Iστορίες για άτακτα παιδιά – Παραλειπόμενα Ι

Στο Σραόσα και στο Χοιροβοσκό

Εκείνη την εποχή τραβούσα χοντρό κόλλημα με το Skin. Όμως ο Χρήστος τραβούσε από την πρώτη νότα ακόμη πολύ μεγαλύτερο κόλλημα με οτιδήποτε ποτέ είχε κάνει ο Πέτρος που έγινε η πέτρα όπου στήριξε την αγάπη του για τη μουσική. Δεν θα ήλπιζα, δε θα φανταζόμουν καν, ότι θα μου παραχωρούσε το δικαίωμά του σε μια συνάντηση με ένα από τα ινδάλματά του - το μεγαλύτερο από τα ινδάλματά του.

Δεν υπήρχαν τότε ιδιωτικοί σταθμοί. Υπήρχαν μόνο τα κρατικά κι οι πειρατές. Είχαμε μια περίεργη συχνότητα στα βραχέα. Στους 1044. Με κυνηγούσε αυτός ο αριθμός πάντα – άλλη ιστορία αυτή, άλλη φορά. Κάναμε περίεργες εκπομπές. Κάτω απ το φως του φεγγαριού, σε μια παλιά έρημη αποθήκη... Μιλούσαμε για τους ήρωές μας. Κι ο Χάμμιλλ ήταν ένας απ αυτούς. Όμως, όσο κι αν μου άρεσε, το δικαίωμα στη συνέντευξη που μας προσφέρθηκε το ’χε ο Χρήστος. Εδώ επρόκειτο περί λατρείας. Ο βαρύς κι ολιγόλογος φίλος μου, βαθύτατος γνώστης της μουσικής, ανατρίχιαζε κάθε φορά που έλεγε το όνειρο της ζωής του: να ακούσει ζωντανά το Betrayed. Ουτοπικός. Δεν το έλεγε αυτό το τραγούδι ο Χαμμιλλ. Ποτέ. Δεν υπήρχε περίπτωση. Ήταν το δικό του τραγούδι, δεν μπορούσε να το ξαναμοιραστεί. Κι ήταν και το τραγούδι του Χρήστου που ονειρευόταν το αδύνατο.

When I began I was full of altruistic dreams,
Believed in princes and princesses, kings and queens -
Now I find they're all human inside,
All bitterness and pride,
So why shouldn't I be like that too?
It seems that I've forgotten all I tried so hard to learn;
It seems there's not an ounce of love or trust
anywhere in the world.

Ακριβώς γι αυτό, ο Χρήστος δεν άντεχε να πάρει τη συνέντευξη. Ούτε να τον πλησιάσει. Λατρεία. «Θα μου κοπούν τα γόνατα, θα μου κοπεί η μιλιά, μαλάκα». Και μου έλαχε ο κλήρος. «Μια ώρα με τον Πήτερ Χάμμιλλ». Το μόνο που μου ’δωσε ο Χρήστος ήταν μια στοίβα δισκάκια για υπογραφή.

Πήγα στο ραντεβού, μεσημέρι Σαββάτου. Ηλέκτρα Παλλάς, το πιο όμορφο ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης. Τον ειδοποίησαν ότι είχα φτάσει. Περίμενα ελάχιστα λεπτά, και φάνηκε από τη σκάλα. Ο αδύνατος άνδρας που κατέβαινε δυό δυό τα σκαλιά. Σπίντα σκέτη, νεύρο ολόκληρος! Χαρά Θεού, ουδεμία σχέση με τη μουσική του, όλο πλάκες. Μες σε μισή ώρα, είχε κατέβει κι ο ηχολήπτης, είχαμε αφήσει στην άκρη τη συνέντευξη, παίζουμε κυνηγητό στις σκάλες και γελούσαμε τα παιδιά. Ο Πέτρος που έχωνε παγάκια στην πλάτη μου για χαβαλέ δεν είχε καμμία σχέση με τη μουσική του. Ε, δεν άντεξα. Το είπα στο τέλος. Πήτερ, πως και με τέτοια μαύρη μαυρίλα στη μουσική, είσαι όλο χαρούλες στη ζωή; Ή κάτι πήρες σήμερα; Όχι, μου λέει, έτσι είμαι, γιατί έχω τη δυνατότητα να "βγάζω", να αποβάλω τη σκοτεινιά στη μουσική. Αν δεν είχα τη μουσική, δεν ξέρω πως θα ήμουν, δεν ξέρω αν θα άντεχα.

Friends - they're all harbouring knives
To embed in your back our of revenge, or spite,
Or indifference, or lack of other things to do -
In the end who's going to be a friend for you
When they kick you in the guts as your hand
holds out the pearl?
It seem that there is nothing left but
hatred and lust in the world.

Κάποτε αρχίσαμε να συζητάμε για την ελληνική μουσική. Κάποιος του είχε πει για το Ρεμπέτικο, κι είχε πάει και το είχε αγοράσει. Βινύλιο, ε; Το είχε ακούσει κι είχε πάθει πλάκα. Και με ρωτάει τη γνώμη μου. Του λέω πως, για μένα, μαζί με το Μεγάλο Ερωτικό είναι τα δύο τοπ ελληνικά αλμπουμ. Είπε ότι θ’ αγόραζε και το Χατζιδάκειο αριστούργημα - του το σημείωσα σε ένα κομμάτι χαρτί.

Στο τέλος με ρώτησε αν μπορώ να του μεταφράσω τους στίχους απο το Ρεμπέτικο και να τους στείλω. Είπα ναι, η άσχετη. Κονόμησα ένα ιδιαιτέρας αξίας αυτόγραφο, βεβαίως, και με το μονόγραμμα στο τέλος, αλλά ιδέα δεν είχα σε τι έμπλεκα. Τιμή και Δόξα στους μεταφραστές.

I don't give a damn anymore –
I've only wound up betrayed.
It's all been absolutely worthless -
All the efforts I've made to be gentle and kind
Are repaid with contempt,
Degraded by sympathy, and worthless kindness
And love that isn't meant.

Ιλαροτραγωδίας το ανάγνωσμα. Όπου η μικρή κτηνίατρος αγωνίζεται να μεταφράσει στίχους του Νίκου Γκάτσου. Που πας, κορτσούδιμ; Τι νομίζεις ότι είναι η ποίηση του Γκάτσου; Εξετάσεις του προφίσιενσυ; Ανακαλύπτω πως δεν μπορώ να μεταφράσω σχεδόν τίποτε. Ούτε μπορεί να με βοηθήσει κανείς από τους φίλους διότι άλλο πεζός κι άλλο ποιητικός λόγος, βεβαια, κι ακόμη πιο άλλο να κάνεις τέτοιες λέξεις αγγλικά – ακόμη τον καϋμό σε γλώσσα δυτική δε μπορώ να τον μεταφράσω. Μικρό θρασύ παιδί από τότε...

Παρέδωσα. Παρεδόθην. Περίπου ένα μήνα μετά – μετά από ξενύχτια και δυσκολίες και πείσμα που δεν οδήγησε πουθενά – στέλνω στον Πέτρο ένα απολογητικό γράμμα, τσάτρα πάτρα μεταφρασμένους δυο τρεις στίχους, ένας σωρός μισές εξηγήσεις, συμπληρώνω παραμύθια και ιστορίες ρεμπέτικες. Ήμουν πολύ μικρή για να σκεφτώ να κρατήσω αντίγραφο… Άσε που το έγραψα στο χέρι κι όχι στη γραφομηχανή. Το χα σκεφτεί, είχα και καρμπόν, αλλά μου φάνηκε αγένεια. Θα γελούσαμε πολύ αν το είχα κρατήσει. Στο "καϋμός" και στο "αμάν" είχα γράψει σωρό -το θυμάμαι. Και μιαν αναφορά σε μια χούφτα δικούς του στίχους. Δικούς του και του Χρήστου.

Τον είδες με τα μάτια σου, γιαγιά, τον βασιλέα;

Δεν είχε μιλήσει καθόλου. Ήρεμη, αριστοκρατική, λεπτή και κατάλευκη, απόφοιτος παρθεναγωγείου, γόνος μιας από τις γνωστότερες οικογένειες της Πόλης, άφηνε τον αδελφό της να κάνει όλη την κουβέντα. Μπήκε μιά για να ρωτήσει τι θέλω να με τρατάρει και δεν εμφανίστηκε παρά μόνο με το δίσκο γεμάτο, τα σπιτικά γλυκά και το δροσερό νερό. Συζητούσαμε το μύθο του μαρμαρωμένου βασιληά - ήμουν όλο το πρωί στο Μπαλουκλί, ύστερα στο Πατριαρχείο, τα τείχη, τη Μονή της Χώρας, την ΑγιαΣοφιά...

Ο αδελφός της, ένας πολίτης άρχοντας, που νοσταλγικά μιλούσε για το βίο τους παλιότερα στην Πόλη, μπορούσε άλλωστε να καλύψει το χώρο δέκα ομιλητών, τι δύο! Τη μια με μένα συζητούσε ελληνικά, την άλλη απευθυνόταν στο συνοδό μου στα κούρδικα, επιδεικνύοντας την πολυγλωσσία του, πράμμα συνηθισμένο μεταξύ των Πολιτών. "Έμαθα τα κούρδικα στο στρατό", μου είπε. Οι μειονότητες συναντώνται πάντα στα σύνορα...

Η δεσποινίς Μαρία δεν μιλούσε όλη αυτή ώρα. Μια φορά μπήκε, ίσα να δει πως όλα είναι καλά, καρφώνοντας βλέμμα τρυφερό στον αδελφό της κι αποχωρώντας αθόρυβη. Κι άλλη μία φορά ήρθε ενώ η κουβέντα γυρνούσε γύρω από το μύθο.

