Un poéme de sa façon

1.
Όταν έγραφε το "Αντίο, γλυκειά μου", ο Τάκης ήταν δέκα χρονών. Ήδη του είχε βγάλει το παρατσούκλι "η γραμματεύς μου". Τον έλεγε έτσι γιατί ήταν πάντα παρών όταν καθόταν να γράψει. Ειδικά όταν δεν του πολυέδινε σημασία. Α, ο Τάκης δε χαρίζονταν. Η εκδίκησή του τρωγόταν καυτή σχεδόν, μόλις έκανε να κινήσει προς τη γραφομηχανή του.

Η εκδίκηση του Τάκη ήταν να πηγαίνει και να στρογγυλοκάθεται πάνω στα χαρτιά του - ακριβώς τα χαρτιά που θα χρειαζόταν. Άλλοτε, έγερνε πάνω από τη γραφομηχανή και του μιλούσε για κανένα δεκάλεπτο, χωρίς να τον κοιτάει -- αυτό μόνο ο Τάκης το κατάφερνε τόσο καλά: να κοιτάει έξω από το παράθυρο και να σου μιλάει χωρίς σταματημό. Έπρεπε να του πει "παρακαλώ" πολλές φορές, για να αποφασίσει να φύγει. Και τότε, λίγο πριν αφήσει το γραφείο, του έριχνε κείνη τη φονική ματιά που κάποτε μετάφρασε ως: The stuff you're doing is a waste of time, bud... Παράτα τα αγόρι μου, πεταμένα πράγματα. Ευτυχώς δεν άκουσε τον αυστηρό Τάκη.

2.

Είχε χάσει το μέτρημα. Ξανά από την αρχή. Λοιπόν, Απολλινάρις, Βελζεβούλης, Πολυλογάς, Ζωροάστρης, Μπούφαλο Μπιλ, Ξυνό Κουρκούτι, Αλητόκατα, Σταν, Μπιλιάρδα, Βαβυλώνα, Αμάντα, Χρονικογράφος, Σεβάχβαχ, Ντάνμπερυ, Ταπόλλα. Όλες μία και μία. "Είναι τα πιο καθαρά, τα πιο πανούργα και μαζί τα πιο έξυπνα πλάσματα που γνώρισα ποτέ - έξω το κορίτσι που αγαπάς".

3.

Του άρεσαν πολύ οι βεγγέρες. Στο σπίτι του πάντα. Του άρεσε η ωραία κουβέντα, το κλίμα μιας μικρής μυστικής γιορτής. Εκείνο που δεν του άρεσε ήταν να χαλαρώνουν περισσότερο του πρέποντος οι καλεσμένοι του καινα αρχίζουν τις φωνές. Ευτυχώς, ο κύριος Πέτρος αναλάμβανε να τους συνεφέρει. Μόλις ο τόνος ανέβαινε λίγο παραπάνω, έδινε έναν πήδο από τον καναπέ και αποχωρούσε εποδεικτικότατα, χωρις καν να κοιτάξει πίσω του. Χάρη στον κύριο Πέτρο μπορούσε στα αλήθεια να απολαμβάνει τα μικρά σουαρέ του Σαββάτου.

4.

Το απαιτούν οι καλοί τρόποι. Πρώτα χαιρετάς τον άρχοντα του σπιτιού. Αποδίδεις τα σέβη σου. Δείχνεις πως κατανοείς ότι "και μόνον η παρουσία του υποβάλει σκέψεις άνεσης, πολυτέλειας, καθαρότητας, ηδονικών απολαύσεων". Σε σπίτι όπου δεν υπήρχε ο άρχων ούτος, δεν πατούσε. Τι να κάνει;

5.

Old Possum's Book of Practical Cats

6.

Και να, ένας ντιλεττάντης με γούνα.

7.

Όταν έφυγε από τη ζωή η Λάουρα - πρόγονος του Μαρκησίου ντε Σαντ, τι ειρωνία! - δεν μπόρεσε να βρει παρηγοριά. Ούτε στο γράψιμο, ούτε στον κόσμο. Η μόνη αγκαλιά που τον ανάπαυσε για λίγο - πάντα για λίγο, γιατί ήταν άτακτη αγκαλιά- ήταν η Άρκουα. Η μόνη του ανάπαυση. Η μόνη που κέρδισε την τιμή να την αποκαλούν "δεύτερη, μόνον γιατί υπήρξε η Λάουρα".

8.

Πολλές άλλες μπορεί να προσπάθησαν, όμως μόνο η Μούρκα κατάφερε. Tours en l' air και jetés που οι άλλες ζήλευαν. Πριν καν ο δάσκαλος ολοκληρώσει τη φράση του, κάποτε και μόνον από το βλέμμα του, εκείνη ήξερε τι της ζητούσε. Εκτελούσε κι ύστερα απολάμβανε το βλέμμα του. Καμμιά άλλη ποτέ δεν έζησε τέτοιαν αποδοχή. Όχι από κείνον, πάντως.

9.

Waltz No3 in F major /Cat Fugue

10.

"Γεννήθηκε στο Βατικανό, στο διάδρομο του Ραφαήλ. Ο Λέων ο δωδέκατος τον τύλιξε στο παπικό του ράσο, το οποίο κοίταζα με τόσο φθόνο τη μέρα που με δέχθηκε σε ακρόαση κι επέδωσα τα διαπιστευτήριά μου... Τον βάφτισαν Micetto και όλοι τον πρόσεχαν σε κάθε του βήμα, τόσην αγάπη που του είχε ο ποντίφηκας. Σαν πέθανε ο Λέων, τον άφησε στη φροντίδα μου. Μα ακόμη δεν έχω μπορέσει να τον κάνω να ξεχάσει την Καπελα Σιξτίνα και τον ήλιο στον τρούλο τουΜιχαήλ Αγγέλου, στη σκιά των οποίων έκανε τις βόλτες του τόσον καιρό..."

Έπαιξαν, κατά σειράν εμφανίσεως:

Raymond Chandler, ιδιοκτήτης της (ναι, της) Ta Ke - ιαπωνικόν δισύλλαβον, που σημαίνει μπαμπού αλλά δεν άντεξε στα λαλίστατα χείλη των ασεβών κι έγινε Taki πριν πεις αλευρι.

Mark Twain, aka Samuel Clemens, γατολάτρης και εχθρός ορκισμένος των σκύλων, βαπτίζων τα γατιά του με δύσκολα ονόματα για να μαθαίνουν τα παιδιά του. "Αν μπορούσαμε να διασταυρώσουμε τον άνθρωπο με τη γάτα, θα βελτιωνόταν πολύ ο άνθρωπος. Αλλά θα ξέπεφτε η γάτα".

