάνουμε. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι οποιοσδήποτε από εσάς στην θέση μου. Ας αναρωτηθούμε λίγο για την «δημοκρατία» μας. Πιστεύω πως ο καθένας πρέπει να αναλάβει δράση ανάλογα με το πώς εκείνος θεωρεί σωστό, και όχι μόνο στα πλαίσια μίας παράταξης. Σας παρακαλώ να είστε δυναμικοί την Πέμπτη, αλλά και κάθε μέρα. Εγώ λόγω της κρατικής τρομοκρατίας δεν μπορώ να έρθω στην πορεία, για να μην επιβαρύνω την θέση μου, και με μία έννοια, η κυβέρνηση πέτυχε αυτό που ήθελε. Και μην ξεχνάτε ότι ακόμα 11 φοιτητές και ένας εργαζόμενος βαρύνονται με χειρότερες κατηγορίες απ’ τις δικές μου, και μόνο από τύχη δεν μου φόρτωσαν και εμένα τις ίδιες. Οι 12 αυτοί άνθρωποι χρειάζονται την συμπαράσταση όλων μας.

Οι δικηγόροι άρχισαν να λένε ότι τέτοια φαινόμενα έχουν να δουν από τη χούντα. Σας καλώ να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα από τα παραπάνω, και ελπίζω να μην ήμουν κουραστικός.

Α. Δ., Μηχ. Η/Υ κ’ Πληρ.
Πολυτεχνείο Πατρών"

Επεξήγησις των φωτογραφιών:
Ο Βυρωνικός στρατός μπαίνει στην Αθήνα. Χιλιάδες αναρχικοί συνωστίζονται στην πλατεία Συντάγματος.

Το κείμενο το έστειλε ο αγαπημένος Αλ.Ζ. και τον ευχαριστώ, όπως κι όλους το ξαναέστειλαν. Ας το αναδημοσιεύσουν όσοι μπορούν - ας κάνουμε ότι μπορούμε για την αλήθεια. Και την αλληλεγγύη, που σημαίνει πάντα.

Οι δικηγόροι είναι ασχετοι: τα ίδια γίνονταν και το '80 και το '90. Και χειρότερα. Και απο ΠΑΣΟΚ κι απο ΝουΔου.

ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ Χαριν στω στους φωτορεπόρτερ που έδωσαν τη δουλειά τους για το ανακριτικό έργο και στους Κώστα, Π και Δ για την βοήθεια.

υγ Τιμή και Δόξα στην κυρία Ρεπούση για τα μαθήματα απαράμιλλου στυλ γραφής των ιστορικών γεγονότων.

seven heavens

Τα Φτερά του έρωτα

Ο Νονός, ο Νονός, ο Νονός

Οι ατσίδες με τα μπλε

Γη και Ελευθερία

Στάλκερ

Μπραζίλ

Για μια χούφτα δυναμίτη

Αυτά, ανταποκρινόμενη στην πρόσκληση του Διονύση κι αφήνοντας έξω δεκάδες ταινίες που με καθόρισαν - αυτές θα τις βρείτε εδώ. Οι κύριοι Νονς, Ακίνδυνος, Κουτίνας Φαν Κλαμπ (ας το κανουν εδώ αφού κατέβασαν το μπλογκ τους τα καλά μου), Ναυτίλος/ΑΝεμος, Άκης (τι γίνεται με κείνη τη ΝΥ;), Γιάννης και η αγαπητή Χουανίτα ας παίξουν στο κατόπι.

Tου σπείραι τον σπόρον αυτού

Nούννα Ντάουλ Ισουνίγιε στη γλώσσα των Τσερόκη σημαίνει "το Μονοπάτι του Θρήνου μας". Έτσι ονομάζουν μία από τις τραγικότερες στιγμές στην ιστορία τους και μία από τις πιο σκοτεινές σελίδες στην ιστορία της Νέας Γης. Έτσι ονομάζουν το δρόμο στον οποίο τους οδήγησαν οι "πολιτισμένοι" αγγλοσάξωνες δολοφόνοι τους για να τελειώνουν με τους ενοχλητικούς ακτήμονες.