-Πέθανε ο βασιλέας, δεσποινίς Μαρία;

Σιωπή. Και μια κουβέντα να ανεβαίνει το λαιμό της και να αγωνίζεται να την καταπιεί. Επιμένω:

-Εσείς τι λέτε; Ζει ο βασιλέας, δεσποινίς Μαρία; ή πέθανε;

- Κοίτα κόρη μου –μάτια βουρκώνουν, φωνή πνιχτή- εμείς μάθαμε να μη μιλούμε, μα –το χεις κλειστό αυτό; ναι, δεσποινίς Μαρία, είναι κλειστό το κασετόφωνο- εμείς δεν μιλάμε μα μες στην καρδιά μας το ξέρουμε, ο βασιλέας μας ζει, μαρμάρωσε - μάτια γεμίζουν, τρέχουν-- κι εγώ σου λέω, και τα ψάρια στο Μπαλουκλή θα ξαναγυρίσουν στο τηγάνι, κι ο βασιλέας μας θα ξεμαρμαρωθεί, αλλιώς κανένας μας δε θα ζούσε κόρη μου, κανένας. Γιατί να ζεις αλλιώς; Γιατί να ζεις εδώ; Να σου φέρω λίγο νερατζάκι ακόμη, που το έκαμα με τα χεράκια μου;

λέει και σκουπίζει ευγενικά τα δάκρυά της, η δεσποινίς Μαρία των 72 Μαίων

Μνήμη Κωνσταντινουπόλεως, 1991

Στην Κατερίνα

Kαθώς άγγελος επί τάφου σαλπίζω άσπρα υφάσματα

Ενα πατριωτικό, λαϊκιστικό παραλήρημα

«Όπως έγινε γνωστό από το ΓΕΕΘΑ, βρέθηκε η κάσκα του αγνοούμενου Έλληνα πιλότου Κωνσταντίνου Ηλιάκη, καθώς και το survival kit με ελληνικές ενδείξεις».

Στα τρία και στα τέσσερα ξανθά σας χρόνια

Ξέρετε, χαρές μου, από χτες τι κάνω; Επιθυμώ. Να σας πάρω αγκαλιά, να φιλήσω τα μαλλάκια, να σφίξω τα δόντια, να κρατήσω τα δάκρυα, να φορέσω τα χρώματα και να σας μιλήσω για το μπαμπά. Για το μπαμπά σας που δε γνώρισα μα ξέρω. Θέλω να σας πω: ο μπαμπάς σας ήταν γενναίος κι όμορφος και παλληκάρι. Ο μπαμπάς σας σήκωνε το αεροπλάνο να πάει στον πόλεμο κι ήτανε πάντα πίσω. Έτσι του εύχονταν κι οι φίλοι του καθώς έπαιρνε στα χέρια την κάσκα, να ξεκινήσει: «Άντε, και πάντα πίσω!». Κι ήτανε πάντα πίσω. Πάντα ως προχτές.

Ο μπαμπάς σας ήταν από κείνα τα παλληκάρια που δεν πεθαίνουν και που έχουν πάντα τον εχθρό στη μπούκα τους. Μέχρι προχτές. Ο μπαμπάς σας.

Σκέφτομαι μόνη μου, έχει κολλήσει ο νους. Πως τάχα θα σας σήκωνε ψηλά στον αέρα, όπως κάνουν όλοι οι μπαμπάδες, θα σας σήκωνε και θα σας στριφογύριζε και θα παίζατε το αεροπλάνο και θα χαιρόταν, ελαφρύς όσο ποτέ, το δυνατό σας γέλιο. Βουουουμμμμ... Σκέφτομαι κείνες τις φορές που θα ήταν σίγουρος, όπως είναι πάντα οι γονείς, πως θα του μοιάζατε, πως στην αυλή του σχολείου θα τσακωνόσασταν κι εσείς ποιος μπαμπάς είναι πιο δυνατός, πιο σπουδαίος, ονειρευόταν περήφανος τη μέρα που θα πείτε «εμένα ο μπαμπάς μου είναι ο πιο δυνατός, εμένα ο μπαμπάς μου έχει ένα αεροπλάνο τόσο μεγάλο που τον πάει ψηλάααα στον ουρανό».

Ψηλά στον Ουρανό.

«Συνεργεία του Ναυτικού και της Αεροπορίας βρίσκονται στην περιοχή και συνεχίζουν τις έρευνες για τον εντοπισμό του αγνοούμενου σμηναγού. Στο σπίτι του πιλότου Κωνσταντίνου Ηλιάκη, στο Ακρωτήρι Ηρακλείου, η αγωνία κορυφώνεται. Ο 35χρονος σμηναγός έχει δύο παιδιά, ηλικίας 3 και 4 ετών και θεωρείται άριστα εκπαιδευμένος».

Ξέρετε τι κάνω από προχτές; μουρμουρίζω το ίδιο τραγούδι, το ίδιο και το ίδιο, και αναρωτιέμαι αν το έχει η μαμά στη δισκοθήκη, αν ο μπαμπάς σας σαν νανούριζε μ αυτό, όπως κι εγώ το γιό μου χρόνια πριν, με τα ίδια δάκρυα στα μάτια, κι αν όταν τον έπιανε κι εκείνον το παράπονο άλλαζε το τραγούδι στο ζεϊμπέκικο της Αφροδίτης και της Βούλας - Για ποιά Ελλάδα, ρε γαμώτο;

Ξέρετε τι κάνω από προχτές; Φοβάμαι. Φοβάμαι πως μπορεί, χρόνια μετά, να ξεχάσω το όνομά του. Κι ύστερα παρηγοριέμαι. Παρηγοριέμαι γιατί θυμάμαι ένα άλλο αγόρι ένα άλλο αγόρι ποτέ δε θα ξεχάσω κι είναι σα να θυμάμαι το μπαμπά σας μαζί του, κι έτσι θα έλεγε κι εκείνος, ξέρω, γιατί,

ξες τι είναι πατρίδα, μωρό μου; Ξέρεις εσύ, αγάπη μου; Να πω; Πατρίδα είναι ο τόπος ο αδελφοποιτός, που του χαρίζεις το αίμα από τα γόνατά σου, τον φρέσκο πόνο, που σου φανερώνει που κρύβει τις γυαλόπετρες και που φυτρώνει τις πιο ζουμερές του πικραγγουριές, που τα κορίτσια του είναι τα πιο όμορφα και τα αγόρια του γεννιούνται ποιητές και ίκαροι έτοιμοι να καούν ψηλά, πιο ψηλά από όλους, απ όλους

γιατί ματώσαμε τις ίδιες πέτρες, κι έτσι θα θυμάμαι και το μπαμπά σας και δε θα ξεχνώ. Λεγόταν Έκτορας αυτό το αγόρι, Έκτορας Γιαλοψός. Μεγάλωνε λίγα στενά πιο κάτω από το πατρικό αλλά μαζί δεν παίξαμε. Ήταν μικρότερος, βλέπεις. Σκέφτομαι καμμιά φορά μήπως το μάλωσα επειδή πετάχτηκε με καμμιά μπάλα στο δρόμο, μήπως καμμιά φορά βιαζόμουν και το λάσπωσα περνώντας δίπλα με τα αμάξι, εκεί στις λάσπες και τις λακούβες της Πετρούπολης που μεγάλωνα, εκεί στις λάσπες και τις λακούβες των Νέων Λιοσίων που μεγάλωνε, μήπως του ανακάτεψα τα μαλλάκια, να έτσι, ή μπας και του έκλεισα το μάτι την ώρα που βουτούσε καραμέλλες απ’ το Χαντρινό και κόκκινα μολύβια με γόμα από το βιβλιοπωλείο της Ελαιών.

Πρέπει να φύγω τώρα, να, πάρτε από ένα μάγουλο ο καθένας γιατί λαχταράω το φιλάκι σας, μα πριν φύγω να σας πω πως, όταν το αγόρι σκοτώθηκε, με το αίμα του βαφτίστηκαν οι πέτρες που μάτωσαν τα γόνατά του, βαφτίστηκε το στενό που κρυφοκοίταζα τα αγόρια, βαφτίστηκαν οι λάσπες κι οι λακκούβες, οι πικραγγουριές και οι γυαλόπετρες, οδός Σημαιοφόρου Έκτορα Γιαλοψού.

Σημαιοφόρος. Νομίζουν πως είναι βαθμός, κι όχι πολύ υψηλός. Μα, ο Έκτορας κι ο μπαμπάς σας ξέραν πως είναι αλλοιώς.

Κι έτσι διδάχθηκα πως συναντιέσαι με κείνους που ματώσατε το ίδιο χώμα.

Μη γράψετε τίποτε για το κείμενο, παρακαλώ σας. Αν θέλετε γράψτε ένα Αντίο του παλληκαριού, θα κοιτάξω να βρούμε τρόπο να το στείλουμε στα παιδιά του, να μη νοιώσουν κάποτε πως κανείς δεν νοιάστηκε που ο πατέρας τους σκοτώθηκε.

Ο τίτλος του Ελύτη. Οι ειδήσεις από το in.gr. Το "Τραγούδι του Χελιδονιού" έγραψε η Χαρούλα Αλεξίου, να νανουρίσει τη μέλλουσα θλίψη της μικρούλας Αναστασίας Ισαάκ. Οι εικόνες από εδώ

The Woman Who Would Be Queen

Ήταν η περίοδος του πρώτου πολέμου στον Κόλπο, που η μοίρα μας έφερε, με τον αδελφό, στα προσκυνήματα.