H. G. Wells, συγγραφεύς της Μηχανής του Χρόνου, του Αόρατου Ανθρώπου και του Πολέμου των Κόσμων. Κύριος του Mr. Peter Wells, γάτου προικισμένου που ποτέ δεν άντεξε φωνές.

Charles Baudelaire, ο των Άνθεων του Κακού (όπου οι γάτες πάλι εχουν την καλή τους τρις). Συνήθιζε να χαιρετά πάντα τον γάτο του σπιτιού πριν από οποιονδήποτε άλλον. Ναι, δε σύχναζε σε άγατα σπίτια. Πο-τέ.

T.S. Eliot. Αχ πόσο αγάπησε τις γάτες - κι εγώ αυτόν, ίσως κι εσείς. Περί έργου πρόκειται, περί τίτλου. Σε αυτό στηρίχθηκε το γατομιούζικαλ, να πω.
Θεόφιλος Γκωτιέ, Théofile Gautier - ποιητής, κριτικός, γλυκός και υπηρέτης εννέα γάτων. Η μία, η κυρία Θεοφίλου, λάτρευε τα αρώματα, κυρίως το πατσουλί, και μισούσε την όπερα κι ότι άλλο είχ υψηλές νότες. Μα, που είναι οι τρόποι σας επιτέλους;

Πετράρχης, ο ποιητής των ποιημάτων του έρωτα της Λάουρας. Η επιγραφή "Δεύτερη μόνον..." στόλιζε το χώρο στο γραφείο του όπου τοποθέτησε τη μουμιοποιημένη γάτα του, την Άρκουα, για να την έχει και πάλι κοντά του.

George Balanchine, ο μέγας χορογραφος. Η κεραμιδόγατα η Μούρκα του έμαθε να υπακούει τις εντολές του κι έδινε το παράδειγμα στις μπαλλαρίνες.
Fryderyk Chopin - το βαλς αυτό εμπνεύστηκε από το παίξιμο της γάτας του πάνω στα πλήκτρα - και Domenico Scarlatti, ομοίως τη φούγκα του -από τα βήματα της γαλής της Πουλτσινέλλας επί του αρπιχόρδου.

Vicompte de Chateaubriand, Σατωβριάνδος ο γάλλος και ρομαντικός, για τον γκρίζο στρουμπουλό παπόγατο, που είχε ένα σταυρό ζωγραφιστό στο στήθος.

Όχι άλλες Μαρίνες, λευτεριά στο γυαλό!

Περί Μαρίνας της πρώτης

Ευχαριστώ, κύριε Στεφανίδη.
Ευχαριστώ που τολμάτε να τα βάλετε με το βάλτο που λέγεται "εικαστική πολιτική" στην Ελλάδα. Ευχαριστώ που τολμάτε επωνύμως να πείτε ότι είναι αδιανόητο να παραμένει για μία ακόμη πενταετία στην Eθνική Πινακοθήκη η Μαρίνα Λαμπράκη Πλάκα (συγγνώμη, αν τρώτε). Ευχαριστώ που υποδεικνύετε τα χάλια μας και τα ψεύδη περί του σφάχτη που πιάνει τον πολυχρονεμένο μας όποτε ακούει για πολιτισμό.

Ούτε καν νοιάστηκαν να δουν αν υπάρχει εναλλακτική πρόταση. Πολιτική φαστ φουντ στον πολιτισμό. Ίσως και καμ φερστ σερβντ φερστ -- η δημοκρατία λειτουργεί, σου λέει.

Ευχαριστώ, κύριε Στεφανίδη, που τολμάτε αυτό που δεν τολμούν πολλοί συνάδελφοί σας: να δείξετε ποιό είναι το αληθινό πρόσωπο αυτής της κυρίας. Σας ευχαριστώ γι αυτό εδώ το άρθρο σας, λοιπόν. Όσο για τον κόσμο που έφερε στην Πινακοθήκη, ας ρίξουν μια ματιά στο τι γίνεται στα μουσεία και τις πινακοθήκες του εξωτερικού, να έχουν ένα μέτρο σύγκρισης κι ύστερα τα λέμε.

Και σας παρακαλώ, από την καρδιά μου, κύριε Στεφανίδη: Μη βαρεθείτε!

Περί Μαρίνας της δεύτερης

Χάρη στον αρτ αττάκ, ανακάλυψα ότι η ετέρα Μαρίνα, αυτή που "διαφωνεί εγκάθετα" (Γκοντ μπλες αζ ολ...), η κυρία Μαρίνα Φωκίδη, έχει πιάσει και μιλά για μη παρόντες, καλιαρντεύει και ποζάρει με κολωνακιώτικο χάι στο μπλογκ του Άγγελου Πλέσσα. Βγάζει λογύδρια κατά της ανωνυμίας και κατόπιν ξεκατινιάζεται να λέει ανακρίβειες για ανθρωπους απόντες. Δεν μπαίνει καν στον κόπο να τους ενημερώσει για το γεγονός αν και έχει τα ημεηλ τους (καρατσεκαρισμένο). Απλώς πετάει λάσπη.

Μιλώ συγκεκριμένα για τους Καρατρανσαβαγκάρντια, οι οποίοι αποχώρησαν από την έκθεση "ανάθενα" για λόγους αρχών, και τα όσα τους καταμαρτυρεί:

"Απο τους 30 οι μόνοι που αποφάσιασν το αυτο-αποκλεισμό είναι δύο μέλη της ομάδας καρατρανσαβαγκάρντια, και όχι το τρίτο, ο Στέλιος Γεωργίου με το έργο Γένεση, που παρέμεινε με το ονομά του. Τώρα η συγκεκριμένη ομάδα έχει ξαναβρεθεί σε κατάσταση διένεξης σε εκθεσιακό πλαίσιο απο ότι ανακαλύψαμε. Ίσως για αυτούς να είναι μια δημιουργική διαδικασία".

Άρα, οι Καρατρανσαβαγκάρντια ως ομάδα δε μετείχαν. Αφήστε τα δύο και τα τρία μέλη. Ο κ. Γεωργίου μετείχε ως Στέλιος Γεωργίου διότι δεν εκπροσωπεί παρά μόνον τον εαυτό του.

Το σπουδαιότερο είναι άλλο όμως: από που προκύπτει αυτό το "η συγκεκριμένη ομάδα έχει ξαναβρεθεί σε κατάσταση διένεξης σε εκθεσιακό πλαίσιο απο ότι ανακαλύψαμε"; Πως το ανακαλυψατε, μον Κλουζώ; μπορείτε να το στοιχειοθετήσετε; Αν δεν μπορείτε, τότε ξεκάθαρα πρόκειται περί λάσπης και οφείλετε (τουλάχιστον) να ανασκευάσετε ζητώντας συγγνώμη από τους θιγόμενους. Αν και μάλλον πρόκειται περί μπλόφας - προσπάθεια να "ξεσκεπάσει" τον Αλέξανδρο, ως μέλος των καρατρανς (δεν είναι μέλος - ψάξτε αλλού, μάι ντηαρ).