Πάνω από 16.000 Τσερόκη - άνδρες, γυναίκες, παιδιά- υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τη γη τους, στη Γεωργία, μες στον σκληρό και άγριο χειμώνα του 1838, για τις δυτικές Ηνωμένες Πολιτείες. Πάνω από τεσσερις χιλιάδες - ο ένας στους τέσσερις- άφησε την τελευταία του πνοή πριν φτάσουν στον τόπο που τους έδιναν αντί της γης τους. Όχι στο δρόμο, όπως φαντάζεται ίσως κανείς. Τουλάχιστον όχι οι περισσότεροι. Οι περισσότεροι πέθαναν από επιδημικές νόσους, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα οποία τους έκλεισε ο ομοσπονδιακός στρατός, με εντολή του κατ' εξοχήν υπεύθυνου της γενοκτονίας, αμερικανού προέδρου Μάρτιν Βαν Μπιούρεν.

Ο Ιερώνυμος κι οι γιοί του, υπερασπιστές του Γένους

Όσοι Τσερόκη επιβίωσαν, με αγώνα κράτησαν ζωντανές τις παραδόσεις τους, στοιχεία του τρόπου ζωής τους, τους μύθους τους και τους καρπούς της γης που τους έδιναν την τροφή. Ανάμεσά τους οι καρποί μιας φασολιάς που κατά παράδοσιν οι Τσερόκη φύτευαν στα "πόδια" των φυτών του καλαμποκιού, εξασφαλίζοντας μια πολύτιμη δεύτερη σοδειά.

Για τις γενιές που ακολούθησαν, οι σπόροι αυτοί έγιναν φυλαχτό και όπλο κατά της αμνησίας. Ζήσαν και σώθηκαν και έγιναν η ίδια τροφή από γενιά σε γενιά, χωρίς αλλαγές, "βελτιώσεις" και πειράγματα. Το 1977 ένας απόγονος Τσερόκη που δε ζει πια, ο Δρ. Ιωάννης Φτελιά, χάρισε τους απογόνους των σπόρων στο ειδικό ίδρυμα διάσωσης σπόρων των ΗΠΑ, το Seed Savers Exchange. Οι πρόγονοί του, είπε, είχαν μεταφέρει και σώσει τον σπόρο "χωρίς να τον αποχωριστούν ποτέ σε ολόκληρο το μονοπάτι του θρήνου μας".

Τον σπόρο του φασολιού και του Φτελιά θύμισε, μεταλλαγμένη όπως κι εμείς κι οι τροφές μας πια, μια είδηση που ήρθε από την ήσυχη και ευημερούσα Σκανδιναυία.

Ήταν μία από τις πιο εντυπωσιακές ειδήσεις, χάρη στην εσάνς επιστημονικής φαντασίας που προφανώς ανέδιδε. Κι έλεγε πως, ένα νορβηγικό νησί, περίπου χίλια χιλιόμετρα από τον Βόρειο Πόλο γίνεται η "τράπεζα" μες στην οποία θα φυλαχθεί το θησαυροφυλάκιο των σπόρων, το οποίο δημιουργούν από κοινού πέντε κράτη.

Το θησαυροφυλάκιο θα έχει μήκος 50 μέτρα και πλάτος πέντε. Ο φυσικός χώρος που θα το φιλοξενήσει είναι ένα φυσικό κοίλωμα, στο όρος του νησιού Σπιτσμπέργκεν το οποίο θα ενι9σχυθεί με ένα μέτρο προεντεταμένου σκυροδέματος. Θα τεθεί, δε, υπό την επιτήρηση κι επιστασία του Παγκόσμιου Κληροδοτήματος Ποικιλότητας Εσοδείας, που εδρεύει στη Ρώμη.

Στο παγωμένο θησαυροφυλάκιο, που κάποιοι χαρακτήρισαν "Φορτ Νοξ των σπόρων", θα φιλοξενηθούν σπόροι, οι οποίοι ανήκουν σε πάνω από ένα εκατομμύριο είδη φυτών κι έχουν συγκεντρωθεί από όλο τον κόσμο.