Ξεκινήσαμε από την Αλεξάνδρεια για Κάιρο, με ταξί. Ζητήσαμε από τον ταξίαρχο να μας περάσει από το Ουάντι εν-Νατρούν, την έρημο της Νιτρίας και των αγίων. Δεν είχε ξαναπάει αλλά με υπομονή και μπόλικες ερωτήσεις φτάσαμε στο Ουάντι, αφού διασχίσαμε τον ξερό κι άγονο τόπο και κάτι χωριουδάκια χτισμένα με τσιμεντόλιθους και πανιά.

Τα τέσσερα μοναστήρια. Η μονή των δύο ρωμαίων αγίων- Ντέιρ Μπαραμούς. Η μονή του Αββά Μακαρίου- Ντέιρ Αμπού Μακάρ – και του Ματθαίου του Φτωχού, του Μάττα Ελ Μεσκίν, την ευχούλα του να έχουμε. Η μονή Αμπού Μπισόι, του Αββά Σισώη. Η μονή Αλ-Σιριγιάνι, των Σύριων, για σεργιάνι. Πανω από χίλια κελιά ερείπια λίγο πιο βαθιά στην έρημο.

Έχω μια φωτογραφία στην έρημο. Η άμμος και εγώ. Πρώτη φορά στη ζωή μου ένοιωσα την ομιλία αμαρτία. Διατάρασσε την αλήθεια του τόπου που δεν επιτρέπει σε τίποτε να κρυφτεί.

Η καρδιά μου έμεινε στη μονή του Αγίου Μακαρίου. 12 μοναχοί πήγαν να ξαναδώσουν ζωή στον τόπο των πατέρων που ΄χε ερημώσει. Οι απόστολοι της αγάπης. Ο ένας, ο ξεχωριστός, ο Μάττα, ο Ματθαίος ο πτωχός. Τόσα είχα ακούσει, μα δεν τον γνώρισα. Ασθενούσε. Μαζί του απ την αρχή ήταν ο αρχοντάρης, ο Ιερεμίας, ο Τζερεμάια μου. Ανέλαβε εμάς τους ασθενείς.

Η πρώτη εικόνα. Ερείπια περιβόλι. Πανω από 100 μοναχοί όταν πήγαμε. Ανθίσανε κήποι μες στην έρημο. Εργάτες απ τα γύρω χωριά τρώνε ψωμί, ανθίσανε και τα χωριά της ερήμου.

Στο μοναστήρι, διακόσια κελλάκια γύρω από την αυλή. Όλα στο χρώμα της άμμου – μπας και περάσουν οι αγαρηνοί χωρίς να σφάξουν, χωρίς να ποτίσουν την έρημο αίμα κι άλλο αίμα. «Πόσες φορές μας σφάξανε δε θυμόμαστε». «Μας σφάξανε», λένε, θανάτω θάνατον πατήσαντες.

Ο Τζερεμάια. Το άνθος της ερήμου. Μεσήλικας. Χαμογελαστός. Μόλις τον ειδοποίησαν πως ήρθαν ορθόδοξοι, έτρεξε να μας δεχθεί ο ίδιος. Άνοιγαν δρόμο οι αδελφοί καθώς ερχόταν προς το μέρος μας, με το περισσευόμενο ύφασμα απ το ρασάκι του να μένει πίσω, νικημένο απ’ τη χαρά. Μας αγκάλιασε, μας φίλησε, μας κάθησε να μας τρατάρουν. Οι αδελφοί, χαρούμενοι, είχαν μαζευτεί ένα γύρο, να τον ακούν διψασμένοι να μεταφράζει κάθε κουβέντα μας.

Ο αδελφός είχε μαζί μια εικονίτσα πλαστική, όση δα, τον Αρχάγγελο του Μανταμάδου. Την έβγαλε από την τσέπη του στήθους, τη φίλησε κι άρχισε να τους λέει πως ο Αρχάγγελος παρήγγειλε τούτο το «πορτραίτο», το χτισμένο με αίμα και σώμα και χώμα. Κι ο Τζερεμάια μετάφραζε κι οι αδελφοί σταυροκοπιούνταν κι ο Τζερεμάια μετάφραζε κι οι αδελφοί δακρύζαν, τόσες φορές το αίμα τους και το σώμα και το χώμα αυτό ζυμώθηκαν στη λάσπη που χτίζει Αρχαγγέλους, κι ο Τζερεμάια μετάφραζε και δάκρυζε και πήρε την εικονίτσα και την καταφιλούσε κι ύστερα πέρασε στους άλλους αδελφούς, ένα κομμάτι πλαστικό, τόσο δα, ποτισμένο δάκρυα, γεμισμένο φιλιά. Κι όταν ο αδελφός τους το χάρισε είδα τι πάει να πει πανηγύρι στον ουρανό...

Ο Τζερεμάια μας πήρε από το χέρι.

Να πάμε να ασπαστούμε τους αγίους. Να αφήσουμε σημείωμα στον Άγιο, να μας προσέχει, να προσέχει όσους αγαπάμε.

Να προσκυνήσουμε στην εκκλησία. Να μας δείξει τις νωπογραφίες στο ιερό. Μπήκαν εκείνος κι ο αδελφός μες στο ιερό. Έμεινα απ έξω και κοιτούσα ένα υπέροχο ευαγγέλιο, με τα γράμματα ζωγραφιές. Δεν κάνει να μπω στο ιερό ήξερα.

- Έλα, έλα, τι κάθεσαι εκεί; Έλα να δεις!

Ο Τζερεμάια γελαστός με προσκαλούσε μα ντράπηκα, δεν μπήκα. Είπα:

--Όχι, πάτερ, δεν πειράζει, αφού δεν επιτρέπεται.

Και συννέφιασε ο Τζερεμάια ο ήλιος μου, και με κοίταξε αυστηρά και μου ΄πε:

-Ξέρεις ποια είσαι; Ξέρεις ποιος είναι ο πατέρας σου;

Τον κοίταξα σα χάχας – δεν πήγε ο νους μου. Συνέχισε, πάντα αυστηρά:

--Ο πατέρας σου είναι ο Βασιλεύς των Βασιλέων. Και μια πριγκίπισσα πάει παντού!

Ένας Αληθινός Φόρος Τιμής στο Μποτερό

Αντιγράφω από το σχετικό μέηλ των καλλιτεχνών που οργανώνουν συγκέντρωση- φόρο τιμής στο Μποτερό, δηλαδή διαμαρτυρία κατά των αμερικάνικων εγκλημάτων στο Αμπου Γκραϊμπ.


"Σήμερα, Δευτέρα, 22 Μαίου, στις 20.00, εγκαινιάζεται στην Εθνική Πινακοθήκη Αναδρομική Έκθεση του Μεγάλου Κολομβιανού Ζωγράφου Φερνάντο Μποτερό.

Ο ζωγράφος παρουσιάζει με αυτή τη ευκαιρία και την ενότητα έργων του - διαμαρτυρία για τους βασανισμούς κρατουμένων στις φυλακές του Αμπού Γκράιμπ, από τους βορειοαμερικάνους δεσμοφύλακές τους, αλλά και σε όλα τα μαύρα κελιά της υπερδύναμης ανά τον κόσμο.


Η ομάδα Καρατρανσαβαγκάρντια καλεί τους επισκέπτες της έκθεσης σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τους βασανισμούς κρατουμένων, στις 21.00, στον έξω χώρο της Πινακοθήκης, και σε πορεία μέχρι την πρεσβεία των ΗΠΑ στις 21.30. Η πορεία δεν θα έχει συνθήματα και θα διαλυθεί αφού οι μετέχοντες κρεμάσουν πανώ με αντίγραφα έργων του Μποτερό στα κάγκελά της.

Ομάδα Καρατρανσαβανγκάρντια"

Παρακαλώ, όσοι μπορείτε, διαδώστε το.
Μιραντολίνα

H elite, πέρα από τις φρυγανιές

Επειδή ήδη έχουμε καταχραστεί τα σχόλια της Κούκλας μας, μια υπενθύμιση προς τον Αρτάκη


"Η κοινωνική απομόνωση (των δημιουργών) είναι ένα χαρακτηριστικό φαινόμενο της αστικής εποχής. Όρισμένοι διανοητές απολάμβαναν τη μοναξιά και αγωνίζονταν να παραμείνουν σ' αυτή. Μερικές φορές παρατηρούσε κανείς το φαινόμενο της μοναξιάς μιας ολόκληρης ομάδας διανοουμένων. Στό Μεσαίωνα, η Ελλάδα είχε θρησκευτικό πολιτισμό πραγματικά «οργανικό». Ό πολιτισμός εκείνος αγκάλιαζε έναν ολόκληρο λαό.

Αυτό όμως ήταν κάτι το ολότελα διαφορετικό από αυτό πού συμβαίνει στη δημοκρατική μας εποχή. Γιατί τότε οι μάζες ζούσαν μέσα σ' έναν ιεραρχημένο κόσμο, θρησκευτικά καθιερωμένο- Ακόμα δεν είχε επισυμβεί το χάσμα ανάμεσα στους δημιουργούς καί το λαό. Ήταν ένας πολιτισμός «κοινωνικής επιταγής», αλλά μιας επιταγής πού δεχόταν και είχε ως προϋπόθεση την ποιοτική αριστοκρατική αρχή της δημιουργίας. Ό πολιτισμός εκείνος αγνοούσε τον ατομοκρατισμό της Αναγεννήσεως καί της αστικής εποχής. Ήταν ένα συλλογικό έργο.
Ό πολιτισμός της αρχαίας Ελλάδας είχε μέσα του αυτό το στοιχείο της «κοινωνικής επιταγής» σε υψηλότερο βαθμό από όσο γενικά πιστεύεται. Δεν είχαμε τότε μια «καθαρή» τέχνη, γιατί ή τέχνη εκπλήρωνε ένα κοινωνικό ρόλο• υπηρετούσε τη συλλογικότητα. Ό πνευματικός πολιτισμός ήταν ταυτόχρονα έργο ενός ολόκληρου λαου καί μαζί έργο αριστοκρατικό. Ό συνδυασμός αυτός της λαϊκότητας καί της οργανικής ποιότητας στον πνευματικό πολιτισμό είναι χαρακτηριστικό των πρώιμων «οργανικών» εποχών".