Κατα τα άλλα, δεν ξέρω ποιός είναι ο "Αλέξανδρος", αλλά μπράβο του και μπράβο στα κότσια του. Θα χαρώ να γνωρίσω έναν τέτοιον άνθρωπο, βισινόματο, με ξεκάθαρες απόψεις. Αν θέλει, ας στείλει μέηλ.

Έγραψε λοιπόν ο Αλέξανδρος:
"Με τους Καρατρανσαβανγκαρντια δεν ξερω τι εχει γινει ακριβως την προηγουμενη Πεμπτη εμαθα οτι αποσυρθηκαν και οτι δεν εμειναν ευχαριστημενοι με τον τροπο που γινοταν αυτη η εκθεση. Δεν τα εμαθα ευθεως απο αυτους αλλα εχω κοινους φιλους. (Ψαξε με και βρες με) Το θεμα εχει να κανει με με τις απαιτησεις τους ή με τις δικες σας? δεν γνωριζω αλλα θα μαθω και θα το ψαξω και ειμαι σιγουρος οτι θα δικαιωθω για οτι εχω γραψει εδω. Κακως παντως που ο αλλος εμεινε στην εκθεση. Τον μαγεψε η "ψευτια" της συγχρονης τεχνης."

Εδώ μπορεί να βρει τι λένε σχετικά οι καρατρανς. Που, όπως ξέρει πολύ καλά η κ. Φωκίδη, δε χρειάζεται να κρυφτούν πίσω από καμμία ανωνυμία. Της είπαν κατάμουτρα τη γνώμη τους και έστειλαν επιστολή στο ΔΕΣΤΕ, η οποία υπάρχει στο ευλογ τους. Ομοίως κι εκείνη προσπάθησε να πει στα ελληνικά τη δική της γνώμη (δυσκολεύεται λίγο - είναι της γραμμής "πως το λέτε εσείς εδώ, γιατί ξεχνάω πως το λέμε εμείς εκεί;").

Θέτει πολλά και σημαντικά ζητήματα ο Αλέξανδρος. Και ποιά είναι η απάντηση σε όσα θέτει"; Μα το..μας στέλνεις κακά βάιμπς, κελ καταστροφ να ομιλούμε με κάποιον που θέλει να εμβαθύνει, γουη α' σοου μπιουτιφουλ κι εσείς οι υπόλοιποι ξουξου και λετ αζ αλόουν να θαυμάζουμε το χάι μας ή πάρτε το χαπάκι σας προς Δόξαν της Ομοιομορφίας. Τα διάβαζα και γελούσα - αν και στιγμές στιγμές μου ερχόταν εμετός με το ...αρτ κράουντ. Οοου μάι γκοντ! Αυτή την έκφραση τη μάθατε; Να, μάθετέ την: "Αναπόφευκτα λοιπόν η συζήτηση για το underground και το mainstream δεν αφορά τον κόσμο ευρύτερα αλλά το art crowd... Ηρακλής Ρενιέρης". Καταλάβατε, χάπατα; Εσείς μόνο να ακούτε τα αφεντικά μπορείτε. Ακόμη κι αν δε μπορούν να αρθρώσουν πέντε λέξεις σε σωστά ελληνικά. Ορίστε μας, που γίναμε ένα οι κυρίες με τις δούλες!

Ρε σεις, πως μεταφράζεται η τσίπα στα αγγλικά;

H Aριστερή Παρέκκλιση του Τάκη Μίχα

Γράφει ο κ. Τάκης Μίχας στους e-roosters, στις 16 Ιανουαρίου 2006

«Ας ξεκινήσουμε με τις απόψεις του Μαρξ για τη θρησκεία. Σύμφωνα με τον Γερμανό φιλόσοφο η θρησκεία ήταν ένα ψέμα το οποίο χρησιμοποιούν οι ισχυροί για να ντοπάρουν τις μάζες - η θρησκεία ως «όπιο του λαού» σύμφωνα με τη γνωστή του ρήση».

Επειδή μου τη δίνουν οι τύποι που σου πετάνε την ημιμάθειά τους με τσαμπουκά κατάμουτρα, σχολιασα. Είπα στον κ. Μίχα:

«Ο Μαρξ όταν μιλούσε για το “όπιο του λαού” αναφερόταν στην παρηγορία. Θετικά. Το όπιο δεν ήταν καν παράνομο τότε. Θα ήταν καλό να ανατρέξετε στο σχετικό απόσπασμα και να το κουοτάρετε. Όχι ότι θα αλλάζατε σεις απόψεις, αλλά τουλάχιστον θα γλίτωνε μίαν ακόμη κακοποίηση ο Μαρξ. Το συγκεκριμένο απόσπασμα έχει υποφέρει όσο ελάχιστα κείμενα στην ιστορία, το πτωχό».

Ακόμη καλύτερα του τα λέει ο Talos- μπορείτε να τα βρείτε εδώ.
Και έρχεται ο σωτήριος μην Νοέμβριος του 2006. Έντεκα μήνες μετά, ο κ. Μίχας γράφει

«Για το Γερμανό φιλόσοφο, η θρησκεία, όπως και το όπιο, δημιουργεί ευχάριστες παραισθήσεις στα άτομα που τα εμποδίζει αφ’ ενός να δουν τη σκληρή πραγματικότητα της εκμετάλλευσης και αφ’ ετέρου να εξεγερθούν εναντίον των καταπιεστικών συνθηκών που αντιμετωπίζουν. Με άλλα λόγια και τα δύο αποχαυνώνουν.»

Πρευζ δη Λορντ! Ο κ. Μίχας σχεδόν κατάλαβε αυτό που λέει ο Μαρξ. Και επιπροσθέτως, στενοχωριέται μαζί με το Μαρξ, που τα άτομα δε μπορούν να δουν «τη σκληρή πραγματικότητα της εκμετάλλευσης και να εξεγερθούν εναντίον των καταπιεστικών συνθηκών που αντιμετωπίζουν». Μάλλον ο κ. Μίχας ετοιμάζεται να γραφτεί στο ΚΚΕ, ή ίσως σε κάποια πιο επαναστατική γκρουπα. Εκτός αν η επαναστατικότητα κι οι μαρξιστικοί αναλογισμοί του αρκούνται στην κριτική της θρησκείας – ο καθείς και οι στόχοι του κι ο Μαρξ στην υπηρεσία της ατζέντας μας... Μπα, τέτοιο πράγμα δεν το πιστεύω!