Έτσι λοιπόν, σε περίπτωση ολικής καταστροφής, οι σπόροι θα σωθούν, να γίνουν τροφή για τους ανθρώπους που έρχονται. Σε μια περίπτωση ολικής καταστροφής που, το πιθανότερο είναι πως θα επιφέρουν οι ίδιοι άνθρωποι. Αυτοί οι άνθρωποι που οι σπόροι τους είναι της χρήσης, του εμπορεύσιμου όλου και της σιωπής. Που οι σπόροι τους δεν μπορούν να διηγηθούν μια ιστορία, σαν συγκλονιστική ιστορία του ανθρώπου που διηγούνται οι φασολιές των Τσερόκη.

Το κείμενο, όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ρήξη. Η εικονογραφηση του ευλογ.

E-Aghapy ου φυσιούται

Η γλώσσα του ύμνου, λέει, είναι κοπτική - ακου, ακου.
Ταις γλώσσαις των ανθρώπων και των αγγέλων μιλά e-Aghapy

Η αδελφή μου Φαντού, φως στη Σαρακοστή

Πόσο αθώα είν' η καρδιά, πόση ελπίδα είναι που έτσι γιορτάζει πως ο αη-Γιώργης νίκησε το δράκο;

Κι έφτασα στα όρη, και τους είδα και είπα "θέλω να βαφτιστώ στην πίστη τους", όπως το λέγανε κάποτε οι ρωμαίοι στρατιώτες

Είμαι μουσουλμάνος, μα με συγκίνησες, με συγκίνησες με το τραγούδι που έλεγαν οι φίλοι μου οι ορθόδοξοι, εκεί στη γειτονιά μου στην Αιθιοπία. Με συγκίνησες μ αυτό το μεζμούρ..

Το σπαθί του Σαμουράι στον πρόναο

Santo, Santo, Santo Senior El Salvador!

Αμερικα, αμερικα...

αν προτιμούσαν αντί του μικρού του το επίθετό του, θα λεγόσουν Βεσπούτσα;

La Forza del Destino

Στον αιώνα της καλπάζουσας εξυπνάδας, ανοξείδωτοι και αντικολλητικοί, όπως μας παραδόθηκε.

Στην Ουρμπάνα Σαμπέιν, το καλοκαίρι, μείναμε σε μιαν αναρχοχριστιανική κομμούνα. Μία από τις πολλές που υπάρχουν στις ΗΠΑ. Η δική μου κοντινή αμερική - τα ολόφωτα παιδιά, που λέγανε σεμνά και ήρεμα τις ελληνικές τους λέξεις. Ο Λόγος, en archi en o Logos. Μας περίμεναν - είχαν προηγηθεί ηλεκτρονικές επαφές και συζητήσεις, όπως και με τους συντρόφους στην Αυστραλία. Μας είχαν προσφέρει φιλοξενία στην κομμούνα και τη δεχθήκαμε.
Το σπίτι. Μεγάλο, ξύλινο, ενός αιώνα. Κεντρικό κτίριο και δύο μικρότερα. Εμείς, σε καμαρούλα μια σταλιά. Μεγάλη, επαγελματική κουζίνα για τα συσσίτια. Σχεδόν όλοι τους χορτοφάγοι - στρώσανε με σαλάτες και μακαρονάδα. Ρωτούσαν όλο χαρά, πόσοι είναι οι αναρχοχριστιανοί στην Ελλάδα, πόσοι οι κοσμικοί αναρχικοί, από ποιά δόγματα προερχόμαστε..

Το σπίτι ήταν ενός αναρχοχριστιανού γιατρού στο μεσοπόλεμο. Το παραχωρούσε στην ομάδα των Καθολικών Εργατών του Ουρμπάνα Σαμπέιν για τις συνελεύσεις τους και, όταν πέθανε, τους το άφησε κληρονομιά. Η ομάδα μετεξελίχθηκε σε πλήρως αναρχοχριστιανική. Το σπίτι έγινε κομμούνα. Μένουν οι σύντροφοι, προσφέρουν χώρους σε άστεγους, σε κακοποιημένες γυναίκες, σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Θυμούνται πόσο αλλάζει το σπίτι όταν έρχονται παιδιά, πόσο πιο δύσκολα και πιο όμορφα είναι όλα τότε. Τα μεσημέρια οργανώνουν συσσίτια. Δουλεύουν όλοι - φοιτητές και μη. Οπως το όρισαν ο Παύλος κι ο Ντουρούτι. Κοιμούνται νωρίς τις καθημερινές. Τα κορίτσια εργάζονται σε μια μεγάλη γαλακτοπαραγωγική μονάδα, πέντε η ώρα πιάνουν δουλειά.