Πάμε στα μουσεία, τώρα

"Στην εποχή μας, πού τείνει σ' ένα μη οργανικό κολλεκτιβισμό, όλα έχουν αλλάξει. Οι μάζες επικοινωνούν με τον πολιτισμό κι η επικοινωνία αυτή είναι σωστή και αναγκαία. Γιατί ο λαός δεν πρέπει να παραμένει στο σκοταδισμό. Στο παρελθόν οι μάζες συμμετείχαν στον πνευματικό πολιτισμό με τη βοήθεια της θρησκείας, κι οι πνευματικοί τους θησαυροί ήταν σχεδόν αποκλειστικά θρησκευτικοί- Ακριβώς χάρη σ' αυτή την επικοινωνία γινόταν πραγματικότητα ή επαφή των λαϊκών μαζών με την πνευματική αριστοκρατία. Μόνο ή θρησκεία είναι ικανή να πραγματοποιήσει μια παρόμοια συγχώνευση. Ούτε ή φιλοσοφία, ούτε ή επιστήμη, ούτε ή τέχνη ή ή φιλολογία δε διαθέτουν αυτή την ικανότητα. Κάθε υψηλής ποιότητας πολιτισμός που δεν έχει θρησκευτική φάση χωρίζεται αναπόφευκτα από τη λαϊκή ζωή κι έτσι δημιουργείται μια απομονωμένη πνευματική αριστοκρατία που αναγνωρίζει φανερά την αχρηστία της."

τελος, για τα καθ ημάς, διότι εδώ γεννηθήκαμε, βρε αδελφέ, κι όχι στη Ρώμη

"H κοσμική τέχνη ακολουθεί τους οπτικούς νόμους πού ρίχνουν το δίκτυ των πάνω στα πράγματα και τα θέτουν σε μία σειρά για να σχηματίσουν ένα ομογενές δράμα του κόσμου των πραγμάτων. Εϊναι οι νόμοι του κόσμου της πτώσεως, της εξωτερικότητας, του χωρισμού. Η ενότητα της πράξεως, ιδού το δίκτυ του χρόνου, η ενότητα της προοπτικής, ιδού το δίκτυ του χώρου, ένα κιγκλίδωμα σχηματισμένο από a priori μπαίνει ανάμεσα στο μάτι και στα πράγματα. Είναι μία «άποψη» γεμάτη από οπτική απάτη, χρήσιμη για την καθημερινή ζωή, αλλά όχι το μάτι ολόκληρο, δηλαδή ή σύνθεση όλων των απόψεων.
Η πιο περίεργη απάτη ειναι το βάθος ενός πίνακα με το οπτικό παιγνίδι των γραμμών πού πλησιάζουν μεταξύ των ενώ απομακρύνονται απ' τον θεατή προς ένα βάθος ολότελα προσποιητό. Ο κυβισμός και η σύγχρονη τέχνη ζητούν να ξεγλυστρήσουν απ' τους νόμους αυτούς, αλλά η ανάλυση των εξαρθρώνει, αντιθέτει και δεν ξαναδομεί.
Οι αγιογράφοι δεν αγνοούν τίποτε από τις «τεχνικές», άλλα δεν τις κάνουν ποτέ όρο της τέχνης των. Αυτή είναι ολοκληρωτικά αναίσθητη στην υλική πραγματικότητα, όπως παρουσιάζεται στην συνηθισμένη οπτική, επιβάλλει στον θεατή τις ιδικές της αρχές και τον διδάσκει την αληθινή θέα. Είναι μία ολάκερη τέλεια επιστήμη, πού κάνει αισθητόν, σχεδόν «απτόν», τον κόσμο του «νοητού». Έτσι οι σχέσεις των πραγματικών διαστάσεων των όντων και των πραγμάτων δεν μπαίνουν καθόλου μέσα στην εικόνα, αφού αυτή δεν ιχνογραφεί την φύση, αλλά χαράσσει την σχηματική της απεικόνιση δείχνοντας την εσωτερικευμένη με την υποταγή της στο ανθρώπινο πνεύμα. Πραγματεύεται τον χώρο και τον χρόνο με μία ολοκληρωτική ελευθερία, αφήνοντας πολύ πίσω της όλες τις τολμηρότητες των αφηρημένων ζωγράφων. Το παν ξετυλίγεται έξω απ’ τον χώρο-δεσμωτήριο, η θέση των θεμάτων και το μέγεθος των καθορίζονται απ' τα μάτια του πνεύματος, κατά την ιδική των και ανεξάρτητη αξία".

Στα περί προοπτικής ολίγον θύμισα εικαστικώς τους Ιάπωνες αδελφούς, αλλά αξίζει να δείτε πιο πολλά για τα ουκίγιο-ε. Όλα τα έργα που απεικονίζονται είναι του λαού τους.

Το πρώτο και το δεύτερο απόσπασμα του εκ Μαρξιστων Νικολάου Μπερδιάγεφ, το τρίτο του Παύλου Ευδοκίμοφ. Όλες οι επισημάνσεις δικές μου.

Philip Knightley: «Το πετρο-ευρώ πίσω από την κρίση»

Ο Φίλιπ Νάιτλυ, πολύπειρος πολεμικός ανταποκριτής, κορυφαίος δημοσιογράφος-ερευνητής, μιλάει στη Μιραντολίνα για την αμερικάνικη επιθετικότητα κατά του Ιράν. Η Μιραντολίνα ευχαριστεί για την τιμή και μεταφέρει.

Είναι ένας από τους σημαντικότερους ευρωπαίους δημοσιογράφους και συγγραφέας ενός από τα βιβλία που καθόρισαν τη ζωή μου, του The First Casualty-From the Crimea to Kosovo: The War Correspondent as Hero, Propagandist and Myth Maker. Αυτή την έκδοση έχω, δηλαδή – η νέα κι εμπλουτισμένη έχει τίτλο The First Casualty-From the Crimea to Iraq: The War Correspondent as Hero, Propagandist and Myth Maker.

Για όποιον έχει εργαστεί σε πολεμικές ζώνες, αυτό το βιβλίο του Φίλιπ Νάιτλυ είναι εγχειρίδιο ζωής κι αλήθειας, ένας σημαντικός απολογισμός του πολέμου της δημοσιογραφίας εναντίον της εξουσίας, από το 1850 ως σήμερα (νικητής η εξουσία, προς το παρόν).

Αποτόλμησα να του γράψω, μετά τη συνέντευξη με τον Ιάσονα Αθανασιάδη (του οποίου το πιο πρόσφατο άρθρο του για τις αμερικάνικες επιχειρήσεις στο Ιραν, είναι στην αγγλική και θα το βρείτε εδώ). Δεν έστειλα ερωτήσεις στον κο Νάιτλυ. Ζήτησα απλά τη γνώμη του για την κρίση. Και μου την έστειλε:

«Κανείς στο δυτικό κόσμο δεν ξέρει αν πράγματι το Ιράν αναπτύσσει πυρηνικά όπλα ή όχι. Όμως, το Ιράν έχει λόγους να αναπτύξει τέτοια όπλα. Μπορεί να επιχειρηματολογήσει επ αυτού. Να πει ότι όλες οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις κατέχουν ατομική βόμβα. Η Κίνα έχει ατομική βόμβα. Η Ινδία και το Πακιστάν έχουν ατομικές βόμβες. Το Ισραήλ έχει ατομικά όπλα (αν και, το Ισραήλ ούτε διαψεύδει ούτε επιβεβαιώνει, όμως κανείς δεν το αμφισβητεί). Με λίγα λόγια, το Ιράν είναι περικυκλωμένο από χώρες που έχουν ατομικά όπλα ενώ το ίδιο δεν έχει.

Γιατί, λοιπόν, είναι μια χαρά να έχουν αναπτύξει τέτοια όπλα η Ινδία ή το Πακιστάν, αλλά όχι το Ιράν; Αν η Δύση ανησυχεί τόσο για την εξάπλωση των πυρηνικών όπλων, γιατί απλώς παρακολουθούσε απλώς όταν το Πακιστάν όχι μόνο ανέπτυξε την ατομική βόμβα αλλά επέτρεψε και στον πατέρα της, το Δρ. Χαν, να πουλήσει μέρη και τεχνογνωσία σε κάθε ενδιαφερόμενο; Μήπως οι ΗΠΑ επιθυμούν να επιτεθούν στο Ιράν έτσι κι αλλοιώς και η ατομική βόμβα είναι το πρόσχημα;
Λάβετε υπ όψιν σας το εξής: το αμερικάνικο δολάριο εξασθενεί. Κάποτε το πιο επιθυμητό νόμισμα στον κόσμο, έχει πια χάσει τη λάμψη του. Όταν οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν το πρότυπο του χρυσού επί προεδρίας Νίξον, για να διατηρήσουν την παγκόσμια εμπιστοσύνη στο νόμισμά τους στηρίχθηκαν στο γεγονός ότι η τιμή του πετρελαίου μετράται με δολάρια. Ως σήμερα, το σύστημα αυτό δούλεψε. Όμως, έγιναν κάποιες κινήσεις ώστε να πειστούν οι πετρελαιοπαραγωγές χώρες να εμπορεύονται το πετρέλαιο σε άλλα νομίσματα, όπως λχ το ευρώ, εγκαταλείποντας το δολάριο. Κάτι τέτοιο θα είναι καταστροφικό για την αμερικάνικη οικονομία, εάν συμβεί.