Α, και κάτι από την αρχή. Γράφει ο κ. Μίχας

«Ο Μαρξ, όπως είναι γνωστό, παρομοίαζε συχνά τη θρησκεία με το όπιο»

Λοιπόν, κόλλησα στο «συχνά». Πόσο συχνά; Που συχνά; Γιατί εγώ ξέρω μόνο μία αναφορά; Πήγα κι έψαξα, που λέτε. Τίπουτις. Νάδα δε νάδα. Η ιδία μία φορά. Ελπίζω ο κ. Μίχας να μας διαφωτίσει σχετικώς. Και μετα αν προλαβαίνει, ε, ας διαβάσει και ολίγον Μαρξ.

Τζιμάκος vs Δημητρίου Πανούση 1-0

Και ιδού έγγραφον ιστορικό, τριακοντούτες και με όλους του τους οδόντας, υπογεγραμμένο υπό Δημητρίου Πανούση. Ούτως, ο νεαρός τότε καλλιτέχνης, ενημερώνει την Εθνικήν Τράπεζα της Ελλάδος δια την απόφασήν του να εγκαταλείψει, φευ, την τραπεζική του καριέρα και να ακολουθήσει την καρδιά του (follow his heart) και το κολάν ντρες κοουντ του.

κάντε κλικ επάνω

Ευχαριστώ office_mate για αποστολήν, όβερ. Αφιερώνω στην καρδιά μου, που ετοιμάζεται να τα βροντίσει και να φύγει, οου γέα. Διζ σhουζ α' μέηντ φο' ουοκιν, ναι.

mackereally?

Mackerelease yourself. Embrace mackereality.

It was Mackereally made for you. Chech it out.

μικρή κοπάνα από τη δουλειά -- αφιερωμένη στη Χουανίτα και την Κική, που με βοήθησαν να χρησιμοποιήσω σωστά τον αρτοπαρασκευαστή μου. Οι φίλοι οι ξαφνικοί, ζεστό ψωμί, πατσάς που ολοβραδύς σιγοβρασε, δυό γουλιές κόκκινο. Ευτυχία.

Ήθελα να σου χαρίσω μιαν αντίκα

O Νι Ζαν, όταν έφτασε τα 40 του χρόνια -μεσήλικος, ίσως γέρος για την εποχή- πέταξε από πάνω του την ύλη, όχι για να μονάσει αλλά για να ταξιδέψει.

Μοίρασε τα υπάρχοντά του, κρατώντας μόνο μια βάρκα. Την έκανε σπίτι του, ταξίδεψε όλον τον Γιανγκ τσέ, σταματώντας όπου ήθελε, σκιτσάροντας, ζωγραφίζοντας, γράφοντας στίχους, βλέποντας φίλους και πίνοντας μαζί τους τη χαρά. Τη χαρά που κρατά η μνήμη η ασκημένη στη ζωή, η μνήμη που επιλέγει, όπως αξίζει στο θαύμα.

Έχω την αίσθηση ότι ο Νι ανακάλυψε το τσούγκρισμα των ποτηριών, το "γειά μας" αν κι οι πηγές δεν αναφέρουν κατι τέτοιο κι η συνήθεια δε θεωρείται κινεζική.

Πολλά από τα καλλιγραφικά του χειρόγραφα σώθηκαν χάρη στους φίλους του. Γεμάτα σκίτσα, ζωγραφιές, στιχάκια -όλα μαζί, μια αυθόρμητη ενοποίηση των πεδίων, όπως την πραγμάτωσαν λίγο ή πολύ όλοι οι μεγάλοι πολιτισμοί (κι όπως ακόμη την αναζητεί η Δύση).

Τα σύννεφα κλέβουν το βλέμμα μας
επίχρισμα για τα πινέλα μας

κρασί στα χείλη και στιχάκια στο χαρτί

να η χαρά της μέρας που θα ζήσει
κι όταν ο χωρισμός θα ρθει

Νι Ζαν-14ος αι.

Στον Ακίνδυνο, αύριο και πάντα. Παλιό τραγουδάκι αυτό εδώ, μετάφραση που άλλοτε είχα κάνει απ τα αγγλικά και γύρισε στο νου γιατί η μοίρα. Χαμογελώντας με τα μάτια φουσκωμένα στο στέλνω. Ξέρεις.

O μαυροντυμένος κύριος, κει πάνου, είναι ο Κομφούκιος του Κουνγκ Φου.
Ο διδάσκαλος της μουσικής δώ δίπλα, είναι ο ΑΦου μας.
Εσυ, ακίνδυνος και μακρυμάλλης, απέναντι καθιστός, πάντα ο ηγαπημένος.
Τους άλλους τους γνωρίζεις.
Α, κι η ταπεινότης μου σοφία ορθή, μιας κι είστε όλοι παρόντες.
Δόξα τω Θεώ. Και ολη η ομορφιά του κόσμου να έρθει να σε βρει.

Post PainD'Espagne Revolution

Και ξαφνικά ούτε μια αξία, μια μνήμη καθαρή.

Ένας λαός νιανιά-- λειωμένη παιδική τροφή. Κι αυτή, χωρίς καν μια στάλα γυαλί μέσα, μια πιθανότητα να ματώσει η γλώσσα του, να πάψει να κρέμεται άχρηστη.
Και ξαφνικά όλοι αυτοί που ανατράφηκαν από τον Τριανταφυλλόπουλο και δεν αναρωτήθηκαν ποτέ (πο-τέ) γιατί ο Μάκης τόσα χρόνια, βρε αδελφέ, δεν έβγαλε καμμιά δεκαριά εκπομπές με υποθέσεις διαφθοράς που να αφορούν αστυνομικούς, αστυνομία, αστυνομικές πηγές (πες μου, πως κι έτσι; Τυχαίο κι αυτό;), φωνάζουν στην πορεία «Ψωμί Παιδεία Ελευθερία, Δώστε το Επίδομα στην Αστυνομία». Όχι σαν αστείο, όχι σα δούλεμα, αλλά σαν πρόταση! Στη θέση του αλήστου μνήμης «τρεις κι εξήντα παίρνετε και τον κόσμο δέρνετε». Το αίτημα: να τους δώσουν αυξηση, να δέρνουν καλύτερα συνταξιούχους και συμβασιούχους. Μη και κάνουν λευκή απεργία και τη γλιτώσει κανένα κεφάλι!

Και ξαφνικά, όλοι αυτοί που όταν αντιμετωπίζονταν ως ένοχοι από την πρώτη στιγμή οι συλληφθέντες για την υπόθεση «Ε.Ο. 17Ν» σιωπούσαν, κι έδιναν βάση σε προφανέστατα πληρωμένες πένες, βρήκαν τη φωνούλα τους κι αναρωτιούνται τώρα «μα, γίνονται προληπτικές συλλήψεις; Είναι δημοκρατικό αυτό;».