Τα έξοδα και μέρος των προσφερομένων στους έχοντες ανάγκη καλύπτονται από τη δουλειά των παιδιών. Τα υπόλοιπα από τις πιστές γιαγιάδες. "Έρχονται και φέρνουν τρόφιμα, δίνουν χρήματα. Δε ρωτάμε τι πρεσβεύουν πολιτικά, ούτε αυτές ρωτούν πολλά, συνήθως τους αρκεί που ξέρουν ότι όλα όσα προσφέρουν φτάνουν εκεί που πρέπει".

Δεν έχουν τηλεόραση. Έχουν ασύρματο ίντερνετ για όλους. Τα απογεύματα, μια ωρίτσα, συζητούν επί του ευαγγελίου ή επί του Κροπότκιν. Περάσαμε μαζί το απόγευμα τη μέρα του ευαγγελίου.

Οι δυό μας, έξι σύντροφοι από την κομμούνα και τρεις εξωτερικοί, συμπαθούντες. Οι δύο προέρχονται από την κοινότητα των Άμις, την οποία εγκατέλειψαν. Ο τρίτος είναι μεγάλη φάτσα. Πανέξυπνος, γελαστός και γήινος σαν το ξύλο που δουλεύει. Μαραγκός κι επιπλάς. Του χειροποίητου και του αχειροποίητου. Με κόκκινο ντάτσουν και δυνατό, παλιομοδίτικο γέλιο. Μάι κάιντ ο' γκάι.

Η κομπανιέρα, 23 ετών, η γαλατού μου, είχε απορίες. Μα, πως μπορεί ο Χριστός να ξέρανε τη συκιά που δεν του έδωσε καρπό; Ένα υπέροχο απόγευμα κουβέντας, αγγιγμάτων, ματιών που έλαμπαν, χαμόγελων. Ερμηνεύτηκαν τα ανερμήνευτα.

Δυό μέρες μείναμε. Κλεμμένες από αλλού. Μέρες που μας γέμισαν αγάπη. Τις θυμάμαι και χαμογελάω. Θυμάμαι τους συντρόφους μου των ελληνικών λέξεων, logos and anarchy, yeap! Και αηδιάζω με τον επαρχιωτισμό και την αρτηριοσκλήρωση της σημερινής ρωμέικης αριστεράς, με τον όμοιο επαρχιωτισμό και την αρτηριοσκλήρωση της δήθεν ορθοδόξου στάσεως όσων επιλέγουν να κοιτάνε αλλού όταν χρειάζεται να πάρουν θέση. Αηδιάζω με τα μειράκια που τολμούν να εκστομίζουν ότι ένας αναρχικός δεν μπορεί να ομιλεί περί πνευματικών δικαιωμάτων, αποχαρακτηρίζοντας (αυτά! αντάρτες της πορδής...) ανθρώπους της επανάστασης και της αφοσίωσης, σαν τον Παζ του "Οπλισμένου Λαού". Αηδιάζω με τους μεταπασόκους που τους έπιασε ο πόνος για την αριστερά, για τον αναρχισμό και για την ιδεολογική καθαρότητα - αυτούς, τους μπάσταρδους εργολάβους του δημοσίου, τους ασπόνδυλους υπαλλήλους των πολυεθνικών και τους επιγόνους τους. Κι ύστερα, θυμάμαι.

Ω, ναι, υπάρχει η ομορφιά, την είδα. Μου διηγήθηκε:

Κάποτε ο αναρχικός και ορθόδοξος αμάρτησε σωτήρια, αναζητώντας τις πληγές ενός φασίστα - εκείνου που το νερό δεν τονε δρόσισε, εκείνου που το νερό τον έπνιγε μονάχα.