Τρεις ήταν οι χώρες που ηγήθηκαν της εκστρατείας για το πετρο-ευρώ: Το Ιράκ, το Ιράν κι η Βενεζουέλα. Ξέρουμε τι συνέβη στο Ιράκ. Τώρα η Κοντολίζα Ράις δηλώνει ότι πρέπει να υπάρξει αλλαγή καθεστώτος στη Βενεζουέλα. Μάλλον θα αποτελεί σύμπτωση το γεγονός ότι οι ΗΠΑ επιθυμούν αλλαγή καθεστώτος και στο Ιράν. Υπάρχει πιθανότητα η κουβέντα περί ατομικής βόμβας να είναι προπέτασμα καπνού για τα αληθινά κίνητρα της Ουάσιγκτον;»

Ο Φίλιπ Νάιτλυ ήταν ένας εκ των επικεφαλής της ομάδας ερευνητικής δημοσιογραφίας Insight, των Καιρών του Λονδίνου, από το 1965 ως το 1985. Η ομάδα αυτή έφερε στο φως το σκάνδαλο της θαλιδομίδης, την υπόθεση Προφιούμο, την υπόθεση των κατασκόπων του Καίμπριτζ κ.α.

Έχει βραβευθεί δύο φορές με το βρετανικό βραβείο Δημοσιογράφος της Χρονιάς, μια τιμή που είχαν μόνο δύο δημοσιογράφοι στην ιστορία – ο δεύτερος είναι ο Τζων Πίλτζερ. Έχει λάβει το βραβείο καλύτερου πολεμικού ανταποκριτή μετά την Γρανάδα.

Την λίστα των λοιπών βραβείων του, όπως και τη λίστα των διακεκριμένων συνδαιτυμόνων του, θα τη βρείτε εδώ. Ακόμη περισσότερα, στην αυτοβιογραφία του A Hack's Progress. Κι ένα ωραίο του άρθρο περί του σημερινού Tύπου εδώ.

Beautiful Losers - part I - The truth is out there

Ένα παλιό προσωπικό παράφωνο τραγούδι που έταξα σε έναν καινούριο φίλο

Έλεγα να το βάλω στο θρήσκευμα στην ταυτότητά μου, αλλά μετά κατάργησαν το θρήσκευμα και έμεινα αμανάτι. Είμαι τόσο loser που δεν κατάφερα ούτε αυτό να δηλώσω επισήμως, πάει να πει. Γάμησέ τα. Αλλά ευτυχώς υπάρχει το ίντερνετ. Κάτι σαν τα σχολεία δεύτερης ευκαιρίας. Οπότε, οφείλω σε όλους εσάς τους επιτυχημένους εκεί έξω, all you winners out there, ένα μεγάλο «ευχαριστώ», διότι μου δίδετε την ευκαιρία να το πράξω σήμερα, από τούτο δω το βήμα. Κυρίες και κύριοι, αυτό το ευλογ έπρεπε να λέγεται λουζερ δοτ ευλογoσποτ. Αλλά, εισέτι μίαν, απέτυχα οικτρά. Κάποιος, λιγότερο λουζερ, με πρόλαβε…

Το κάνω επίτηδες. Από μικρή ήθελα να ’μαι ο τίτλος. Την πετριά την είχα φάει από τοσοδούλα. Είχα μιαν απέχθεια στους νικητές. Δεν πα να γράφαν την ιστορία, την αρχή της, το τέλος της και όλα τα πρήκουελ και τα σήκουελ... Δεν συνεκινούμην. Από το Βιτγκεστάιν προτιμούσα τις κατεστραμμένες οξυζενέ ξανθιές της παλαιάς εθνικής Λαρίσης Βόλου. Επιμένω. Τι ξέρει αυτός, αδελφέ μου; Μπας και του έσπασε ποτέ κανένας δυό ντουζίνες πιάτα, με τα μάτια γεμάτα δάκρυα ενώ το έκο έκο έκο γέμιζε τον αέρα «γεννήθηκες για την καταστροφή»;

Από πρότυπα κι αν είχα ψωνίσει νωρίς από σβέρκο..
Εφηβεία, και τη συνάντησα πρώτη φορά.
Κείνη τη loser του Λεονάρδου Κόεν, τη Σουζάνα την καραβοκύρισσα.
Έστριψα για χάρη της και
χωρίς να το καταλάβω
βρέθηκα να ζω το Ουρλιαχτό , δη μπαλκαν εντίσιον.
Πήγαινα σε κηδείες και μετά πήγαινα στα μπαράκια.
Φορτωνόμουν δίσκους-κάλεσμα.
Ήμουν η μουσική σε ένα ανήλιαγο υπόγειο, σε ένα μικρό ισόγειο,
ήμουν μουσική για να μπορώ να ταξιδέψω.

Τραγούδι- τραγούδι αγκάλιασα τον κόσμο και φτου κι απ την αρχή.

Οι πιο όμορφοι άνθρωποι που γνώρισα ήταν ταπεινοί σα το ραδίκι
(πριν το τραγουδήσουν οι Στόουνς και πάρει κι αυτό ψηλά τον αμανέ).
Οι δάσκαλοι, οι εραστές, οι φίλοι,
σταυρόσχημοι αστερίες,
κουτσουρεμένοι στο όνομα της αγάπης.
Ζωή και αγάπη στις παρυφές.
Στα χωράφια των beautiful losers.
The ugly who have the music.

Έθαψα, θρήνησα, αγάπησα, κομματιάστηκα, γέννησα, σκότωσα στις παρυφές.
Σπασμένη σκονισμένη φωτεινή μαρκίζα,
έργο της Χρύσας,
έπαιξα κυνηγητό με τον Πέτρο στις σκάλες του Ελέκτρα,
μου χτύπησαν την πόρτα το ξημέρωμα,
στόλισε τα μαλλιά μου με φτερά ο καλός γιατρός,
ήπια κιλά κονιάκ στο Μπερλίν, αρνήθηκα το Γιώργο,
σύστησα τον Παρθενώνα στο Ράντυ,
μου ταιριάξαν μόνο παπούτσια από τον τόπο μου,
έφτιαχνα σκουλαρίκια συρμάτινα τα βράδυα,
έστηνα πάγκο και ψιλοτραγουδούσα,
φίλησα το Τζόναθαν για το μαγαζάκι της γωνίας,
πουλούσα βιβλία έξω από τη λέσχη,
ο Μπλίξα έκλεψε για χάρη μου την σπηλαιώδη υπογραφή,
το άγνωστο αγόρι μου τραγουδούσε το Ice Cream Man,
πλατεία Ναυαρίνου ξημερώματα,

έπεισα το Γκρέγκ να δοκιμάσει μανούρι,
ακούγαμε φρέσκα βινύλια με το Θοδωρή στον ημιόροφο,
κολλούσα αφίσσες με το Νταλάρα, δεκαπέντε δραχμές το κομμάτι,
κρύωσα χωρίς αγκαλιά, με έδειχνε όταν τραγουδούσε Juke box baby,
δραπέτευσα από αγκαλιά, κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη,

παρακάλεσα, μέθυσα, ξεφτιλίστηκα,
έπεσα κάτω να λασπώνομαι
βάζει εκείνος ένα χέρι να σηκώνομαι
με σκαρφάλωσαν ποντίκια,
με τυράννησαν παραξενες αρρώστειες,
με ζωγράφισαν τα πιο όμορφα αγόρια,
κοιμήθηκα σε παγκάκια,
ξέρασα σε τουαλέτες χωρίς καπάκι, με καπάκι, σπασμένες, καινούριες,
μου γράψαν τραγούδια τα πιο όμορφα αγόρια,
κοιμήθηκα σε σκάλες,
χόρεψα τη μουσική την ώρα που γεννιόταν,
μου γράψαν ποιήματα τα πιο όμορφα αγόρια,
διατάραξα την κοινή ησυχία,
ψήφισα Σινάτρα στις εκλογές,

είδα την Κατερίνα τρία κλικ αριστερά,
μου κρατούσε η Στέλλα το χέρι,
το μέλι μου έβαζε τα δάκρυα,
οίδα τον Αντώνη, τον Τάσσο, τον Σάββα
το ατελείωτο προσκλητήριο της αγάπης
τα πιο όμορφα αγόρια,
έμαθα να αγαπάω το φόβο στα μάτια τους πιο πολύ από τη μοναξιά μου,
πέρασα 53 ώρες σερί μες σε λεωφορεία,
20 στη θύρα τέσσερα,
ήπια 2.542 λίτρα ρούμι, ρούμι σκέτο, κοκτέιλ με ρούμι,
κατέστρεψα πέντε κόπιες του trout mask,
τέσσερις του lonely hearts club band και 62 βελόνες πικάπ,
έκανα ωτοστόπ στην έρημο,
είπα του Τζώννυ ότι είναι πουλημένος,
έχασα τον άγγελό μου σε ένα φανάρι,
με φίλησε η Λιλή, ναι ρε, κι η Μαριώ, όταν
κομμάτια
χόρεψα τον μόνον της ζωής μου ζεϊμπέκικον,
βρήκα τον άγγελό μου στο ίντερνετ,
προσευχήθηκα με δάκρυα, προσευχήθηκα πετώντας, προσευχήθηκα θυμωμένη,
δεν προσευχήθηκα,
είμαι εδώ και
δε θυμάμαι πότε ονειρεύτηκα τελευταία φορά,
δεν θυμάμαι αν ονειρεύτηκα ποτέ.

Είμαι Loser.

Στο νεκροκρέβατο μας ο καθείς τώρα.
Και κοίτα να σκεπαστείς καλά.
Εσείς οι winners είστε ευαίσθητοι στο κρύο.
Καλή αντάμωση.