Και ξαφνικά, όλοι αυτοί που χειροκροτούσαν (ή αδιαφορούσαν για) την «προσωρινή» αναστολή των ελευθεριών για το χατήρι της Ολυμπιάδας αναρωτιούνται τώρα «μα, μπορεί ο αστυνομικός όποτε θέλει να μου ψάχνει την τσάντα;».
Και ξαφνικά όλοι αυτοί που δεν αντελήφθησαν πως το μεγάλο διακύβευμα της αριστεράς τότε που ο Χριστόδουλας ζητούσε δημοψηφίσματα ήταν ακριβώς το δικαίωμα στο δημοψήφισμα και τις ανοιχτές διαδικασίες – κι η αριστερά για άλλη μια φορά την πάτησε κι άφησε τα πάντα στα χέρια του υπαλληλάκου Σημίτη— αρχίζουν να κατανοούν πόσο ωραία αυτοευνουχίστηκε η ελληνική αριστερά, πόσο ωραία κατάντησε διακόσμηση στο μικροαστικό σαλονάκι της Μαρίας «φωνής του Πολυτεχνείου» -που ελπίζει κάποτε να γίνει υπουργός. Μ αυτό το όνειρο ζει. Της εξαργύρωσης. Μέχρι που αρχίζω να πιστεύω ότι Σημίτης και Χριστόδουλας το είχαν συνεννοημένο – μα, τέτοια αγαστή συνεργασία προέκυψε στη τύχη; Γίνεται;

Και ξαφνικά, τώρα που εξαργυρώθηκαν όλα, και το Πολυτεχνείο μένει μια λέξη άδεια, το άσυλο γίνεται «πράγμα κακό κι επικίνδυνο», και καθόμαστε κι ακούμε «γκαλοπ» που λεν πως «το 60% είναι κατά του ασύλου», και τα παίρνουμε στα σοβαρά, κι οι μνήμες κι οι αλήθειες σπαθιά στομώσανε γιατί οι αριθμοί, λέει, είναι πολύ σοβαρό πράγμα.

Δεν πειράζει. Στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό.

Δεν πειράζει. Γιατί το Πολυτεχνείο είναι εδώ. «Το πολυτεχνείο θα γίνη του χρόνου ή τον επόμενο χρόνο ή τον επόμενο ή τον μεθεπόμενο του μεθεπομένου». Ναι, ψυχή μου όμορφη, έχεις δίκηο πάλι.

Venseremos.

Για τον office_mate μου - ευχαριστώ για όλα

υγ1 pain d' Espagne - παντεσπάνι - sponge cake καστιγιάνικο και ιαπωνικό. Αυτά άλλη φορά όμως.
υγ2 φωτό1, φωτό 2: οι γνωστοί αναρχικοί του Πολυτεχνείου κι οι ελληνικές τους σημαίες. Οι λεύτερες ελληνικές σημαίες – χωρίς το πουλί της χούντας. Ρε τους εθνικάμπουρες τους αναρχοτσολιάδες...
υγ3 Τα παιδιά του πολυτεχνείου "έσωσαν την τιμή όλων μας" γράφει ο κ. Νίκος Δήμου. Έχω την εντύπωση ότι τα παιδιά του πολυτεχνείου που βγήκαν στον αφρό, βγήκαν για να καθορίσουν την τιμή όλων, κ. Δήμου.

The great pretender(s)

It ain't him, babe



It ain't him, either σου λέω!




επειδή, θενκς του μι χαρμλεςς χοουμμπόυ (από το λλογιον γκέτο), ανακάλυψα πως να εμπεντ τα βιδεάκια του γιουτιουμπ και βρήκα αυτές τις ομορφιές να μοιραστώ. Χαβ φαν, βρε!

Ελα ρε ΠΑΟΚάρα!

Επειδή, όπως είδατε, ο έρως κι ο βήχας δεν κρύβονται, στην παρούσα λοκάντα, ποστάρω έκθεσιν ιδεών περί της ομαδάρας, γραμμένη από μαθητή γυμνασίου, το 1986. Τηρώ τη σύνταξη κι ορθογραφία του κειμένου. Είχε πρωτοανέβει στην ευλογόσφαιρα ως σχόλιο στο ευλογ του Ανχελίτο. Του αξίζει μια θεση ποστ όμως – οπότε ιδού.

"Έκθεση 4η
Θέμα: Χαρακτηρίστε τον Μέγα Αλέξανδρο

Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν βασιλιάς της Μακεδονίας. Εγώ τον χαρακτιρίζω άμιαλο και καλόψυχο γιατί με το στρατό του νίκησε τους τούρκους κι έκανε την Αθήνα ελλινικιά πόλη και τώρα οι Αθηναίοι μας βρίζουν βούλγαρους κι ένα σωρό άλλα, αντοί να μας εκτιμούν.

Το 1982, που έπαιζε ο ΠΑΟΚ με την αεκ για το κύπελο στον τελικό (η αεκ είναι αθηναικιά ομάδα) μέσα στην Καλογρέζα, ο αγώνας άρχισε και ο ΠΑΟΚ έπαιζε τρομερό παιγνίδι και τότε όλοι οι αθοιναίοι φώναζαν βούλγαροι και βούλγαροι. Τότε ο ΝΙΚΟΛΑΣ ο οργανωτής της κερκίδας 4 του ΠΑΟΚ, κατέβασε τη σημεούλα της αεκ και της έβαλε φωτιά κι αμέσως φώναζαν όλοι οι φίλαθλοι του ΠΑΟΚ χανούμια και πολλά άλλα συνθίματα. Οι παίκτες της αεκ χτύπησαν τους παίκτες μας και ο ΚΟΥΔΑΣ δεν μπορούσε να παίζει καλά και χάσαμε το παιγνίδι.

Μετά τον αγώνα εγιναν φασαρίες σπάσανε 5.000 καρέκλες. Όταν παίζουμε μες στην έδρα της αεκ οι ΠΑΟΚτζήδες κάνουν κερκίδα και φωνάζουν υπέρ του ΠΑΟΚ. Ενώ όταν παίζουμε στην έδρα μας δε μπορεί να έρθει ούτε ένας όχι μόνο από την αεκ αλλά από όλες τις ομάδες. Όταν έρχονται οι αεκτζήδες με το τραίνο δε μπορούν να κατέβουν γιατί τους παιριμένουν οι ΠΑΟΚτζήδες και θα φάνε ξύλο αν κατέβουν.

Φέτος ξεσκίσαμε τον Ολυμπιακό 4-1. Το 4 ηταν συμβολικό νούμερο, τέσσερα ονομάζεται η κερκίδα του ΠΑΟΚ. Έγιναν τα επισόδια με τους αστυνομικούς αλλά η νίκη δεν αλλάζει. Και στο Αλκαζάρ χάσαμε από τη Λάρισα γιατί έγιναν φασαρίες, χτυπίθηκαν οι παίκτες μας και χάσαμε τον αγώνα ενώ προτού τις φασαρίες κερδουσαμε 1-0. Στο τέλος του αγώνα όμως έφαγαν ξύλο οι λαρισινί και μας τιμορίσαν.

Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν ΠΑΟΚτζής. Πηστευε στον ΠΑΟΚ και γι αυτό έφτασε μέχρι τις Ινδίες. Πρώτα πήγαινε ο δικέφαλος (το σήμα του ΠΑΟΚ) και από πίσω ο Μ. Αλέξανδρος. Ο Αλέξης τον είχε σα θεό του γι αυτό τους νικούσε όλους κι ο Αλέξανδρος πέθανε επιδεί μια μέρα όταν ξύπνησε πρωί πρωί δεν είδε το δικέφαλο ψηλά στον ουρανό και τον έπιασε μια στενοχώρια μελαγχολία. Ενώ ο δικέφαλος είχε ένα μικρό αγώνα με την αεκ. Πήγε έκανε τον αγώνα του, νίκησε 6-1 και μετά γύρισε να συνεχίσει τη σταδιοδρομία του με το Μ. Αλέξανδρο, τον πιο πιστό του σύντροφο αλλά δυστυχώς τον βρήκε νεκρό.

Ο Μ. Αλέξανδρος με τη γέννησή του έφερε και τη λύτρωσει των ΠΑΟΚτζήδων γιατί γενίθικε το 1926, ακριβώς τη χρονιά που ιδρύθυκε ο ΠΑΟΚ. Η Αθήνα χρωστά πολλά στη Θεσσαλονίκη κι ιδιαίτερα στον ΠΑΟΚ γιατί ο ΠΑΟΚ είναι η ομάδα του Θεού. Όταν κατέβηκε ο Χριστός στη Θεσσαλονίκη ο θεός του είπε "πρόσεχε τον ΠΑΟΚ και τα μάτια σου". Γι αυτό όσοι πιστεύουν στον ΠΑΟΚ πάνε στον παράδισο. ΠΑΟΚ -Πανθεσσαλονίκιος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπόλεως. ΠΑΟΚ και ξερό ψωμί".

υγ1 Μ. Αλέξανδρος ήταν το παρατσούκλι του Κούδα, για όποιον δεν καταλαβε.
υγ2 Ένα κείμενο περί της ομαδάρας, που γράφτηκε για τη LiFO που κυκλοφορεί, δεν παραδόθηκε λόγω των γνωστών προβλημάτων που δημιουργήθηκαν πρόσφατα. Θεώρησα σωστό να το ποστάρω εδώ.
Υγ3 Ελα ρε ΠΑΟΚαραααα!

H πρώτη λέξη

Είμαστε στην Κηφισίας, λίγο πιο κάτω από την Πεντέλης, έχω πιάσει δεξιά, μας εξηγεί τα κριτήρια που έχει για να ξεχωρίζει τα καλά παιδιά, όταν βλέπω την πινακίδα



Τον πειράζω, περισσότερο. Δεν περιμένω να καταλάβει τίποτε. Είναι μια πρόκληση και μια ευκαιρία να καταλάβει γιατί τραβάει αυτά τα ζόρια τώρα και πόσο καλά θα είναι όταν θα τελειώσουν. Τον πειράζω, δείχνοντάς του την δίγλωσση επιγραφή: αγγλικά και κινέζικα. Τα αγγλικά, τρία γραμματα, κάτι σαν αρχικά. Τα κινέζικα δύο ιδεογραμματα, μαύρα, καλλιγραφικά και τελείως ...κινέζικα.

- Ξέρεις τι σημαίνουν; μπορείς να τα διαβάσεις;

Μπερδεύεται. Στην αρχή δεν βλέπει την πινακίδα. Τελικά την προλαβαίνει από την άλλη πλευρά, καθώς πηγαίνουμε με 30-40 την ώρα.

- Λέει "Κέντρο"... Τη δεύτερη λέξη δεν την ξέρω.

Το είπε σοβαρά και με σιγουριά. Έδειξα τη χαρά μου αλλά επειδή δεν ξέρω κινέζικα, όταν γύρισα σπίτι μπήκα στο αμπάουτ.κομ να δω αν τα είπε σωστά. Μπορώ λοιπόν μετά τιμής να ανακοινώσω ότι σήμερα, 10 Νοεμβρίου 2006, ο Αυτοκράτορας διάβασε την πρώτη του λέξη σε μια γλώσσα από χιλιετιών αυτοκρατορική. Και η χαζομαμά του έχει πανηγύρι.

Κοίτα που πέρασε ένας χρόνος...

Περάστε να σας τρατάρουμε! Μη κοιτάτε που το πρώτο πάει στον αυτοκράτορα - είναι λόγω πρωτοκόλλου! Έχουμε μπόλικη μέσα, και θα σβήσω και το κεράκι- ορίστε, ορίστε!Και τώρα που μαζευτήκαμε όλοι, πείτε το τραγουδάκι να φυσήξω -

φουουουουουουουου!

H βου φωτό είναι από δω

Τιμή στους πρωτοπόρους

Ξεκίνησε από μια ομάδα φίλων που ήθελαν να αφήσουν ανεξίτηλο το στίγμα τους στην ιστορία του νέου ελληνικού κινηματογράφου. Εραστές του υψηλής ποιότητας trash, λάτρεις του καραταλαντούχου καραζενπρεμιέ Κώστα Τσάκωνα, αποφάσισαν μια ομαδική παρέμβαση στο διάσημο κινηματογραφικό site International Movie Data Base, ώστε να αποκτήσει σάρκα και οστά το όνειρό τους:

να αναγνωριστεί διεθνώς το έργο του καλλιτέχνη και μάλιστα το - αδικαίωτο μέχρι σήμερα- αριστούργημα του μεγάλου μας ηθοποιού,
"Η Μεγάλη Απόφραξη".

Έτσι, με μόνο όπλο την αγάπη τους, τα δεκάρια τους, το χρόνια καλλιεργημένο από το Μπακογιαννόπουλο κριτικό τους πνεύμα (Χαίρε Ιούλιε Καίσαρ Δρούσε Γερμανικέ!) και τη στήριξη σινεφίλ με θητεία στον αλήστου μνήμης Βού Εξώστη, αζ μάι χαμπλ σελβ, κατάφεραν να ανεβάσουν την ταινία στην πρώτη θέση μεταξύ όλων των ελληνικών ταινιών και να της χαρίσουν μία θέση μεταξύ των αριστουργημάτων του διεθνούς ανεξάρτητου κινηματογράφου.

Με το νου στραμμένο στο φεστιβάλ που έρχεται, και την καρδιά στην πόλη μας, καλώ λοιπόν δια του παρόντος ποστακίου, τους αγνούς φαν του ανεπιτήδευτου ελληνικού τραςh του 80, να τιμήσουν με ένα ακόμη 10άρι ή, έστω, μια εποικοδομητική κριτική την ταινία, προσφέροντας έτσι στην αναγνώριση της νεώτερης ελληνικής κινηματογραφικής τέχνης και εκτός συνόρων.

Το ποστ χαρίζεται στον Φύλαρχο και τη βασίλισσά του και στον Μαύρο Πρόβατο που άφησε να εννοηθεί ότι είναι one of the boys.

υγ Ενα έχομεν να δηλώσομεν: Τσακωναζ Ρουλζ! Agelopoulos, eat our dust, ρε!

What do you say, Michael?

Never hate your enemies. It clouds your judgement.

Το γραμμόφωνο παίζει Clash. Sandinista!

La Bandera Rojinegra y El Che

Αφού ματοκύλησαν τον κόσμο, πολέμησαν με τα πιο βρώμικα μέσα το λαό, έπνιξαν στο αίμα κάθε αντίσταση, τώρα λούζονται την αλήθεια: οι λαοί με ιστορία κι αγώνες δεν ξεχνούν.

Η Επιστροφή. Μετά τον Ούγο Τσάβες, μετά τον Έβο Μοράλες, τώρα ο Ντανιέλ Ορτέγα. Πως το έλεγε ο Ταρικ Αλι; Α, ναι. Ο Άξονας της Ελπίδας.

Hasta La Victoria Siembre! Patria o muerte! Ελευθερία ή Θάνατος, πάει να πει, πατρίδα μου. Κι αυτή η μαυροκόκκινη σημαία να μου ραγίζει την καρδιά κάθε φορά.

Κι όπως λέει κι ο μέγας ποιητής Τζιμάκος στο αριστούργημα του "Βλαδιβοστόκ": Γαμώ το σπίτι σας Γαμώ, Κωλοαμερικάνοι!

Ναι, το γραμμόφωνο παίζει Clash. Sandinista!

Doctrinaire Nourishment

Υπάρχουν κείμενα, γραφές, μπλογκ, που απευθύνονται στα χαμηλότερα ένστικτα του ανθρώπου. Η Αυριανή της μπλογκόσφαιρας. Είναι χυδαία, μικροπρεπή, πρόστυχα και γεμάτα φαρμάκι – το δηλητήριο του συμπλεγματικού τους κυρίου. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι εξ ημών περνάμε πότε πότε από κει, να κρυφοκοιτάξουμε από την κλειδαρότρυπα. Η ατέλεια, που λέει κι ο εσκι ογλαν μας.

Τα χυδαία αυτά μπλογκ, οι Αυριανές της μπλογκόσφαιρας, όπως και κάποια άλλα, που τα διαχειρίζονται φθονερά ανθρωπάκια και μισερές ψυχές, επικαλούνται συχνότερα όλων την Ελευθερία του Λόγου. Με τη φράση αυτή εννοούν το «δικαίωμα» να ξερνοβολάει δηλητήριο ο άπατος, με το συμπάθειο, που έχουν για στόμα. Εννοούν το «δικαίωμά» τους στη χυδαιότητα, την εξύβριση, την κακοήθεια, το ξέρασμα των συμπλεγμάτων τους σε λέξεις-εμέσματα κατά όποιου αποτελεί πρόκληση γι αυτούς, κατά του άλλου που ειν ανεφικτος, που λέει κι ο ποιητής, ακριβώς γι αυτή του την ιδιότητα – γιατί δεν γίνεται ένα μ αυτούς, ή, κάποτε, σε ακραίες περιπτώσεις, που έχουμε ζήσει στην μπλογκόσφαιρα, απλά και μόνο γιατί ...τολμά να είναι. Πρόκληση για τα υποκείμενα αυτά, μπορεί να είναι πολλά: από μιαν κοσμική «επιτυχία» που κατόρθωσε το θύμα τους κι εκείνοι όχι, ως ένα κείμενο που αισθάνονται ότι κρίνει τη ρηχότητά τους γιατί αναφέρεται σε αξίες κι αισθήματα που δεν μπορούν να νοιώσουν.

Με αυτό που ονομάζουν «Ελευθερία του Λόγου» ως όπλο, πολεμούν να φιμώσουν όποιον δε γουστάρουν. Να τον εξαφανίσουν. Βαφτίζουν «Ελευθερία του Λόγου» όλες τις κλασσικές γκαιμπελικές μεθόδους, κι ελπίζουν να ισοπεδώσουν τον εκάστοτε «αντίπαλό» τους. Στον οποίο δεν αναγνωρίζουν κανένα δικαίωμα (που δίκαιο!). Αφιονισμένοι, κομπλεξικοί, πολύ θα ήθελαν κάποτε να αποδειχθούν μοιραίοι, αλλά, φευ, ούτε καν αυτό δεν δύνανται. Και λυσσάνε περσότερο...

«Ελευθερία του Λόγου» ειν αυτό; Άνευ περιορισμών κιόλας! – λες και δεν είμαστε οι ίδιοι εμείς ο πρώτος περιορισμός; Η «Ελευθερία του Λόγου», έναντι ποιάς ανελευθερίας; Ποιόν και από τι θέλουν να προστατέψουν οι αγώνες τους περί Ελευθερίας του Λόγου; Το αφεντικό που αποκαλεί την υπάλληλό του "μουνάρα μου!" καλύπτεται από αυτήν την νεφελώδη, χοντροκομμένη διαστροφή των όρων «Ελευθερία» και «Λόγος»; Αυτός που βρίζει χυδαία στο δρόμο έναν περαστικό, καλύπτεται; Μήπως η Ελευθερία του Λόγου κι οι αγώνες γι αυτήν ορίστηκαν απέναντι στον ...Τσαγκαρουσιάνο; Θυμίζω: "Η ελευθερία του λόγου ορίζεται ως ελευθερία απέναντι στο κράτος και τους νόμους να λέω ότι θέλω." Την κρατική καταστολή και την εξουσία έχουμε εχθρό. Εκεί αποκτά νόημα η Ελευθερία του Λόγου – ως αντεξουσιαστική ποιότητα (και, ναι, η ποιότητα είναι μια διαδρομή), κι όχι ως "δικαίωμα" στα μικροαστικά συμπλέγματα. Αλλά, εκεί φαίνεται και η κατάντια της δημοσιογραφίας, σήμερα. Το αυτονόητο – η αντιπαράθεσή μας με την εξουσία – έχει γίνει σπάνια ποιότητα, και η χυδαιότητα έχει γίνει μέσος όρος.