Ήταν κι οι δύο ποιητές. Η φωνή μου.

Μαθηματική απόδειξη του Ezra Pound

In tempore senectutis ένας άνθρωπος
φουντωμένος απ τις λαλιές ερημωμένος
αντιλαλεί στα βρεφικά χαράματα- που ο ήλιος
άβγαλτος ωθεί τη διαύγεια
καταπάνω με ουράνια δύναμη-
πιασμένος απ την ερινύα ο γενειοφόρος πετεινός
αντιλαλεί: Mortalitas, τον πιο καθάριο ήχο.
Ένας άνθρωπος αληθειανός κι αντρειωμένος.
Όταν πηγαίνω στο ποτάμι τον βλέπω πάντα εκεί
κανείς ακόμη δεν τον έβγαλε απ το νερό-
με τα ρούχα του
τα παπούτσια του
το καπέλο του
τον βλέπω πάντα εκεί
πνιγμένο.

Νίκος Καρούζος, "Η Δεύτερη Εποχή"

Σουρρεαλισμός - το νέο ρεύμα

-Καλημέρα σας, 11888, Υπηρεσίες τηλεφωνικού καταλόγου, πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω;

-Καλημέρα σας. Θα ήθελα το τηλέφωνο του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς.

- Κουλαντζάς; Κουλαντζάς... Δεν υπάρχει αυτό το όνομα.

- Όχι "Κουλαντζάς". Δείτε "Πουλαντζάς", Πι. Πι, όπως παπί.

-Α, πι! Ναι. Πουλαντζάς Νίκος. Ινστιτούτο είπατε.

-Μάλιστα.

- Ινστιτούτο. (με ελπίδα) Μήπως είναι γιατρός στους Αμπελόκηπους; Βρίσκω γιατρό στους Αμπελόκηπους.

- Όχι, κυρία μου. Είναι Ινστιτούτο. Ίδρυμα. Πως να σας το πω;

-Α, Ινστιτούτο. Για περιμένετε λίγο.

(μουσική αναμονής για ένα λεπτό - διακόπτεται και το τηλέφωνο χτυπά)

-Καλημέρα σας, 11888, Υπηρεσίες τηλεφωνικού καταλόγου, πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω;

- Με εξυπηρετούσατε ήδη, νομίζω. Είχα ζητήσει το τηλέφωνο του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς.

- Α, μάλιστα! το τηλέφωνο γύρισε μόνο του. Λοιπόν, ρώτησα την κυρία εδώ και μου είπε να σας πω ότι Νίκος Πουλαντζάς με αυτό το όνομα δεν υπάρχει.

Σεληνιακό

Για εκείνο το κορίτσι που όργαζε στο καμαράκι
στην απέναντι ταράτσα
καθώς προσπαθούσα δήθεν τυχαία ν' αγγίξω τα ακροδάχτυλά σου
και για τον Όσκαρ που πάλι με ξυπνά αλαφιασμένος τα βράδυα


Για αυτούς τους στίχους και για κείνους του Πρίγκηπα, Πρίντσιπε, Πρίντσιπε,

Principe, principe quien te robo la corona?

18 χρονώ φοιτητάκι έξω από το σπίτι του ποιητή

είχα βρει τη διεύθυνση, είχα βρει την οικοδομή, είχα βρει το θάρρος να πάω ως εκεί,

γόνατα κομμένα, το σπίτι του ποιητή,

σχεδίαζα και ξανασχεδίαζα τι θα του πω

Καλησπέρα σας, κύριε Ασλάνογλου, είμαι θαυμάστριά σας

Καλημέρα, κύριε Ασλάνογλου, με τι λόγια να σου πω την αγάπη;

Αλέξη, καλημέρα, ήρθα από την Αθήνα να σε δω


τίποτε, αηδίες, ντροπή και αίσχος, δεν ήξερα τι λες στον ποιητή

- τι λες στον ποιητή;-

φοβόμουν και κοκκίνιζα στην ιδέα, ξενυχτούσα στην ιδέα και πάλι έξω από το σπίτι του