Happy Birthday του γιού

Είμαι ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου γιατί η ζωή, το σύμπαν και τα πάντα μου τον εμπιστεύτηκαν. Ελπίζω να φανώ αντάξια της τιμής. Κι ελπίζω η απάντηση να είναι 42 ή και κάτι παραπάνω, σε χρόνια, για να χαρώ την ευτυχία της παρουσίας του.

Το τραγουδάκι το είπαμε εμείς ελληνικά κι αγγλικά και το είπε μόνος του...κινέζικα

Γεννήθηκε Τρίτη 13 Μαΐου του 1997. Τρίτη και δεκατρείς. Η καισαρική είχε κανονιστεί για τις 14 του μηνός. Είχα πει στο γιατρό ότι, αφού μπορούσα να διαλέξω, ε, ας τον γεννούσα άλλη ημερομηνία. Μη μου πει αργότερα «μα, Τρίτη και 13 διάλεξες;». Τρίτη και 13 διάλεξε. Έσπασαν τα νερά με το που πήρε να ξημερώνει. Είχε χιούμορ πριν καν γεννηθεί. Και το αυτεξούσιον, επίσης.

Αααα, κι όπως ανακαλύψαμε χτες, έχει γενέθλια την ίδια ημέρα με την δεσποινίδα Περαβρεχοπούλου. Αυτό που το πας;

Χτες γιόρταζε, λοιπόν, τα έννατα γενέθλια. Όσο για μένα, γιορτάζω κάθε μέρα, κι ας το ξεχνάω κι ας γίνομαι αχάριστη. Όπως έγραψε και στην κάρτα που μου έφτιαξε «άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε, ας κάνουμε που και που και καμιά αταξία».

Σαββατοκύριακο της διπλής γιορτής στο σπίτι μας, λοιπόν. Για να σας κεράσουμε, ετοίμασε ο αυτοκράτωρ κάτι μεζεδάκια εξαιρετικά. Τα έχω βαφτίσει

10 ατάκες που συγκλόνισαν τον κόσμο (μου)

όχι ότι έχει τη μαμά που έχει (κτηνίατρο εννοώ, βρε!), αλλά με τα ζώα τα πάει πρίμα!

«Αντίο, Μουλάν!» (κουνώντας το χεράκι προς τη μεγάλη οθόνη, στο τέλος της πρώτης ταινίας που είδε σε σινεμά).

«Μαμά άσε με γιατί τα πήρα στο θρανίο!»

«Ρε μαμά, δε μπορώ να λέω στο σχολείο ότι είμαστε αντιεξουσιαστές γιατί κανένας δεν καταλαβαίνει τι λέω! Εγώ θα λέω ότι ψηφίζουμε ΚΚΕ!»

«Παρακαλώ, προηγούνται οι κυρίες!» (Στο νηπιαγωγείο, όταν η κυρία του προσέφερε το ίδιο κουτί μαρκαδόρους να διαλέξουν εκείνος κι η διπλανή του)

Γεννημένοι ινδιάνοι κι οι δυό οι φίλοι- που να τους δείτε να κάνουν σήματα καπνού!

«Εμείς κυρία, στην οικογένειά μας, είμαστε όλοι πολύ έξυπνοι. Κι ο πιο έξυπνος απ’ όλους είμαι εγώ».(στη δασκάλα της πρώτης δημοτικού)

«Είσαι αρχαία, ρε μαμά, γίνε και λίγο κουλ!» (κουλ: αυτός που του αρέσει ο Ρουβάς κι η Παπαρίζου)

«Τι να μας πει κι ο Σάκης μπροστά στο Μάρκο!» (ακούγοντας τα βαμβακάρεια «Καραβοτσακίσματα»)

«Εντάξει, την αγαπάω την Αλίκη, αλλά όχι και να τη φιλήσω! Μπλιαξ!»

«Μαμά, έλα εδώ να σου εξηγήσω τι δείχνει» (στη βασιλική πινακοθήκη των Βρυξελλών, έμπροσθεν έργου του Μαγκρίτ, μετά την εκ μέρους του επιτυχή ανάλυση ενός γλυπτού η οποία επέφερε τα δέοντα συχαρίκια)

«Η Γαλλία είναι η δεύτερη Ελλάδα μου!» (τραγουδώντας τη Μασσαλιώτιδα, μετά την ολυμπιακή νίκη των γάλλων στην ξιφασκία)

Χρόνια πολλά σε όλες τις μαμάδες και δυό φορές στις μανούλες της ευλογόσφαιρας!

Η δυστυχία μαλακώνει τις πέτρες

Επειδή κάθε Πέρσης και καλύτερα
κι επειδή οι αμερικάνοι είναι για κουτουλιές,
ένα τραγούδι για τον Υβ Τανγκύ,
τον σουρρεαλιστή εραστή, ληστή και παλληκάρι

Έλεγε ότι «είχε το πιο σκληρό κεφάλι από όλους, ένα κεφάλι που ήταν μπάλα από ελεφαντόδοντο». Αδαμας ήταν το κεφάλι του, αλλα ποιά είμαι γω να αντιπώ σε τέτοιο αγόρι; Τέτοιο αγόρι! Του άρεσε, που λέτε, ειδικώς από την ώρα που πάτησε στις ΗΠΑ, να στήνει κουβέντες που με ασφάλεια θα οδηγούσαν σε καβγά, και, αφορμής δοθείσης, να αρπάζει με τα δυο του χέρια το κεφάλι του αφελούς αμερικανού αντιπάλου και να το χτυπά με δύναμη στο δικό του. Ειδικά στην Αμερική, ειδικά με τους Αμερικάνους, το έκανε συνέχεια. Τον προκαλούσε η ύπαρξη τους. Αλλά πάλι, όλα στη ζωή του τα έκανε από πολύ και πολλές φορές. Όλα όσα άξιζαν να χάσεις την ψυχή σου γι αυτά.

Τον χαρακτήρισαν "επεισοδιακό εραστή επεισοδιακών γυναικών" κι ήταν όντως
(αν έχεις γνωρίσει τέτοιο σπάνιο πλάσμα,
κατανοείς τι σημαίνει αυτό...).

Ηταν επίσης η αστραφτερή ευφυία πίσω από το Νταλί -
ο Α βίδα δολαρες υπήρξε ένας κλέφτης του Τανγκί και του Ερνστ.
Μέγας Τεχνίτης ο Σαλβ, αν αυτό σου αρκεί.

Ma εγώ αγαπάω τα ανάστατα τσουλούφια του ωραίου Υβ
που αν ήταν συμμαθητής μου
θα ήταν κι η πρώτη μου αγάπη

Μικρός, λοιπόν, ο Υβ μου, που δε μπορώ απο πουθενά να τον συμμαζέψω,
τότε που διάβαζε Ιούλιο Βερν
και δήλωνε ότι λατρεύει τον Ιερώνυμο τον Μπος,
τότε, λοιπόν
που θα 'ταν δε θα 'ταν 13 χρονώ, είχε βρει την εξής πατέντα
που μόνο αυτή θα αρκούσε να τον αγαπήσω:

μάζευε τις αράχνες απ το σπίτι του, τις κρατούσε στο χεράκι του και πήγαινε στους αχώνευτους γείτονες.
Χτυπούσε το κουδούνι, αλλά δεν την κοπανούσε.

Περίμενε να του ανοίξουν.

Και μόλις του άνοιγαν,
έλεγε "Καλησπέρα σας" πολυ ευγενικά,
τους έδειχνε την αράχνη
χαμογελούσε
και την έκανε μια χαψιά.

Εξ αιτίας του ακόμη κάποιοι υποστηρίζουν ότι oi σουρρεαλίστας γεννιόμαστε, δε γινόμαστε...


Η νιότη του ταξίδι ή ένας λόγος αρκεί να σ’ αγαπήσω:
ήθελε να ζήσει τη ζωή του ναυτικού,
γυρνάει τη Λατινοαμέρικα και την Αφρική ολοκληρη,
αγαπάει και παίζει ξύλο σε όλα τα λιμάνια,
αλλά δεν ήταν στο χέρι του όλα.
Την πάτησε.
Την πάτησε όταν είδε ντε Κίρικο
όπως δεκάδες άλλοι -έτερο μέγα τέρας ο δε Κήρυκας.
Είδε τον πίνακα «Το μυαλό του παιδιού»,
στη γκαλερί του Γεωργίου, στο Παρίσι
κι αποφάσισε να ζωγραφίσει.

Η ζωγραφική του ή ένας λόγος αρκεί να σ αγαπήσω:

Ούτε σχολές, ούτε ακαδημαϊσμοί, ούτε τίποτε.

Πινέλο, χρώμα και η Αγριότης του,
αυτή η εκ γενετής επαναστατικότητα που έχουν αγόρια σαν κι αυτόν.
Ότι έπρεπε για να τον μυήσει ο Πάπας παντών των Σουρρεαλίστας,
Ανδρέας ο Α΄ ο Απολυταρχικός,
στη νέα επαναστατική θρησκεία.

Ο Ιβ ζωγραφίζει «για την Σουρεαλιστική Επανάσταση»,
δε βαφτίζει τα έργα του, εκτός ενός
-αφήνει τον Βρεττόνο να το πράξει -
και τα μόνα που κάνει είναι
να παραδίδει τελάρα,
να πλακώνεται στους δρόμους
και να ερωτεύεται
(σου είπα; από πολύ και πολλές φορές).

Ζει επικίνδυνη ζωή και τη ζει μες στο σκοτάδι.
Είπε ο Πάπας Ανδρέας: «στο σπίτι του Ιβ Τανγκί δεν χωρά παρά η νύχτα».