Σε αυτό το πλαίσιο, όποιος στηλιτεύει τον αυριανισμό της μπλογκόσφαιρας, και ζητά εντίμως κι επωνύμως τα ρέστα από όσους ατίμως κι ανωνύμως του επετέθησαν, με έχει στο πλευρό του.

Στο μεταξύ, βγαίνουν κάποιοι και κόπτονται, με αφορμή όλα αυτά, διότι, λέει, είναι άσχημο που έχασε τη δουλειά του ένας δημοσιογράφος, εξ αιτίας όσων έγραψε ένας άλλος. Έχουν ένα λάθος εδώ: τη δουλειά του την έχασε εξ αιτίας όσων έγραψε ο ίδιος. Και το γνωρίζει πάρα πολύ καλά ο ίδιος αυτός που έχασε τη δουλειά του. Γι αυτό άλλωστε πήγε κι έσβησε μια σειρά ποστ στα οποία έλεγε ποιος είναι, ποιο είναι το κινητό του, πόσο άνετος είναι με τα κομμεντς (που τώρα τα έκλεισε…). Τα ασπόνδυλα πάντα προδίδονται στο τέλος, όσο κι αν τεντώνονται πάνω στο χάρακα.

Ακόμη κι αν σε κάποιες λεπτομέρειες διαφωνώ με όσα έγραψε ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, όπως και με το συσχετισμό με την υπόθεση Τσιπρόπουλου,εν γένει συμφωνώ με την κριτική του και με την επιλογή του να πει τα πράγματα (κι όχι μόνο...) με το όνομά τους.

Προσωπικά, ανήκω στην κατηγορία αυτών που βγάζουν έξω και τελείως από τη ζωή τους όποιον τους φερθεί πρόστυχα, χυδαία. Άλλοι δεν το κάνουν. Και κάποτε, μετά από πάνω από ένα χρόνο χυδαίων και μικρόψυχων επιθέσεων, αντιδρουν ανάλογα. Κι εδώ, για τον ολντ μπόυ: αντιδρουν ανάλογα με το συσσωρευμένο κακό. Μη κάνουμε ότι είναι χτεσινή αυτή η ιστορία! Θεωρώ την αντίδραση του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου δίκαιη, δηλαδή. Και αρμόζουσα. Νομίζω ότι έτσι ακριβώς την εισέπραξε κι ο ΔΟΛ. Ο οποίος δεν κάλυψε το δημοσιογράφο του. Κι ο δημοσιογραφος, όπως είδατε, δεν κρίνει την απόφαση του ΔΟΛ. Εκεί τουμπεκί ψιλοκομμένο. Γιατί άραγε;

Εντωμεταξύ, αν ο δημοσιογράφος που απολύθηκε θεωρεί ότι αδικήθηκε, μπορεί να πάει στην Ένωση Συντακτών. Μόνο που εκεί θα δημοσιοποιηθούν όλα. Και θα έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε ποιός θα καταλήξει στο πειθαρχικό για αντισυναδελφική κι αντιδεοντολογική συμπεριφορά...

Σε λίγες μέρες, κλείνω ένα χρόνο στα ευλογζ. Ήταν ένας χρόνος με πολλές εντάσεις και πολλές εξαιρετικές συναντήσεις, αλλά και στενοχώριες λόγω των γνωστών ημιμαθών, κομπλεξικών και μειρακίων. Σε αυτό το χρόνο, πολλές φορές ενοχλήθηκα από τη χυδαιότητα διαφόρων σχολίων που γράφτηκαν εις βάρος του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου. Είτε την περίοδο που συνεργαζόμουν μαζί του, είτε εκείνη που δεν. Δε μίλησα. Ούτε υπέρ ούτε κατά. Στη θέση του, όμως, και του το έχω πει, θα είχα στείλει εξώδικα. Κι αν δεν σταματούσαν (που θα σταματουσαν, όπως απέδειξαν οι πρόσφατες κλασαμέντες, με το επιλεκτικό σβήσιμο ποστ) θα κατέθετα αγωγή. Όπως έχω καταθέσει αγωγή κατά "συναδέλφου". Και μόλις καταδικαστεί, θα τον πάω και στην ΕΣΗΕΑ, και, φυσικά, θα αναμένω από την εφημερίδα του την απόλυσή του. Όπως έγραψα πρόσφατα και στο ΜακΜανους, θεωρώ την αξιοπρέπειά μου πολύ σημαντικότερη από το δικαίωμα στην εργασία. Το δικό μου ή του οποιουδήποτε. Καμμία σχέση με την ελευθερία του λόγου δεν έχει η βία της χυδαιότητας, η επιδεικτική κακία και τα κόμπλεξ του καθενός ανώριμου που νοιώθει δυνατός μες στην ανωνυμία του.

Για λόγους ηθικούς, επειδή ανοιχτά πήρα τη θέση αυτή, οφείλω να διακόψω τη συνεργασία μου με τη LiFO. Δεν θα δώσω σε κανένα κομπλεξικό κωλόπαιδο την ευκαιρία να με χαρακτηρίσει ποτέ τσιράκι οποιουδήποτε εργοδότη. Παραιτούμαι, λοιπόν, όχι για να συνηγορήσω στις ακρότητες κατά του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου, αλλά για να σταθώ στο πλευρό του. Ας με συγχωρέσουν ο Στάθης κι ο Νίκος που το μαθαίνουν έτσι, όμως έτσι όφειλα να το κάνω, για να αποφύγουμε τις δύσκολες στιγμές. Είπαμε - my way. Όσοι κακοήθεις θα ..περιμένουν να δουν αν το εννοώ, ας αρχίσουν να παίρνουν απουσίες μετά τα τρία (3) κομμάτια που έχω ήδη παραδώσει κι έχουν σελιδοποιηθεί. Α, και για το ανθρωπάκι που ζητάει εκ του ασφαλούς όσοι μπλογγερς εργάζονται στη LiFO να παραιτηθούν: αν αναλάβει αυτός να πληρώνει το μισθό τους μέχρι να βρουν δουλειά, μπορεί να το ζητήσει. Ή μήπως το δικαίωμα στην εργασία το έχει μόνο ο απολυθείς μπλογγερ κι οι άλλοι έχουν μόνο το δικαίωμα στην ανεργία;

υγ Εκείνο που θα με διασκεδάσει περισσότερο, είναι ο τρόπος που πιθανότατα θα ορμήσει η γνωστή συμμορία για να φιμώσει όποιον τόλμησε να διαφωνήσει. Σύντομα κοντά σας: "Φίδια στη Μπλογκόσφαιρα, δη σήκουελ"...

O τίτλος από το έργο του Ενσορ που μου δάνεισε την εικόνα-λεπτομέρεια. Το Ενσόρειο μάθημα περί ματαιότητος, είναι για όλους μας, αλλά άλλη φορά.