Κύριε Ασλάνογλου, έχω όλα σας τα βιβλία, θα ήθελα να ξέρω αν, θα ήταν τιμή μου αν μου τα υπογράφατε

Κύριε Ασλάνογλου, χαίρετε, ξέρετε ήρθα μόλις, φοιτήτρια, κι ένας λόγος που αγαπάω αυτή την πόλη και διάλεξα να σπουδάσω εδώ είστε εσείς Κύριε Ασλάνογλου,

η μοναξιά δίπλα στον άλλο, εσείς κι ο Καρούζος με κρατάτε ζωντανή Κύριε Ασλάνογλου

Κύριε Ασλάνογλου, το σπάραγμα του έρωτα, όταν το ζήσω, θα έχει λόγια χάρη σε σας

την αλήθεια μου την έγραψε ο Καρούζος λέξη λέξη

Έτσι πέρασα τους δύο πρώτους μήνες στη φοιτητική κάμαρη,
μέρα μέρα,
νύχτα νύχτα,

σκεφτόμουν τι θα του πω όταν τον δω, όλα τα απέρριπτα, περνούσα έξω από το διαμερισματάκι του ξανά και ξανά, μήπως έχει βγει βόλτα, μήπως τον δω τυχαία, μήπως, σαν τις ταινίες, σταθεί μοιραία η συνάντηση και θελήσει να μου μιλήσει, και να τον ακούω, τόσο άσχημον και τόσον εύμορφο και να φιλήσω το χέρι του ποιητή.

Κάποτε, βρήκα το κουράγιο να μπω στην οικοδομή που έμενε,
τη διεύθυνση που με τόσο κόπο είχα καταφέρει να ανακαλύψω.

Και ρώτησα που μένει. Σε ποιό όροφο. Δε μένει, μου είπαν. Είχε φύγει, μου είπαν. Ζούσε πια στην Αθήνα.

Ανόητη κι ανακουφισμένη,
Ένοιωσα ανόητη και ανακουφισμένη.

Γιατί δεν ήξερα ποιά είμαι, τι. Την καρδιά μου φοβόμουν.
Αποκάλυψη.
Κάποιος με είχε πείσει, τόσα χρόνια πίστευα χωρίς να το γνωρίζω πως

οι ποιητές διαβάζουν ίσια στην καρδιά σου.

Και τώρα,

τώρα είχα σωθεί

Μπορούσα να μην ξέρω ποιά είμαι ακόμη. Ως τον επόμενο ποιητή. Τον μοιραίο.

Παράξενα φέγγει στη μνήμη μου η αρχή. Είναι το φέγγρισμα
πίσω απ' το βράδυ, όταν το φως υποχωρεί απ' τις γωνιές

όπως τα δίχτυα που απλώνουν στα τηλέφωνα κι ακούς
ένα ασυνάρτητο κενό μέσα στις ανοιχτές γραμμές

μια έκσταση από άταχτες φωνές μες απ' τα σύρματα

το βράδυ στο σταθμό που συντροφεύει η θάλασσα
δυο τρία βράχια κι ο κόρφος ανοιχτός δίχως ορίζοντα
κι ο ήλιος σα λυπημένη Κυριακή κοντά στα Κάστρα

Δε θα ξεχάσω αυτό το φέγγος στο σταθμό
το πάθος που ξεπερνά την ευφροσύνη του κορμιού και από σάρκα γίνεται πνευματική αγωνία
η αγωνία που φέρνουν οι σβησμένες φωνές στο κατώφλι της νύχτας
η αγωνία που φέρνει η μοναξιά δίπλα στον άλλο, η μοναξιά μέσα στον άλλο, η μοναξιά μέσα στο πάθος του άλλου

Ολα τελειώνουν στο τελευταίο σύνορο
χαμηλώνουν τα φώτα στο θάλαμο και σβήνουν
οι σιγανές πατημασιές.

Προσευχηθείτε
για τις σκοπιές που αγρυπνούν

Σταθμός Λιτοχώρου
Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου
από το
Δύσκολο Θάνατο

υγ No Llores mi nino
lagrimas, lagrimas en secretos ocultos...