Στιγμιότυπο ή ένας λόγος αρκεί να σ΄αγαπήσω:
Όταν πήγε στην Αμέρικα, μεγαλο παιδί πια,
αγόρασε ένα αγρόκτημα στο Κονέτικατ.
Ένα πρωί, μετα απο γερό καυγά με κεφαλιές,
ξύπνησε κι αποφάσισε ότι
το διπλανό κτήμα του κατέστρεφε τη γραμμή του ορίζοντα.
Συστήθηκε στον γείτονα αγρότη και τον έπεισε
να βάλει μπουλντόζες «να ισιώσουν τον ορίζοντα
για να θυμίζει πίνακα του Τανγκί».
Ηταν καλός ο γείτονας κι έτσι
δεν έγινε αραχνοτσιμπούσι κείνη τη μέρα.
Μόνο χαμός στο ίσωμα.

Ο τίτλος του ποστ, τίτλος έργου του, του μόνου που βάφτισε ο ίδιος.
Η φωτογραφια του από το Μαν Ρέη.
Το κείμενο βασίστηκε σε ένα παλιότερο, που ’χα χαρίσει στο αστέρι μου.

Modern queer studies in Greece, part II: Η Πουπού και η Καρλότα

το πρώτο μέρος αποτέλεσε προπτυχιακή μελέτη του Μαιάνδρου,
στον οποίο και αφιερώνεται το παρόν ποστάκιον

Το αριστούργημα «η Πουπού και η Καρλότα»
έχει ξυγγράψει ο πολυαγαπημένος μας Ευγένιος Τριβιζάς,
εικονογραφήσει η Ναταλία Καπατσούλια και
εκδώσει τα Ελληνικά Γράμματα (Αθήνα, 2000).

Πρόκειται για το ειδύλλιο μιας αλεπούς και μιας κότας,
από το οποίο και ακολουθούν ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα.
Παρακαλώ μη ξεχασετε να κλικάρετε στα αποκαλυπτικότατα σκαναρίσματα

Ήτανε κάποτε μια αλεπού
Που τη λέγανε Πουπού.
Ήτανε και μία κότα
Που τη λέγανε Καρλότα.

Κι έλεγε η Πουπού
Η πονηρή η αλεπού.
Έλεγε στην Καρλότα
Τη μικρούλα άσπρη κότα:

--Οι άλλες κότες
Είναι έτσι κι έτσι.
Εσύ λάμπεις στο κοτέτσι!
Έλα πάμε κάπου αλλού
Μακρυά απ τα πλήθη.
Έλα πάμε ραντεβού
Της αγάπης να σου πω
το παραμύθι.

Κι έλεγε η κότα
Η δύσπιστη Καρλότα
Έλεγε στην αλεπου
Την ύπουλη Πουπού:
-Χαίρομαι πολύ
που σου αρέσω
αλλά δυστυχώς
δε θα μπορέσω![…]

(όπου η Πουπού έχει βάλει αμέτι μωχαμέτι να παρασύρει την Καρλότα στο σπίτι της για να την φάει.)

- Δε σχεδιάζω επιθέσεις.
Έχω άριστες προθέσεις!
Είσαι της καρδιάς μου η σταρ!
Έλα, πάμε σε ένα μπαρ! […]
έχεις αμέτρητα χαρίσματα
και κάνεις εξαίσια
ορνιθοσκαλίσματα.
Όταν σε ακούω
Να κάνεις «κο κο κο»
Νοιώθω ρίγος μαγικό.
Αχ, μπορώ να σε κοιτώ αιώνια
Τύφλα να χουν τα παγώνια! […]

(όπου η αθώα Καρλότα η κότα ανακαλύπτει ότι η Πουπού τα έκανε όλα για την τρυφερή της σάρκα και ξεσπάει)

- Τα δώρα σου θα επιστρέψω
Ποτέ πια δε θα πιστέψω
Τα απατηλά γλυκόλογά σου.
Φύγε από μπροστα μου, χάσου!
Μη μου ξαναφέρεις γαριδάκια
Πίτουρα και λουλουδάκια!
Δεν τα θέλω τα μπισκότα
Χάρισέ τα σε άλλη κότα
Και τα λόγια τα ωραία εκείνα
Λέγε τα σε καμιά χήνα
Στρουμπουλή μικρούλα
Ή σε κάποια γαλοπούλα. […]

[ όταν το ειδύλλιο τελειώνει άδοξα]

Κι από τότε που και που
Όποτε η Πουπού
Κρεμμύδια καθαρίζει
Θυμάται τη Καρλότα
Και δακρύζει.

Κοίτα, λοιπόν, τι θα πει μοιραίον: αυτό είναι το 100στό μου ποστ - τσιφτευτελές, όπως πρέπει σε με και τη λοκάντα μου...

Ιάσων Αθανασιάδης: "Οι Ιρανοί δεν θα δεχθούν πολιτικές καθ’ υπαγόρευσιν"

Ο Ιάσων Αθανασιάδης, ο μόνος έλληνας δημοσιογράφος με έδρα την Τεχεράνη, μιλάει στη Μιραντολίνα για την κατάσταση που επικρατεί στο Ιράν, τα προβλήματα του λαού και τα πιθανά αποτελέσματα ενός πολέμου των ΗΠΑ εναντίον της Τεχεράνης.

Πρώτα, ήταν το άρθρο στην Ελευθεροτυπία. Ύστερα, η συνέντευξη στη LiFΟ. Ε, δε μπορούσε να ξεφύγει από την ευλογερική, πώς να το κάνουμε! Ειδικά καθώς ήταν αμοιβαία η συμπάθεια, όταν, πέρισυ το καλοκαίρι, γνωριστήκαμε. Τότε, είχε έρθει για λίγες μέρες στην Ελλάδα, για να εκθέσει τις φωτογραφίες του από το Αφγανιστάν, το Ιράκ και το Ιράν, στη Lab Gallery της Αθήνας.

Ο Ιάσονας μου έχει αφήσει τις καλύτερες των εντυπώσεων. Η ευγένεια κι η ευφυία του φαίνονται στο πρόσωπό του. Όταν τον έχεις απέναντί σου, ο χαρακτήρας του αναδεικνύεται με έναν ήρεμο τρόπο, σχεδόν τρυφερό. Και, όπως κάθε καλός πολεμικός ανταποκριτής, κινείται αθόρυβα χωρίς να αφήνει πίσω του ίχνη.

Είναι ένας γενναίος νέος άνδρας που βλέπει μπροστά και που έδωσε χρόνια από τη ζωή του για να μελετήσει τον αραβικό και τον περσικό κόσμο, μαθαίνοντας αραβικές γλώσσες και διαλέκτους, σπουδάζοντας στο τμήμα Αραβικών και Μεσανατολικών σπουδών της Οξφόρδης, κάνοντας το Μάστερ του στις Ιρανικές σπουδές και τα φαρσί – τη γλώσσα των Περσών.
Πήρα το θάρρος, λοιπόν, μιας και λόγω της συγκυρίας βρίσκεται στο «μάτι του κυκλώνα», να του στείλω λίγες ερωτήσεις, να του ζητήσω να μας πει πως είναι τα πράγματα σήμερα στο Ιράν, κυρίως πως αισθάνονται οι άνθρωποι, ο ιρανικός λαός. Απάντησε αμέσως. Και ζουμερά. Τόσο που οι ερωτήσεις κατέληξαν στα άχρηστα. Οι απαντήσεις του στέκουν αυτόνομες και δε χρειάζονται δεκανίκι.

«Η ζωή των ανθρώπων έχει αλλάξει πολύ λίγο, λόγω των αμερικανικών απειλών. Τουλάχιστον προς το παρόν. Εκείνο που τους απασχολεί, εκείνο για το οποίο ανησυχούν είναι η διαρκής αύξηση του κόστους ζωής. Υπήρξε μια σταδιακή υποχώρηση του τόμαν έναντι των ισχυρών νομισμάτων, όπως το δολάριο και το ευρώ, και μια ξαφνική άνοδος στην τιμή του χρυσού, αλλά, πλην αυτών, ο πληθωρισμός παραμένει ένα ιλιγγιώδες 18%. Βέβαια, αυτή είναι η γενική κατάσταση τα τελευταία δέκα χρόνια – τίποτε καινούριο δεν έχει φανεί. Κανείς δεν κάνει προμήθειες σε τρόφιμα, δεν θα δεις πουθενά πανικό και, φυσικά, κανείς δεν ετοιμάζει αντιπυρηνικά καταφύγια για τα τακτικά πυρηνικά του Μπους!»

«Ο πληθυσμός δεν φαίνεται να έχει κλονιστεί καθόλου, τουλάχιστον στα αστικά κέντρα όπου κινούμαι. Στις αγροτικές περιοχές, παραδοσιακά ο πληθυσμός είναι λιγότερο συνειδητοποιημένος πολιτικά. Η ανεργία κι η φτώχεια αποτελούν την καθημερινότητά τους, αν και όχι σε βαθμό που να απειλούν τη δημοτικότητα της κυβέρνησης. Ας μη ξεχνάμε ότι ο Αχμαντινεντζάντ εξελέγη λόγω των οικονομικών του εξαγγελιών, που απευθύνονταν στο φτωχό πληθυσμό, ο οποίος και αποτελεί την κύρια πηγή της δημοφιλίας του. Πάντως, έχω ακούσει οργισμένους πολίτες να αναρωτούνται γιατί αντιδρά κατ αυτό τον τρόπο και γιατί επιδίδεται σε πυρηνικούς τυχοδιωκτισμούς, όταν ο λαός πεινάει. Βέβαια, πρόκειται για μειοψηφία».
«Η χειρότερη πολιτική που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν σήμερα οι ΗΠΑ είναι να συνεχίσουν να πιέζουν το Ιράν – η μενταλιτέ των Ιρανών δεν πρόκειται ποτέ να αποδεχθεί πολιτικές καθ΄ υπαγόρευσιν. Και υπάρχει μια ολόκληρη οπτική των ίδιων των ιρανών περί τον ιρανικό χαρακτήρα, που ονομάζεται «νάμους» --και είναι ουσιαστικά το αντίστοιχο των ελληνικών λέξεων «τιμή» και «φιλότιμο» -- για την οποία είναι αδιανόητο να αποδεχθούν την δημόσια προσβολή της. Οι αμερικανοί –που ποτέ δεν ήταν κι οι καλύτεροι στη μελέτη των διαφορετικών πολιτισμών – δεν έχουν καταφέρει να εντοπίσουν και κατανοήσουν, πως προσπαθώντας να του κλείσεις το στόμα ή να εκβιάσεις τον Ιρανό, δεν πρόκειται να καταφέρεις τίποτε. Οι Ιρανοί έχουν έναν εκλεπτυσμένο κι ανεπτυγμένο πολιτισμό, που συνδυάζει την αυτογνωσία με τον σχεδιασμό εις βάθος μέλλοντος – και γι αυτό ακριβώς είναι απολύτως έτοιμοι για μια πιθανή σύγκρουση με τις ΗΠΑ. Έχουν ήδη αλλάξει το στρατηγικό δόγμα του στρατού τους, μετακινώντας το προς τον ασύμμετρο πόλεμο, κι έχουν κάνει κάθε τους επαρχία πλήρως αυτάρκη από στρατιωτικής απόψεως. Από ότι βλέπω, ζώντας εδώ, μια αμερικάνικη επίθεση θα έπληττε θανάσιμα την ίδια την αμερικάνικη αυτοκρατορική περιοχή και θα οδηγούσε σε εξάπλωση του χάους σε μια γεωγραφικά συνεχόμενη ζώνη καταστροφής, από το Αφγανιστάν ως το Ιράκ».

Και εδώ μπορεί να τελειώνει η μιραντολινοκουβέντα με τον Ιάσονα, αλλά δεν τελειώνει το ποστ. Για όσους δεν διάβασαν τη συνέντευξή του, "κλέβω" και τρεις, πολύ ενδιαφέρουσες κατά τη γνώμη μου, παραγράφους εξ όσων είπε στη LiFO της προηγούμενης εβδομάδας:
"Το πιο ενδιαφέρον με το Ιράν είναι πως υπέστη τρεις μεγάλες εισβολές, που επηρέασαν την ιστορία του: την ελληνική, την αραβική και τη μογγολική. Οι μογγόλοι πέρασαν ταχύτατα μες σε μια καταστροφική τρέλλα και έφυγαν, αλλά οι έλληνες κι οι άραβες έμειναν και προσέφεραν τον πολιτισμό τους σε τούτη τη χώρα. Κι ύστερα οι πέρσες, που είναι τόσο προσαρμοστικός αλλά και σταθερός στις αξίες του λαός, εκπερσιάνισε τους εκπροσώπους και των δύο λαών.

Σήμερα, η διανόηση του Ιράν περηφανεύεται για το γεγονός ότι υπήρξε αυτή η επαφή με την Ελλάδα και δεν είναι καθόλου σπάνιο, σε κάποιο δείπνο, να ακούσεις τους πέρσες να συζητούν πολύ σοβαρά πως οι φιλοσοφίες των δύο πολιτισμών, η ελληνική κι η πέρσικη, επηρέασαν η μία την άλλη. Επιπλέον, υπάρχει μια γενική απέχθεια για τους άραβες, η οποία διαπερνά όλη την κοινωνία.

Όσο για τη σημερινή εποχή, οι έλληνες αναγνωρίζονται ως περισσότερο ανατολικοί παρά δυτικοί από τους ιρανούς. Ξέρουν ότι ανήκουμε στην ΕΕ αλλά δε μας θεωρούν ευρωπαίους – κι αυτό είναι μεγάλο κομπλιμέντο, προερχόμενο από έναν αρχαίο ανατολικό λαό, ιδιαίτερα περήφανο για τις ρίζες και την ιστορία του".

Αυτές τις μέρες, ο Ιάσονας εκθέτει τις φωτογραφίες του σε γκαλερί της Τεχεράνης. Η έκθεση τελεί υπό την αιγίδα της εκεί Ελληνικής Πρεσβείας. Το θέμα της είναι «Ελληνισμός στην Περσία: από το Μέγα Αλέξανδρο στην Ισλαμική Δημοκρατία». Από τις φωτογραφίες της έκθεσης είναι η τρίτη της σειράς, την οποία είχε την γενναιοδωρία να μου στείλει. Καλή Επιτυχία, Ιασονα, και σε ευχαριστώ για όλα.

Το πιο πρόσφατο άρθρο του Ιάσονα, στην ελληνική θα το βρείτε εδώ Το πιο πρόσφατο άρθρο του στην αγγλική, θα το βρείτε here

Διότι δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις...

αφιερωμένο στο παιδί- ποιητή, Πέτρο Χάντκε,
που διώκεται στη "δημοκρατική" Γαλλία*

Σαν ήταν το παιδί παιδί
Γυρνοβολούσε χέρια φτερά
Ήθελε το ρυάκι να ναι ποταμός
Ο ποταμός χείμαρρος
Τούτη η λακούβα θάλασσα.

Σαν ήταν το παιδί παιδί
Ούτε που ’ξερε πως ειν’ παιδί
Ψυχή είχαν όλα
Κι ένα ήταν οι ψυχές

Σαν ήταν το παιδί παιδί
Δεν είχε άποψη ή γνώμη
ή συνήθειες

συχνά καθόταν σταυροπόδι
απογειωνόταν τρέχοντας
είχε τσουλούφι στα μαλλιά
και δεν του άρεσε να κάνει
γκριμάτσες στις φωτογραφίες.

Σαν ήταν το παιδί παιδί
Είχε έρθει η ώρα για ερωτήσεις:
Γιατί είμαι ’γω και όχι εσύ;
Γιατί είμαι δω και όχι εκεί;

Που αρχίζει ο χρόνος και ο χώρος που τελειώνει;
Δεν είν η ζωή κάτω απ τον ήλιο όνειρο που λειώνει;
Ότι κοιτώ κι ακούω και οσμίζομαι
Δεν είναι το όραμα του κόσμου πριν τον κόσμο;

Γνωρίζοντας τον άνθρωπο και το κακό
Στ’ αλήθεια, υπάρχει το κακό;
Πως γίνεται ο που είμαι
Να μην υπάρχει πριν να ’μαι
Και πως, αυτός που ’μαι με τον καιρό
δε θα ’μαι πια;

Σαν ήταν το παιδί παιδί
Αηδίαζε με σπανάκι, αρακά, ρυζόγαλο
Και μπρόκολα στον ατμό
Κι όλα αυτά τα τρώει τώρα κι όχι μονάχα γιατί πρέπει

Σαν ήταν το παιδί παιδί
Ξύπνησε μια φορά σε ένα κρεβάτι ξένο
Και τώρα έτσι κάνει ξανά και ξανά.

Τότε, πολλοί ήταν εκείνοι που του φαίνονται όμορφοι
Και τώρα τόσο λίγοι και αυτό τυχαία.
Είχε ξεκάθαρη την εικόνα της Παράδεισος
Και τώρα με το ζόρι τη μαντεύει
Στο νου του δε χωρούσε η απουσία
Και σήμερα ριγάει στη σκέψη της

Σαν ήταν το παιδί παιδί
Έπαιζε όλο χαρά
Και τώρα με την ίδια χαρά
Κάνει μονάχα τη δουλειά.

Σαν ήταν το παιδί παιδί
Του αρκούσαν μήλο και ψωμί
Κι αυτά του αρκούν και τώρα.

Σαν ήταν το παιδί παιδί
Μούρα γεμίζανε τη φούχτα του όπως τα μούρα ξέρουν
Κι ακόμη έτσι είναι
Φρέσκα καρύδια γδέρνανε τη γλώσσα του
Κι ακόμη έτσι
Είχε σε κάθε όρους κορυφή
Τον πόθο της ψηλότερης
Σε κάθε πόλη
Της μεγαλύτερης τον πόθο
Κι ακόμη έτσι είναι

Σκαρφάλωνε στο πιο ψηλό κλαδί να βρει κεράσια
Με την ίδια χαρά που χει και τώρα
Ντρεπότανε μπροστά στους ξένους
Όπως ακόμη ντρέπεται
Περίμενε το πρώτο χιόνι
Κι ακόμη το ίδιο καρτερεί

Σαν ήταν το παιδί παιδί
Πέταξε βέργα βέλος το δέντρο να πληγώσει
Κι η βέργα ακόμη εκεί μένει να δονείται

(Πάλι από τα Φτερά του Έρωτα) Οι στίχοι του Πέτρου Χάντκε, σε μετάφραση της ταπεινότητάς μου (απ τα αγγλικά). To αγοράκι στη φωτό είναι ο ποιητής παιδί.

*Το παιδί- ποιητής είναι υπό καλλιτεχνικό διωγμό στη "δημοκρατική" Δύση της ...ελευθερογνωμίας. Λεπτομέρειες μπορείτε να τα βρείτε στο σχετικό άρθρο στα ΝΕΑ, όπου και καταγράφεται η απόφαση του διευθυντή της Κομεντί Φρανσέζ Μαρσέλ Μποζονέ να αφαιρέσει από το πρόγραμμα θεατρικό έργο του Πέτερ Χάντκε, με το αιτιολογικό ότι είχε παραστεί στην κηδεία του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς.